බත් මුල දිගහැරි ලොකු සර් බෝංචි මාලුවෙන් කොටසක් ද, රතුඅල වලින් කොටසක්ද මගේ මත් මුලට දැම්මේය. මමත් පුරුදු පරිදි උක්කුං වෙන වෙනම කුඩා කෙසෙල් කොළ වල ඔතා තිබූ වෑංජන වලින් කොටස බැගින් ලොකු සර්ට දැම්මෙමි. බුද්ධාගම ගුරුවරිය පුරුදු පරිදි අපෙන් බොහෝ ඈත්ව ගුරු කාමරයේ එහා කෙළවර වාඩි වී බත් කයි.
"ළමයිංගේ නං ඒ හැටි කැමැත්තක් නෑ පොඩි සර් යනවට ඕං.." ලොකු සර් බුද්ධාගම ගුරුවරියට නෑසෙන සේ කීවේය.
"ම්... මගෙත් එක්ක තරහා වෙලා ඉන්නේ ඔක්කොම" මම කීවෙමි.
"ගමේ අයත් ඩිංගක් හිත් අමාරුවෙං ඉන්නේ"
මම හිස වනා එය අනුමාත කළෙමි.
"යන්න වෙන එක ගැන මම මං ගැනම හිත් අමාරුවෙන් ඉන්නේ ලොකු සර්" මම කීවෙමි.
"පොඩි සර් නිවාඩු කාල වලට තක්කෙටම එන්ඩ ඕනේ අපිව බලලා යන්ඩ!"
මම ඊට පිළිතුරක් දීමට ප්‍රථම මද වේලාවක් කල්පනා කළෙමි.
"පොඩි නිළමෙත් මාත් එක්ක කොළඹ යනවා"
ඉතාම නාට්‍යාකාර ප්‍රතික්‍රියාවක් දක්වමින් ලොකු සර් හපමින් සිටි බත් කට පිටඋගුරේ ගොස් මහා හයියෙන් කහින්නට වීය. මම ඔහුගේ පිටට තට්ටුවක් දමා වතුර බෝතලය අතට දී ඔහුගේ කැස්ස නතර වන තුරු බලා සිටින්නට වීමි.
"අර මක්කෙටැයි?!"
"ඉගෙනගන්න" මම කීවෙමි.
ඔහු නිහඬවම ඒ ගැන කල්පනා කරන්නට වීය.
"මහ නිළමේ මක්කැයි කියන්නේ?"
"එයාලා තාම දන්නෑ"
ඔහු යලිත් කල්පනාවට වැටුණි.
"මහ නිළමේ පොඩි නිළමෙට යන්ඩ එපැයි කියලා තහනං කලොත් ඒම?"
මා ඔහු දෙස බලා සිටියේ එයට කෙසේ පිලිතුරු දෙන්න දැයි සිතාගත නොහැකිවය. ගුරුවරයෙක් ලෙස ළමයින්ගේ මුහුණු දෙස බලා ඔවුන් හැඟීම් තේරුම් ගැනීම ලොකු සර්ටද පිහිටා තිබෙනවා විය හැක. මා දෙස බලා සිටි ඔහුගේ දෑස් මඳ වේලාවකින් විශ්මයෙන් විසල් වූ අතර මුව ඉබේටම විවර විය.
"මහ නිළමෙට ඔප්පු වෙච්චාවේ! පොඩි සර් ඔය කාරිය නං ඒ හැටි ඇඟට ගුණ නෑ ඕං!!" ලොකු සර් කීවේ ය.
ESTÁS LEYENDO
අවසන් සඳ
De Todoජීවිතයේ, අපට ජීවය දෙන ආදරණීය ප්‍රේමණීය මෙන්ම වේදනාකාරී මතකයන්ද ඇත. ඒ මතක, හුදෙක් හදවතට ගෙන එන්නේ ජීවයට ඇති ආශාවයි. කඳුලකින් නොසරසා ජීවිතයක්, ප්‍රේමණීය හැඟීමෙන් පුරවාලීමට මිනිසුන් වශයෙන් අප සැවොම උත්සාහ කල යුත්තෙමු. සීමා නැති ප්‍රේමයේ උතුංග දායාදයන...
