Unicode
သခင်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေက အသက်မဲ့နေတယ်။ သခင်လေးရဲ့အသံတွေကလဲ တုန်ယင်နေတယ်။
သူ့ပခုံးကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ဟာလဲ
တင်းကြပ်နေခဲ့တယ်။တင်းကြပ်လွန်းလို့ သူ့ပခုံးနှစ်ဖက်လုံး ပြုတ်ထွက်တော့မလို နာကျင်နေရသည်။
"ရတနာဘယ်မှာလဲဟင်
ကိုယ့်ကိုပြန်ပေးပါလား"
သခင်လေးရဲ့အမေးကိုကြားလိုက်ချိန်မှာတော့ Xiao Sa ရဲ့စိတ်တွေဟာချောက်နက်ကြီးထဲ ပြုတ်ကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရတော့သည်။
သခင်လေးကသူ့ကို အဆုံးထိမယုံကြည်ခဲ့ဘူး။ သူလဲ တုန်ယင်နေတဲ့အသံနဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်မိတယ်။
"ကျွန် ..တော်...မသိဘူး"
"ဘာ!"
ကျယ်လောင်လွန်းတဲ့အော်သံကြားလိုက်ရတဲ့နောက်မှာတော့ သူဟာခပ်ဝေးဝေးကို လွင့်ထွက်သွားခဲ့တယ်။
"အားးးးး"
သခင်လေးတွန်းလိုက်တဲ့အရှိန်ဟာ အားပါလွန်းလို့ နံရံနဲ့ သူ့ခေါင်းဟာဆောင့်မိသွားခဲ့တယ်။ တဆက်တည်းမှာပဲ Xiao Sa ရဲ့နှဖူးမှာ သွေးတွေစီးကျလာတော့တယ်။
"ငါ့ကိုပြော ရတနာဘယ်မှာလဲ
ငါအားလုံးခွင့်လွှတ့်တယ်
မင်းသာ ရတနာငါ့ကိုပြန်ပေး!"
သခင်လေးက ဒေါသတကြီးအော်ဟစ်ရင်း
သူ့ပခုံးကို နောက်တကြိမ်ဆုပ်ကိုင်ကာ
ခါယမ်းလို့ မေးနေခဲ့တယ်။
Xiao Sa မှာခေါင်းတွေမူးလာပြီး အသက်ရှုတောင် မဝတော့ဘူး။
သခင်လေးက သူ့ကိုလုံးဝဂရုမစိုက်တော့ဘူး
ထင်ပါတယ်။ သူ့နဖူးကသွေးတွေစီးကျပြီး
သခင်လေးရဲ့လက်ကိုပေသွားတာတောင်
သခင်လေးကမမြင်နိုင်တော့ဘူး။
ဝမ်းနည်းမှုက ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဆို့နစ်လာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ဘက်မှာတစ်ယောက်မှ ရှိမနေခဲ့ဘူး။
"Xiao Sa မင်းကိုငါမေးနေတယ်လေ
ပြန်ဖြေစမ်း!"
"လွန် ~လွန်းတယ်~"
သူ့ရဲ့ဖျော့တော့တဲ့အသံလေးဟာ သခင်လေးရဲ့ အော်သံတွေကြားဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။
"ဘာ... မင်းဘာပြောတာလဲ"
"~လွန်လွန်းတယ်~"
အရာအားလုံးကို အရှုံးပေးလိုက်သလို လေသံမျိုးနဲ့ Xiao Sa ပြန်ပြောခဲ့မိတယ်။
YOU ARE READING
Take me home (Completed)
Fanfictionအထီးကျန်နေတဲ့ ဝိညာဉ်ဟာ ခမ်းနားတဲ့အိမ်ကြီးထဲမှာ နှစ် ၆၀ကြာရှင်သန်နေခဲ့တယ် တစ်စုံတစ်ဦးကိုစောင့်မျှော်ရင်းပေါ့....
