දෙවනි වරටත් අපහසුවෙන් උගුර පෑදූ මම කෑම මේසය සිසාරා බැල්මක් හෙලුවේ කවුරුන්හෝ යමක් පවසාවි යැයි බලාපොරොත්තුවෙ නි.
නමුත් සියලු දෙනාම නිහඬ ය.
වලවුවේ බාල පරපුර තම කෑම පිඟන් දෙසට දෑස් යොමාගෙන සිටි අතර වැඩිමල්ලෝ මා කී දෙය විශ්වාස කල නොහැක්කාක් සේ මා දෙස බලා සිටින්නට වීය.
"කොළඹ?" මහ නිළමේ අවසානයේ ඇසුවේ ය.
මා හිස වැනුවෙමි.
"තාම ඒහැටි කල් නෑ නෙව?!" මහ නිළමේ ඇසුවේ ය.
මා එයටත් හිස වැනුවෙ මි.
"ඇයි පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයාට කොළඹින් එන්ඩය කියන්නේ?" ඔහු අසයි.
"කොළඹට මෙහේ තරඟ දිනපු ඒවා ආරංචි වෙලා. ඉසුරුපායට ඇඳුනුම්කම් තියන විදුහල්පතුවරු මාව ඉල්ලනවා ලු" මම කීවෙ මි.
"ඉතිං නොයා ඉන්නකෝ!" ඔහු කීවේ ය.
"මුලින්ම හම්බෙන මාරුවීම පිළිනොගෙන ඉන්න එක එච්චර ඇඟට ගුණ නෑ කියලයි ලේකම්තුමා ලියලා තිබ්බේ"
එය වටහාගත්තාක් සේ මහ නිළමේ හිස වැනීය.
"කවද්ද දැං යන්ඩ හිතාන ඉන්නේ?" ඔහු අසයි.
"තව සති දෙකකින් පත්වීම භාරගන්න ඕනේ"
"පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයා යන්න එපා" ඔහු එක්වරම කීය.
මා කුමක් කියන්න දැයි සිතාගත නොහැකිව ඔහු දෙස බලා සිටියෙමි.
"පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයට ඉහත්තාවේ ඉන්න හිත නෙව?" තම බත් පිඟානට අවධානය යොමු කරමින් ඔහු ඇසුවේ ය.
මා හිස වනා එය අනුමත කළෙමි.
"කොළඹ ගියාය කියලත් පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයා තනියම නෙව ඉන්නේ?" බත් කටක් අනමින් ඔහු ඇසුවේ ය.
මම එයටත් හිස වැනුවෙ මි.
"රස්සාවෙන් අස් වෙන්ඩ"
මගේ නිකට මේසයේ වදින තරමටම කට ඉබේටම ඇරුනි.
"අපි එක්කලා මෙහේ ඉන්ඩ, අපි කන්ඩ බොන්ඩ දෙන්නම්"
ඔහුගේ වදන් තවමත් අදහාගත නොහැකිව මා ඔහු දෙස බලා සිටියෙමි. මා ඔහුගෙන් බලාපොරොත්තු වූයේ මාගේ පිටවයාම සම්බන්ධයෙන් සතුටකි. නමුත් දැන් ඔහු මා හට ඔවුන් හා නවතීමට කියයි!
YOU ARE READING
අවසන් සඳ
Randomජීවිතයේ, අපට ජීවය දෙන ආදරණීය ප්‍රේමණීය මෙන්ම වේදනාකාරී මතකයන්ද ඇත. ඒ මතක, හුදෙක් හදවතට ගෙන එන්නේ ජීවයට ඇති ආශාවයි. කඳුලකින් නොසරසා ජීවිතයක්, ප්‍රේමණීය හැඟීමෙන් පුරවාලීමට මිනිසුන් වශයෙන් අප සැවොම උත්සාහ කල යුත්තෙමු. සීමා නැති ප්‍රේමයේ උතුංග දායාදයන...
