Dışımda dik duruşumla yarattığım rol model kadın kimliğim içimdeki tüm çocukluk hislerimi gizlemeye yetiyordu. İçimde hep yarım bıraktığım heveslerim bir çocuk kadar kırılgan olmama yetiyordu.
Şuan koltukta cenin pozisyonunda otururken içimde hayallerimin öldüğüne dair izler bırakan yüz ifadesiyle ellerim tuşlarda yazımı yazıyorum. Burada neden bulunduğumu bile bazen unutup aslında olmak istediğim yeri hayal edip duruyor beynim. Bedenim hep kaçış halinde hislerle uyuyup uyanıyor. Bunları okurken bir gün bu hale geleceğimi hiç düşünmemiştim.
Ben hiç düşünemezdim son dipteyken bütün hayal kırıklığıyla kaçış halinde olacağımı. Daha 17 imdeyken ileride çalışıp duran bir çalışan olacağımı ve hayattan bu kadar erken bıkacağımı düşünmek bile istemezdim.
Artık birine merhaba diyecek halim kalmamışken yarın bıraktığım işleri nasıl toparlayacaktım?
