Take me home (Completed)

9

Unicode

Xiao Sa ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးဟာ လှုပ်မရနိုင်အောင် နာကျင်ကိုက်ခဲလို့နေပြီ။
လက်တစ်ချောင်းတောင် လှုပ်ရှားဖို့အားမရှိတော့ဘူး။ ရေအထပ်ထပ်အညှစ်ခံလိုက်ရတဲ့ စက္ကူစလေးတစ်ရွက်လိုပေါ့။
ဘာကိုမှ ရုန်းကန်နိုင်စွမ်းမရှိဘဲငြိမ်နေရသည်။
သူ့နောက်ကျောကနေ ခပ်တင်းတင်းပွေ့ဖက်ထားတဲ့အထိအတွေ့ကိုလဲ မလွန်ဆန်နိုင်တော့ဘူး။
ထိုသူက သူ့ကိုခပ်တင်းတင်းပွေ့ဖက်ရင်း
ဂုတ်သားတစ်လျှောက် ခပ်ဖွဖွနမ်းတယ်။
ထိုလူက အသက်ရှူသံတွေမြန်နေပြီး ချွေးတွေလဲထွက်နေတယ်။
ပူလောင်လွန်းလို့ Xiao Sa တစ်ကိုယ်လုံးလောင်ကျွမ်းတော့မတတ်ပါပဲ။

မကြာခင်မှာပဲ သူ့ကိုဖက်ထားတဲ့လက်မောင်းဟာ ပြေလျော့သွားပြီး သူ့ကိုယ်လေးဟာလည်း ဘေးတစောင်းအနေအထားကနေ ပက်လက်အဖြစ်ဆွဲလှန်ခြင်းခံလိုက်ရတယ်။

ဒီအချိန်မှာတော့ Xiao Sa ဟာ သူအခုချိန်မှာအမုန်းဆုံးမျက်နှာဖြစ်တဲ့ သခင်လေးရဲ့မျက်နှာကိုမြင်လိုက်ရတော့တာပါပဲ။
တွန်းဖယ်နိုင်စွမ်းမရှိတဲ့အခါ မျက်နှာကိုသာ
လွှဲချလိုက်မိတယ်။
ဒီနေရာကနေ အငွေ့လေးလိုပျောက်ကွယ်သွားရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ။

"ရှောင်းငယ်~~"

သခင်လေးက လွှဲထားတဲ့ သူ့မျက်နှာကိုပြန်ဆွဲယူရင်း အက်ရှတဲ့လေသံနဲ့ခေါ်လာတယ်။

"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်"

"ကိုယ်တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်"

ငိုနေတယ်။
သခင်လေးက သူ့ကိုပြောရင်းငိုနေတယ်။
Xiao Sa ရင်ထဲတစ်မျိုးခံစားသွားရတယ်။
အခုချိန်မှာငိုရမှာက သူမဟုတ်ဘူးလား။
ဒါကိုဘာကြောင့် သခင်လေးရှိုက်ကြီးတငင်
ငိုနေရတာလဲ။
ပြီးတော့ ပါးစပ်ကလဲ ဗလုံးဗထွေးနဲ့ပြောနေသေးတယ်။

"ရှောင်းငယ် ~ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်
ကိုယ့်ကိုမမုန်းလိုက်ပါနဲ့
ကိုယ်စိတ်လွတ်သွားလို့ပါ
တောင်းပန်ပါတယ် ~"

"~တော်ပါတော့~"

Xiao Sa ကွဲအက်တဲ့လေသံနဲ့ သူ့ရှေ့ကငိုနေတဲ့လူကိုပြောလိုက်ရင်း အားတင်းပြီးထထိုင်တယ်။