අවසන් සඳ

උඩරටින් ආ නිළමේ

"කෝ පොඩි නිළමේ?" මම ලොකු මැණිකේගෙන් ඇසුවේ ඈ මගේ සරම අද දිනට තෙවෙනි වතාවටත් තදකොට බඳින අතරේය. (කොතරම් තදට බැන්දත් නොබෝ වෙලාවකින් එය යලිත් කැඩුනේ මාව බොහෝ තරහ ගස්සමිනි)

"අර ගුහාව අස්සේ ඇති. උක්කුං ට කීවලු එයැයිට එන්ඩ බෑ කියලා" ලොකු මැණිකේ බැරිමතැන ඇගේ ඔසරියේ තිබූ හැට්ටකට්ටක් මගේ සරම බැන්ද තැනින් ගසන අතරේ කීවාය.

"මම ගිහිං බලන්නද?" මම ඇයට උපකාරයක් වශයෙන් බැනියම උඩට උස්සාගෙන සිටින අතරේ කීවෙමි.

"කාරි නෑ. එන්ඩ බැරිනම් ඕමම හිටපුවාවේ! ඕං හරි... ආයෙත් කැඩුනොත් කියන්ඩකෝ. මම අපේ නිළමේගේ හවඩියක් වත් හොයාගන්නම්" ලොකු මැණිකේ මගේ බැනියම යට කිරීමට උදවු වෙන අතරේ කීවාය.

මම ඇයට ස්තූති කොට මහ නිළමේ හා එක් වීමට ඉස්තෝප්පුවට ගියෙමි. සුපුරුදු පරිදි ඔහුගේ හාන්සි පුටුවේ වාඩි වී ඔහු සිටියේ නොඉවසිල්ලෙන් වලවුවට එන සුදු වැලි පාර දෙස බලාගෙනය.

"නිළමෙලා ඇයි දන්නෑ පරක්කු" මම ඔහුගේ අවධානය දිනාගැනීමට කීවෙමි. ඔහු හිස හරවා මා දෙස හිසේ සිට පතුලටම බලා මුහුන සිනහවකින් සරසා ගත්තෙමි.

"පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයා දැං නම් වයස පාටයි. සරමට මොකෝ ඔය හැට්ට කටුවක් අමුනලා?" මහ නිළමේ කීවේ ඔහුට එහාපැත්තෙන් අසුනේ මට වාඩි වෙන්නැයි අතින් සන් කරමිනි.

"කැඩෙනවා... අමුත්තෝ ඉස්සරහ කැඩුනේ නැත්තං ඇති!" මම බොහොම අමාරුවෙන් සරම හරිබරි ගස්සා පුටුවේ වාඩි වෙමින් කීවෙමි.

"දැං දවල් කෑම වෙලාවත් ලඟයි! මේ ඈයෝ තාම නෑ නේ ඕං!" ඔහු කීවේය.

"දැං එනවා ඇති. ගොඩක් දුර එන්නත් එපැයි" මම පිලිතුරක් ලෙස කීවෙමි.

"පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයා අපේ කෙලී ලෑස්තීද බලලා එන්ඩකෝ ටිකක්. මේ කෙල්ල ඊයේ ඉඳං නහයෙන් අඬාගත්තමං ඉන්නේ!"

"පොඩි මැණිකේ මේ කසාදෙට එච්චර කැමැත්තෙන් නෙමේ නේද ඉන්නේ?"

"හපෝ නෑ! අපේ මැණිකෙත් කැමති නෑ ඕං! මොනා කරන්නද... කාලයක් යද්දී ඒ ඈයෝ තේරුං ගනීවි. මේකෙන් දෙගොල්ලොන්ඩම හොඳක් වෙන්නේ"