අවසන් සඳ

සඳේ අඳුරු පැත්ත

එදින රාත්‍රී භෝජනය වෙනදාටත් නිහඬ වීය.

වලවුවට එපිටින් අහසේ කුණාටුවක් හමාගෙන යන්නට වූ අතර වැස්සේ හඬ අප අතරේ පැවති නිහඬතාවය මද පමනකින් හෝ සංසිඳුවා තිබුනි.

මහ නිළමේ නිහඬවම අනුභවයේ යෙදෙන්නට වූ අතර ලොකු මැණිකේ ද කතාබහින් තොර වීය. උඩගෙදර නිළමේ පොඩි මැණිකේ හා කතාබහින් වැලකී සිටි අතර රන්දිනු එදින රාත්‍රී භෝජනය සඳහා ඔහුගේ ගෙදර ගොස් සිටියේ ය.

මා පොඩි නිළමේගේ දෑස් මගහැරීමේ මහා කර්තව්‍යයයේ යෙදී සිටියෙ මි.

ඔහු තවමත් ඔහුගේ පොත මා ළඟ බව නොදන්නවා විය යුතුය. උදෑසන කාලයේ මා මගේ කාමරයට වී කාලය ගත කල අතර ඔහු පොඩි මැණිකේ වටේ කැරකී කැරකී ඇගෙන් විවිධාකාර ප්‍රශ්න අසමින් ද ඇගේ උදරය සිහින්ව පිරිමදිමින් ද කාලය ගත කරන්නට වීය.

පොඩි මැණිකේගේ ආගමනය ඔහු ව ප්‍රතිපෝෂණය කලාක් වැන්න.

මට ඉදිරියෙන් වූ පුටුවේ වාඩි වී සිටි ඔහු නිහඬවම ආහාර ගනිමින් සීටී. ඉඳහිට හිස ඔසවා මා දෙස බලන ඔහු මට සිනහවක් සංග්‍රහ කරයි. එවිට මා වහා අහක බලාගන්නේ ඔහුගේ සිතුවම් මගේ මනස හොල්මං කරන්නට වු බැවිනි.

භෝජන සංග්‍රහය අවසානයේ මා ඔවුන්ගෙන් සමුගෙන මගේ කුටියට පැමිණ ඇඳට නැගුනෙමි. ඔහුගේ පොත තවමත් දිගහැරි සැටියේම ඇඳ මතය.

වැස්ස තවමත් එක දිගටම කඩා හැලෙයි. වැස්ස දිනට වලවුව වසාගන්නා අඳුර ඉටිපන්දම්, ලාම්පු, පහන් කිසිවකින් වත් පලවාහැරිය නොහැකි තරමට ඝණ වූවකි. මා ඇඳේ දිගා වී තත්පරෙන් තත්පරේ කෙටි වී අවසානයට ළඟා වන ඉටිපන්දම් දෙස බලා සිටින්නට විමි.

ඔහු මගේ කුටිය තුළට එන හඬ වත් නෑසෙන තරමට වැස්ස ඝෝෂාකාරී වී තිබුනි. ඔහුගේ කිරි පැහැ සම අඳුරේ බබලයි. බාගෙට ඇරී ඇති දොර පළු දෙක අතරේ අපහසුවෙන් සිටගෙන සිටින ඔහුගේ රුව වෙනදාටත් වඩා කුඩාවට පෙනෙන්නට වීය.

මා දෙසත්, ඇඳ මත දිගහැරී ඇති ඔහුගේ පොත දෙසත් මාරුවෙන් මාරුවට බැලූ ඔහුගේ මුහුණේ හැඟීම් ක්ෂණිකව වෙනස් වීය. මා සියල්ල දන්නා බවත්, ඔහුට සැඟවීමට දෙයක් නැති බවත් ඔහු වටහාගත්තා විය යුතුය.