අවසන් සඳ

ප්‍රති උපකාර හා යුතුකම්

"හප්පා, මහ නිළමෙට ඔප්පු වෙච්චාවේ!!.... මටත් තෑගි අරං නේ! පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයට උප උපං ජා....ති වැඩි වැඩියෙන්ම ලැබෙන්න ඕනේ ඕං!" පිලේ වාඩි වී සිටි උක්කුංට ඔහුගේ තෑග්ග ලබාදුන් පසු ඔහු මට ස්තූතිය පල කරන්නට වූයේ මා ඉදිරියේ දණ නමා අශ්ඨාංග නමස්කාරය කිරීමෙනි. මම මගත් අපහසුතාවට පත් උනත් මහ නිළමේ හා ලොකු මැණිකේ ඉස්සරහ ඔහුට මට වදින්නට එපා යැයි කිව නොහැකි නිසා මම ඔහුගේ පිටට තට්ටුවක් දමා,

"ඕක මොකක්ද උක්කුං, උක්කුං මට කරන උදවු වලට ඕක පොඩි ප්‍රතිඋපකාරයක් විතරයි...! දැං නැගිටින්න ඉතිං!" ඔහු නැගිසිටින විට මා දුටුවේ ඔහුගේ දෙකම්මුල් දිගේ රූරා වැටෙන සතුටු කඳුලු කැටයි.

"පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයා මොකටද මේවට වියදං කොරන්ඩ ගියේ ඕං... පොඩි උංටත් අරං ඇවිත්" ලොකු මැණිකේ කීවේ මා ඇයට ගෙනා සාරිය උරහිසේ තබා හැඩ බලමිනි.

ඒ මහ වලවුවේ තේ වේලාව නිසා පොඩි මැණිකේට හා පොඩි නිළමේට මා ගෙනා තෑගි මම ලොකු මැණිකෙ අතට දුන්නේ තේ වෙලාවට වලවුවේ බාල පරපුර එලියට පහලියට නොඑන නිසාය.

"අනේ ඕක මොකක්ද ලොකු මැණිකේ... මට වලවුවේ නවාතැන් දීලා ලොකු මැණිකෙලා මට ලොකූ... උදවුවක් මේ කරන්නේ!" මම කැවුම් ගෙඩියක් හපන අතරේ කීවෙමි. කොළඹ වැනි තදාසන්න නගර වල කැවුම් ඉදෙන්නේ මගුලකට, නැකතකට පමනක් උවද ඉහත්තාවේදී නම් කැවුම් කොකිස් වැලිතලප ආදී කැවිලි වර්ග බිත්තර තරම් සුලභ බව මම වලවුවට පැමිණ නොබෝ දිනකින්ම තේරුම් ගත්තෙමි. අපි ගෙදර බිස්කට්, කේක් යනාදිය අතිරේකව නිතරම තබාගන්නාක් මෙන් මේ ගැමියෝ පැණි බේරෙන කැවිලි වර්ග නිතරම භාවිතා කරන්නෝ වූහ.

"අපි කෙනෙක්ට උපකාර කරන්නේ ප්‍රතිඋපකාර බලාපොරොත්තුවෙන් නෙමේ පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයෝ... මේක අපේ හෙළ සිරිත. අපි එක එක්කෙනාට උදවු කරගන්න ඕනේ ඕං!" මහ නිළමේ මම ඔහුට ගෙනා සරම කිහිළි ගන්නාගෙන නිවස තුලට යන අතරේ කීවේය. මහ නිළමේ නැගිටි වහාම පිලෙන් නැගී සිටි උක්කුං ද අපිට හිස නමා ආචාර කොට උස්සිය දෙසට බකල ගමනින් යන්නට උනේ ඔහුට ගෙනා තෑගි පාර්සලය පපුවටම අල්ලා තුරුලු කරගනිමින් ය.