"පොඩි නිළමේ කවදහරි ටීටරේකට ගිහිං තියනවද?" පොතෙන් ඔලුව උස්සමින් මා ඇසුවේ ඔහුගේ කුටියේ නිහැඬියාව බිඳිමිනි.
"වලවුවේ අය ඕවට යන්නෑ සිහින!" තම පින්සල වතුර කෝප්පයේ පොඟවා එය සෝදමින් ඔහු කීවේය්.
"යන්න කැමැත්තක් නැද්ද?" මා ඇසුවෙමි.
"ගිහිං අහු උනොත් මාව වලවුවෙනුත් පන්නයි!"
"ඒ අහු උනොත් නේ...!"
"හපෝ බෑ! ඒක භයානක වැඩී. පහල ඉහත්තාවේ කට්ටිය ටීටර් හෝල් එකට ඇහැ ඔබාගෙන ඉන්නේ ඉහල ඉහත්තාවෙන් කෙනෙක් එනකං! අපි වලවුවට එන්නත් කලිං වලවුවට ආරංචිය ඇවිත් තියේවි!"
"ඒකත් එහෙමද..." මා ඒ අදහස එතැනින් අත්හැර දැමුවෙමි.
ඒ දිවා ආහාරය පසු වී අඩ පැයකට පමන පසුව වේලාවක් විය යුතුය. පොඩි නිළමේගේ කාමරයේ ඔරලෝසුවක් නොවූ හෙයින් වේලාව නිවැරදිවම කිව නොහැක. අපි අවදිවන විටත් උදෑසන ආහාරය වේලාව පසු වී තිබුනු බැවින් තේ වේලකින් උදේ ආහාරය පිරිමසාගත් අප මීට සුළු මොහොතකට පෙර දිවා ආහාරය ගත්තෙමු. මගේ පුදුමයට හේතු වෙමින් අප දෙදෙනාම සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ හෙම්බිරිස්සාවෙන් තොරව අවධි වූ අතර අප සැම අතින්ම වාගේ යහපත් සෞඛ්‍ය තත්වයක පසු උනෙමු. ඔහු සිතුවමක් ඇඳීම ඇරඹූ නිසා මම සුපුරුදු පරිදි ඔහුගේ පොත් රාක්කයෙන් පොතක් අතට ගත්තෙමි.
"ඇයි සිහිනට ටීටරේකට යන්න ආසාවක් ආවද?"
"මට ගුණේ තමා මුලින්ම කීවේ ඒ ගැන. යන්න නම් පොඩ්ඩක් වත් ආසාවක් නෑ. නිකං ඇහුවේ ඉතිම්" ඊට පිලිතුරක් නොදුන් ඔහු දිගටම ඇඳීමේ නිරත වීය.
"කවදද තරඟ?" පොඩි නිළමේ ඇසුවේ මද නිහැඩියාවකට පසුව ය.
"මේ මාසේ අග තියේවි. තව ඒ හැටි කාලයක් නෑ" එයටද පිළිතුරක් නැත.
"අක්කලා එන්න තව වෙලා යයිද දන්නෑ." මා ඇසුවෙමි.
උරහිස් ගස්සමින් තමා ඒ ගැන නොදන්න බව සැලකල හෙතෙම දිගටම සිතුවම්කරණයේ නිරත වීය.
පොඩි නිළමේගේ කාමරය සුපුරුදු පරිදි මඳ අඳුරේ ගිලෙමින් තිබුනි. අප අතරේ පැවති සාමකාමි නිහඬතාවයට බොහෝ විට බාධා උනේ පොඩි නිළමේ හිටිගමං පින්සල වතුර කෝප්පයේ එබීමේදී ඒවා ගැටී ඇසෙන 'ටික්' හඬින් පමනි. මැදින් පෝය අත ළඟ නිසාදෝ පරිසරයේ ඉතාම සියුම් නිස්කලංක බවක් ගැබ්වී තිබුනි.
CZYTASZ
අවසන් සඳ
Losoweජීවිතයේ, අපට ජීවය දෙන ආදරණීය ප්‍රේමණීය මෙන්ම වේදනාකාරී මතකයන්ද ඇත. ඒ මතක, හුදෙක් හදවතට ගෙන එන්නේ ජීවයට ඇති ආශාවයි. කඳුලකින් නොසරසා ජීවිතයක්, ප්‍රේමණීය හැඟීමෙන් පුරවාලීමට මිනිසුන් වශයෙන් අප සැවොම උත්සාහ කල යුත්තෙමු. සීමා නැති ප්‍රේමයේ උතුංග දායාදයන...
