අවසන් සඳ

මගේ පංතිය

"ආයුබෝවන් ළමයි...! වාඩිවෙන්න හැමෝම. මම තමා අද ඉඳං ඔයාලට සිංහල උගන්නන්නේ!" නාම ලේඛනය ගුරු මේසයේ කෙළවරකට තල්ලුකරමින් මම කීවෙමි.

"අපි සිංහල දන්නවා සර්. උපංදා ඉඳං සිංහල තමා කතා කොරන්නේ ඕං...ආය මොනවද ඒකේ උගන්නන්න තියෙන්නේ?" පංතිය පුරාවටම නැගුනු සිනහවක්ද සමඟ ඒ හඬ පැමිනියේ පසුපසම පෝලිමෙනි.

උදෑසනම කුකුළත් අතින් අරන්ම පාසලට ගිය මට දැකගත හැකි වූයේ ලොකු සර් ද කුකුළා අතින් ගෙනෙන පුද්ගලයෙකු බවයි.

"ආහ් පොඩි සර්! උදේම ඇවිත් තියෙන්නේ...හොඳා හොඳා... යං මාත් එක්ක ගුරු කාමරේට" ඔහු මාව එක්ක ගොස් මගේ දිනයේ වැඩ පිළිවෙල ගැන කියා දුන්නේය.

"සර් ගේ විෂය සිංහල නේ. අපේ ළමයින්ට ගණං වලට ගුරෙකුත් නෑ ඕං. පොඩි සර්ට පුළුවං නම්...."

"හරි සර් මම කරන්නම්" මම එයද භාරගත්තෙමි.

"ආහ්, ආය ඉතිහාසයට කියලත් ගුරෙක් නෑ..."

"ආහ් කමක් නෑ සර්, ඉතිහාසයත් පුලුවන්"

"අපේ අනිත් ටීච උගන්න්නන දන්නේ බුද්ධාගම විතරයි. සර්ට පුලුවන් පුලුවන් වෙලාවට ඔය අනිත් පංති ගානෙත් ගිහිං ඔය දන්න දන්න විෂයන් ටිකක් මේ පොඩි එකාලගෙ ඔළුවට දාන්න හැකියි නම් ඕං...."

"ආහ් හරි ලොකු සර්!"

ඔන්න ඔය ආකාරයට මට කාලච්ජේද අටම වැඩ ඇති ඉතාම අවිවේකී කාලසටහනක් ලැබුනි. ලකී නම්බර් සෙවන් නිසා මගේ පළමු පාඩම හත වසර සිංහල වලින්ම ඇරඹීමට තීරණය කලෙමි. යතෝක්ත පැණය මා වෙත යොමු උනේ එවැනි හතේ පංතියේ බට්ටෙකුගෙනි.

"කෝ නැගිටිමු බලන්න. මොකක්ද නම?" සිහින් සිරුරැති පොඩ්ඩා නැගිට්ටවා මම ඇසුවෙමි.

"බණ්ඩේ" ඔහු කීවේය. මදක් හිත ගැස්සුනු බවක් හා ඉතාම යටහත පහත් බවක් ඔහුගෙන් දිස් විය.

"නෑ කොළුවෝ! උප්පැන්නේ තියන නම් මොකක්ද?"

"කැකුළු බණ්ඩාර. බණ්ඩාර කීවට මහ වලවුවට නෑකමක් එහෙම නෑ ඔං සර්! අපි පහල ඉහත්තාවේ ඈයෝ" ඔහු කීවේය.

"ඉහළද පහලද මට අදාල නෑ. කැකුළු? හොඳයි කැකුළු... මීට පස්සේ ප්‍රශ්නයක් අහද්දී අත උස්සලා ප්‍රශ්නේ අහන්න අවසර අරං ඉන්න ඕනේ. ඒ කරලා... ප්‍රශ්නේ අහද්දී නැගිටින්නත් ඕනේ? තේරුනාද? මම හැමෝටම එක්කයි කියුවේ!" මම කීවෙමි.