SİMSİYAH

FİNAL

Merhaba :)

Cümleye nereden, nasıl başlamalıyım inanın bilmiyorum. Kendimi heyecanlı ama çok garip hissediyorum. Birtanecik, gözümün nuru kitabımı bunca zaman sizlerle paylaştım ve artık yolun sonundayız. Bu yolda bana destek olan, zaman ayıran, kitabımı okuyan herkese minnettarım.

Tüm yaşanmışlıkları arkada bırakarak elveda demek, hiç de kolay değildir. Burada kendi adıma çok şey yaşadığımı dile getirmek istedim. Poyraz'la beraber öfkelendim. Akay'la beraber gözyaşı döktüm. İnsanın kalbini titreten kelimeler seçmek, ancak güzel sözlerle olur. Akay ve Poyraz'ı arkamda bırakacak olmak ağlama isteğimin artmasına sebep oluyor. Onlar her zaman benim ellerimden tuttu. Ve umuyorum ki sizlere kalbinizi titretecek, güzel cümleler okutabilmişimdir.

Şöyle bir gerçek var ki (kendimi şu an bununla teselli ediyorum.) her veda, her zaman bir sonraki merhabayı daha da yakınlaştırır. Umarım ileri zamanlarda da güzel kitaplarla beraber bir arada oluruz.

Aşırı duygusalıııım şu an. Akay ve Poyraz benim için o kadar değerli ki sizlere anlatamam. Evlatlarımla bir yol ayrılığına gelmiş gibi hissetmemin sebebi de bu olabilir. Bu kurguya mutsuz bir anımda kafamdaki sorulardan kurtulmak adına başladım. Başladığımda ortada hiçbir şey yoktu. Poyraz ve Akay doğruları ve yanlışlarıyla tamamen kendi kendilerini var etti. Bende tıpkı sizler gibi merakla okudum, sizlerle tanıdım.

Poyraz ve Akay'ın aşkına ortak olup, bıkmadan onları okuduğunuz için sizlere onlar adına teşekkür ediyorum.

Kitabı bitirme tarihlerinizi buraya bırakırsanız beni çok mutlu edersiniz.

INSTAGRAM HESABIM: ysmkayaaa

Bu aşkın adresi, bir çıkmaz sokak...

O zaman sizlere son kez keyifli okumalar. 🖤

15.06.2022! Hayatımı sonsuza dek değiştirecek o tarih. Kendimi sonsuza dek bu zamana hapsetmek istiyordum. Sonsuza dek bir daha ellerimiz hiç ayrılmadan Poyraz'ın kollarında olayım istiyordum. Bir yandan da üzgün, öfke doluydum. Hislerim kendi içinde resmen ikiye bölünmüş durumdaydı. Bu günde yanımda annem olmadığı için öfke doluydum. Babamın kollarında Poyraz'a doğru yürüyemediğim için öfke doluydum. Rüya'nın yeni yeni şişmeye başlayan karnıyla oturduğu sandalyenin hemen yanının boş kalmasına öfkeliydim. Kime öfkeliydim bilmiyorum. Sadece öfkeliydim işte.

İnsanların kıymetini onları kaybettikten sonra anlamak insanlar için var olan bir gerçekti. Ve bunu bir daha hayatımın hiçbir döneminde bizzat kendim yaşayarak tecrübe etmek istemiyordum. Fazla can yakıyordu ve benim canım fazlasıyla yanmıştı. Açılan kapının sesiyle elimdeki kalemi bıraktım. Siyah kapaklı defterimi kapatarak masada biraz ileriye ittirdim.

"Hazır mısın? Emir, Cem'e haber vermiş varmak üzereler."

Benim gibi heyecandan yerinde duramayan canım arkadaşımın kızaran gözlerine baktım. Kafamı aşağı yukarı ağır ağır sallayarak beklediği cevabı verdim. Hazır değildim fakat hazırdım da. O nasıl oluyordu bende bilmiyordum. Kulaklarıma uzaktan gelen korna sesleri dolduğunda titreyen ayaklarıma rağmen masamın başından kalktım.

"Çok heyecanlıyım, Asel."

Asel iki elimi tutarak kalbinin üzerine koydu. Benim kadar heyecanlıydı. Elimin altında hızla atan kalbinden, ışıl ışıl parlayan gözlerinden anlayabiliyordum.

"Ben kendi düğünümde bu kadar heyecanlı değildim, Akay."

"Ay vallahi geldiler. Akay, koş geldiler."

Aşağıdan bağırmaya başlayan Cem yüzünden birbirimizden ayrılmak zorunda kalmıştık. Arkadaşımın yardımıyla merdivenlerden indim. Alt kata geldiğimizde korna sesleri daha çok duyulmaya başlamıştı. Bu işin içinde kesinlikle Emir'in parmağı vardı. İndiğimi fark eden Rüya yanıma geldi. Şişen göbeğinin el verdiği kadarıyla sarıldık. Hamilelik hormonlarından olsa gerek sürekli ağlıyor, ağlamadığı zamanda da kendini tutmak için üstün bir çaba vermesi gerekiyordu.