Unicode
အိမ်တော်ရဲ့ထမင်းစားခန်းရှေ့မှာ Xiao Sa
မယောင်မလည်လုပ်နေမိတယ်။
အကြောင်းကတော့ မနေ့ကကိစ္စအတွက်
လက်တုံ့ပြန်ဖို့ပါပဲ။
ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်လောက်ပဲကျန်တဲ့အချိန် သူဝင်သွားလိုက်တယ်။
"အဟမ်း "
သူအသံပြုတော့ ထိုကောင်မလေးတွေက
လှည့်ကြည့်လာတယ်။
"မင်းတို့ကို သခင်လေးခေါ်နေတယ်"
"သခင်လေးကဘာလုပ်ဖို့လဲ"
"ငါဘယ်သိမှာလဲ ငါကဒီတိုင်းလာပြောတာ
အမြန်သွားလိုက်"
ထိုကောင်မလေးနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်စပစ်ပြနေတယ်။
"ဘာလဲ မသွားချင်လဲရတယ်နော်
အပြစ်ပေးရင်ခံလိုက်"
"သွားမှာပါ "
ထိုတော့မှ နှစ်ယောက်လုံးထွက်သွားကြလေရဲ့။ Xiao Sa သူ့အစီအစဥ်ကို စဖို့ပြင်လိုက်ပြီး ချက်လက်စဟင်းအိုးနားသွားကာ အဖုံး
ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ မွှေးပျံနေတဲ့ ဟင်းအိုးလေးကို နှမြောမိပေမဲ့မတတ်နိုင်ဘူး။
ဒီဟင်းက ဆိတ်သားဟင်း။
သခင်မကြီးကဆိတ်သားမစားပေမယ့် သခင်လေးအတွက်ဆိုပြီးချက်ခိုင်းတာဖြစ်မယ်။
သခင်လေးကို ဒီဟင်းမစားခိုင်းလိုက်ရင်ဖြစ်တာပဲ။ အတွေးနဲ့အတူ ခါးကြားထဲက ဆေးမှုန့်တစ်ထုတ်ကို ယူပြီးဟင်းအိုးထဲ ထည့်လိုက်တော့တယ်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ!"
ရုတ်တရက်ထွက်လာတဲ့ အသံကြောင့် သူတုန်ယင်သွားပြီး ရပ်နေမိတယ်။
သူ့အစီအစဥ်တွေ ပျက်တော့မှာလား။
"ရှောင်းငယ် ဘာလုပ်နေတာလဲ"
ဟင်းး
သူသက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ သခင်လေးပဲ။
နောက်ကိုလှည့်လို့ မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ
ကြည့်နေတဲ့ သခင်လေးကိုပြုံးပြလိုက်တယ်။
"ဘာလာလုပ်နေတာလဲ ရှောင်းငယ်ဗိုက်ဆာနေပြီလား"
"ဟင့်အင်း မီးဖိုထဲမှာလူမရှိဘဲ ဟင်းအိုးဆူနေလို့ဝင်ကြည့်တာပါ"
"အော် ဒါနဲ့ဘာလို့လူတစ်ယောက်မှမရှိတာလဲ
သူတို့တွေကတော့..."
YOU ARE READING
Take me home (Completed)
Fanfictionအထီးကျန်နေတဲ့ ဝိညာဉ်ဟာ ခမ်းနားတဲ့အိမ်ကြီးထဲမှာ နှစ် ၆၀ကြာရှင်သန်နေခဲ့တယ် တစ်စုံတစ်ဦးကိုစောင့်မျှော်ရင်းပေါ့....
