Unicode
ရှောင်းကျန့်သူ့ရှေ့က မနက်စာကိုအားရပါးရစားနေတဲ့လူကိုကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကျုံ့နေရသည်။
ဘယ်လိုတောင် အေးအေးဆေးဆေးစားနိုင်ရတာပါလိမ့်။
ခုနကကိစ္စကသူနဲ့ဘာမှမသက်ဆိုင်တဲ့အလား။
တကယ်လဲ ရိပေါ်နဲ့မသက်ဆိုင်ပါဘူးလေ။
သူကသာ ခုနပန်းချီကိုမြင်ပြီးစိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေရတာ။
သခင် Ye Mi ဆိုတာတကယ်ပဲ
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတ်သေသွားတဲ့ရှင်းမော့
စံအိမ်သခင်လား။
သူကရောဘာလို့ ရိပေါ်နဲ့တထပ်တည်းတူနေရတာလဲ။
တွေးရင်းတွေးရင်းခေါင်းရှုပ်လာတာကြောင့်
ဘေးနားကသွားလာလှုပ်ရှားနေတဲ့လူတွေဆီပဲ အကြည့်ပို့လိုက်မိတော့သည်။
သူတိူ့အခုရောက်နေတာက လူအနည်းငယ်စည်တဲ့ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုအတွင်းမှာပင်။
လော့ရန်မြို့ရဲ့ မြင်ကွင်းတွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်ယူဖို့ရန် ကင်မရာကိုင်ကာထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ထွက်လာရင်းနဲ့တစ်ခါတည်း မနက်စာပါ
ဝင်စားနေကြခြင်းပင်။
"ဟင်!!
ကျန့် စားလေ ဘာတွေငေးနေတာလဲ"
ရှောင်းကျန့်က သူ့ရှေ့ကခေါက်ဆွဲကြော်ကို
မစားဘဲ ဘေးဘက်ကိုငေးနေတာကြောင့်
ရိပေါ် လှမ်းသတိပေးလိုက်မိသည်။
"မင်းစားပြီးပြီလား"
"အင်း "
"ဒါဆိုသွားမယ်လေ"
ရှောင်းကျန့်ကပြောပြီး ထရန်ပြင်တော့ ရိပေါ်က သူ့လက်ကိုဆွဲလာရင်း
"နေဦးကျန့် မင်းရောမစားဘူးလား
မင်းလဲဘာမှမစားထားဘူးမလား"
"ငါသိပ်မဆာလို့ပါ "
"ဒါပေမဲ့...."
"ကဲပါရိပေါ်ရယ် လာသွားရအောင်
နေမပူလာခင် သွားကြမယ်"
ထိုတော့မှ ရိပေါ်ကမထချင်ထချင်ဖြင့်
သူ့နောက်က ထလိုက်လာတော့သည်။
သူတို့ထွက်သွားပြီး တပြိုင်နက် ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးက သူ့အလုပ်သမားတစ်ယောက်ကိုလှမ်းခေါ်ကာ
"ဟဲ့ ခုနကလူတွေစားသွားတဲ့ပန်းကန်တွေ
အမြန်သွားပစ်လိုက် သွား"
YOU ARE READING
Take me home (Completed)
Fanfictionအထီးကျန်နေတဲ့ ဝိညာဉ်ဟာ ခမ်းနားတဲ့အိမ်ကြီးထဲမှာ နှစ် ၆၀ကြာရှင်သန်နေခဲ့တယ် တစ်စုံတစ်ဦးကိုစောင့်မျှော်ရင်းပေါ့....
