අවසන් සඳ

මගේ ළමයි, අවසන් වරටත්

"පොඩි සර් කාල ඉවරද?"

මනෝ ලෝකයෙන් එළියට ඇදදැම්මාක් සේ ගැස්සී ගිය මම ගුරු මේසයට බරව මා දෙස බලා සිටින ලොකු සර් දෙස බැලීමි. කටක් වත් කන්නට නොහැකි වූ බත් මුල දිගහැරි සැටියෙන්ම මේසය මතය. මට දකුණු පසින් සුපුරුදු පරිදි අපේ බුද්ධාගම ගුරුවරිය ආහාර ගනිමින් සිටී.

"ම්..." මම හිස වනා ඔවු යැයි කීවෙමි.

"කටක් වත් කාල නෑ නෙව!" ලොකු සර් මා දෙස ප්‍රශ්නාර්ථයෙන් බලා සිටී.

මම දිගු සුසුමක් ගෙන බත් මුල දෙසත්, ලොකු සර් දෙසත් අපේ ගුරු කාමරය දෙසත් මාරුවෙන් මාරුවට බැලීමි.

මා සිතමින් සිටියේ හදවත පාරවන කරුණුය.

මේ ගුරු කාමරයට මා මුලින්ම ආ දින තවමත් මතකය. ළමයින්ගෙන් පාර අසාගෙන සොයාගෙන ඇවිත්, ලොකු සර් සමඟ බෙදාහදාගෙන පළමු ආහාරය ගත් දින... තවමත් ඉතාම පැහැදිලිව මතක ය.

මේ අපගේ අවසන් භෝජන සංග්‍රහයයි.

මා යලි කිසිම දිනෙක මෙසේ මෙම ගුරු මේසයේ කෑම නොකනු ඇත. ලොකු සර් තනියම කයිද? බුද්ධාගම ගුරුවරියව බලෙන් හරි කෑමට එකතු කරගනීවි ද? අළුත් සර් කෙනෙක් ඒවිද? ඒ සර්ටත් හැමෝම 'පොඩි සර්', 'පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තය' කියාවිද? ඒ සරුත් මේ වගේම මේ මේසේ වාඩි වෙලා ලොකු සර් එක්ක කෑම කයිද?

සිංහල උළු වහලය තැනින් තැනින් එහා මෙහා වී ඇති තැන් වලින් රත්‍රන් හිරු කදම්භ ගුරු කාමරයට වඩිනා අන්දම මා නිතරම කලාත්මකව අගය කළෙමි. මොර සූරණ වැස්සක දී, ඒ හිස් තැන් වලින් වතුර බේරෙන විට බුද්ධාගම ගුරුවරිය ඔරොක් කරගත් මුහුණින් බේසම් හා කෝප්ප හොයන අතරේ මම වැස්ස කාමරයට වසින හැටි ආශාවෙන් බලා සිටියෙමි. ලොකු සර් කිහිපවිටක් ම සිංහල උළු අලුත් කල යුතු යැයි කීවා මට මතකය... නමුත් මේ උළු, වහලය කඩං වැටුනොත් මිස අලුත් නොවන බව මට විශ්වාසය!

උක්කුංගේ බත්මුල වෙනදා මෙන්ම සාරවත් ය. ඔහු මුලින්ම ලොකු කෙසෙක් කොලයකට බත් දමයි. ඉන්පසු පොඩිවට කැපූ කෙසෙල් කොළ වල ව්‍යාංජන වෙන වෙනම ඔතයි. ඒවා ප්‍රවේසමට බත් උඩින් තබා, ලොකු කෙසෙල් කොළය ප්‍රවේසමට නමයි. ඉන්පසු කෙසෙල් පරඬැලක් ගන්නා ඔහු කොළ ඈත්වීම වැලැක්වීමට එයින් බත්මුළ ඔතයි. ඉන්පසු එය එතෙන්නේ කොලයකයි. මෙම කොල බොහෝ විට ඉරිදා පත්තර ය. කලාතුරකින් ඒවා මහ නිළමේ ඔහුගේ එකතුවෙන් ඉවත දැමූ වටිනා පොතක මැද පිටුය. කොළය මොකක් උනත් මම කන අතරේ එය නොවරදවා කියවයි. මෙසේ කොළයකින්ද එතෙන බත් මුන් ඉන්පසු ඔහු රෙදිකඩක ඔතා ගැටගසයි.