අවසන් සඳ

නගරයට

"පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයා මොකෝ බර කල්පනාවක? බත් එකත් බාගෙට නෙවැ කාල තියෙන්නේ!" ලොකු මැණිකේ මගෙන් ඇසුවේ රාත්‍රී කෑම මේසයේ නිහඬතාව බිදිමිනි.

මා ඉහත්තාවට පැමින සතියක් පමන වූවත් තවදුරටත් දෙමවුපියන්ට කෝල් නොකර සිටීම සදාචාරාත්මක දැයි මගෙන්ම විමසමින් මා සිටියේ නිහඬ විවාදයක ය. අද සිකුරාදා ය. හෙට සහ අනිද්දා පාසල් නිවාඩු බැවින් නගරයට ගොස් මාගේ ජංගම දුරකතනය ද චාර්ජ් කරගෙන දෙමවුපියන් ද අමතා යලි පැමිනිය හැක.

"හෙට ටවුන් එක පැත්තේ යන්න කියලා බැලුවේ. අම්මලාට කෝල් කරන්නත් බැරි උනානේ ආවට පස්සේ" මම කීවෙමි.

"ආහ් ඒකට කාරි නෑ. උක්කුවා එක්කං ගිහිං එතෑකි" මහ නිළමේ කීවේය.

"උක්කුංට කරදර කරන්න ඕනේ මෑ මහ නිළමේ. මට බයිසිකලෙන් ගිහින් එන්න පුලුවන්" මම වහා කීවෙමි.

"ඒකෙන් කොච්චර දුරක් පාගන්නද පොඩි ඉස්කොලේ මහත්තයෝ... උකුකුවාට කියන්නම් කරත්තේ බැඳලා තියන්නය කියලා. ඒකෙන් ගිහිං එතෑකි" මහ නිළමේ ගේ ඒ යෝජනාව නම් ඉවතදැමීමට අදිමදි කමක් මසිතේ ඇති විය. ගොං කරත්තයක යන්නට මගේ ජීවිතේ ලැබෙන පළමු අවස්ථාව මෙයයි.

"මම කරදර කරනවද මන්දා..." මම අහිංසක සිනහවක් පාමින් කීවෙමි.

"මොන කරදරයක්ද පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තය... මේ සති අන්තේ නගරේ කෙළවර කමතක ලොකු සල්පිලක් තියනවා වෙන්දේසියක් එක්ක. හෙට උදෙන් ගියොත් රෑ එහෙ ඉඳලා සල්පිලටත් ඉඳලා ඉරිදාම එතෑකි. අපේ උක්කුවා ඕවාගේ යන්න හරි ගජයා..." මහ නිළමේ කීවේය.

"සල්පිලක් කීවේ?"

"අපේ අප්පොච්චටම ඔප්පු වෙච්චාවේ! සල්පිලක් දන්නෑ?" මහ නිළමේ මම පිටසක්වල භාෂාවකින් කතා කලාක් මෙන් කීවේ පුදුමයෙනුත් පුදුමයට පත් වෙමිනි.

"නෑ නේ" මා ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරෙමින් කීවෙමි.

"හප්පා! මං මේ කොළුවා විතර කාලේ ඕවගේ ඇවිද්දේ අපේ අප්පොච්චටත් හොරෙන්!" මහ නිළමේ හරි ආඩම්බරයෙන් කීවේ පොඩි නිළමේව පෙන්වමිනි.

"යසයි අපේ මහත්තයා පොඩි එකාලා ඉස්සරහා කියන කතා." ලොකු මැණිකේ කට කොණකට නංගාගත් සිනහවක්ද සමඟ කීවාය.