Unicode
လက်ထဲကိုရောက်လာတဲ့ နီရဲရဲကျောက်မျက်ကို Xiao Sa စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။
သခင်လေးကို တလှည့်ကြည့်မိတော့ နောင်တရတဲ့ အမူအရာဆိုတာကို လုံးဝမတွေ့ရဘူး။ တကယ်ပဲ သူ့လက်ထဲဒီရတနာကို ပေးနေတာလား။
"ရှောင်းငယ် ဒါလေးကိုသေချာထိန်းသိမ်းပေးနော်"
သခင်လေးက သူ့လက်ကိုအုပ်ကိုင်ရင်း တယုတယ ဆိုတယ်။
"ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကိုပေးတာလဲ"
"ရှောင်းငယ် လိုချင်တယ်မလား
ကိုယ်က ရှောင်းငယ်တောင်းဆိုရင် ဘာမဆို
ဖြည့်ဆည်းပေးမှာ"
Xiao Sa သခင်လေးကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ သခင်လေးက အရမ်းနားလည်ရခက်တယ်။
"ဒါကို ကျွန်တော့်ဆီပေးတာ ကျွန်တော်တောင်းလို့ဆိုတာထက် သခင်လေးက ပိုင်ရွယ်လီနဲ့ လက်ထပ်လို့ရအောင်များလား"
"ရှောင်းငယ် အဲ့လိုမတွေးပါနဲ့
ပိုင်ရွယ်လီ ကိုလက်ထပ်တာ တာဝန်အရပဲ
ဒီထက်ဘာမှ မပိုဘူး
ကိုယ့်အချစ်တွေအားလုံးကို ရှောင်းငယ်ဆီ
ပေးထားတာပဲလေ
ကိုယ်က သေသွားရင်တောင် ရှောင်းငယ်ကို
ထာဝရချစ်နေမှာ"
"လက်ထပ်မှာတော့ ဟုတ်တယ်ပေါ့"
သူ မေးတော့ သခင်လေးက ခေါင်းငုံ့သွားကာ
မဝံမရဲ ဆိုလာတယ်။
"ကိုယ်က အိမ်တော်ရဲ့ အမွေအနှစ်ကိုတောင်
မင်းလက်ထဲထည့်ပေးထားတာပဲ
ဘာတွေများ စိတ်မချဖြစ်နေသေးတာလဲ
ရှောင်းငယ်ရယ်"
တကယ်ပဲ သူအော်ရယ်လိုက်ချင်တော့တယ်။
တခြားမိန်းမနဲ့ အိပ်ရာပေါ်တက်မယ့်ကိစ္စကို
သူက ရတနာတစ်ခုတည်းအတွက် လက်ခံပေးရမှာလား။
သူ ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေရာက ထရပ်ကာ
ပြောလိုက်တယ်။
"ဒီရတနာကို မလိုတော့ဘူး
ပြီးတော့ သခင်လေးသိထားရမှာက ပိုင်ရွယ်လီ နဲ့ကျွန်တော် နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ပဲ ရွေးခွင့်ရှိတယ်
ကျွန်တော်ဘယ်တော့မှ အငယ်အနှောင်းလုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး"
သခင်လေးက သူ့စကားအဆုံးမှာတော့
သူပါ ထရပ်လိုက်ပြီး လက်ကိုဆွဲလို့ပြောတယ်။
YOU ARE READING
Take me home (Completed)
Fanfictionအထီးကျန်နေတဲ့ ဝိညာဉ်ဟာ ခမ်းနားတဲ့အိမ်ကြီးထဲမှာ နှစ် ၆၀ကြာရှင်သန်နေခဲ့တယ် တစ်စုံတစ်ဦးကိုစောင့်မျှော်ရင်းပေါ့....
