SİMSİYAH

30.BÖLÜM

INSTAGRAM: ysmkayaaa

Keyifli okumalar! 🤍

Göz kapaklarım titreyerek aralandı. Gözüme hücum eden ışık etrafa kısık bakışlar atmama sebep oldu. Bedenimde keskin bir ağrı vardı. Kısık gözlerle bulunduğum odayı inceledim. Kafamı zar zor kapıya doğru döndürdüm. Susamıştım. Birilerine seslenebilmek umuduyla kendimi zorladım ama sesimi kendim bile zor duymuştum. Gözlerimi kapatarak başımı yastığa bastırdım. Açılan kapının sesiyle hızlıca gözlerimi açtım. Karşımda Poyraz'ı görmek bu durumda bile heyecanlanmama sebep olmuştu.

"Akay,"

Şaşkın olduğu her halinden belli olan sevgilim kocaman adımlarla yanıma geldi. Bir eli elimi tutarken diğer eli saçlarımda yerini almıştı.

"Çok şükür. Çok şükür uyandın, güzelim."

Alnımdan öptü.

"Sana bir şey olacak diye aklım çıktı."

Kısık çıkan sesi yüreğimi sızlatmıştı. Kızaran gözlerine baktım. Uykusuz muydu? Yoksa ağlamış mıydı? Acıyan boğazımı temizledim.

"Seni bırakabileceğimi nasıl düşünürsün?"

Gülümsedi. Bakışlarım gülüşünde takılı kaldı.

"Poyraz, neler oldu?"

"Önce doktorunu çağıracağım daha sonra sana her şeyi anlatacağım."

Saçlarımdan öperek hızlıca odadan çıktı. Dakikalar sonra yanında Doktor Pırıl ile gelmişti.

"Akay, nasıl hissediyorsun kendini?"

"Vücudumda olan ağrılar dışında iyiyim."

"Verdiğimiz ilaçlardan dolayı. Zamanla kendini daha iyi hissedeceğine söz veriyorum."

Pırıl, gerekli kontrolleri yaptıktan sonra ayrılmıştı. Poyraz başucumda duran sandalyeye oturdu. Üşüyen elimi ellerinin arasına aldı.

"Sana saldıran adam dün gece seni vurdu. Çok şükür ciddi bir yara almadın. O an şoka girdiğin için bayıldığını söyledi, Pırıl hanım. İlaçlardan dolayı gece boyunca uyudun. Sabaha kendine geleceğini söylemişlerdi."

Bakışları kolumda olan sargıya kaydı. Yutkundum.

"Çok susadım."

"Hemen geliyorum."

Oturduğu yerden kalktı. Hızlı hızlı odadan çıkışını gülümseyerek izledim. Kapının kapandığı gibi açılmasıyla içeriye, Cem girdi.

"Akay?"

"Cem?"

"Akaay,"

Yanıma geldiğinde sargılı olan koluma dikkat ederek sarıldı.

"İyi misin?"

"Evet, iyiyim."

"Abla!"

Bağırarak odaya dalan Karan ile derin derin nefes aldım. Baş ucumda duran Cem'i ittirerek kendine yer açtı. Yüzüme baka baka ağlamaya başladı. Bakışlarımız Cem'le buluştuğunda ikimizde anlam verememiştik. Karan birden ağlamayı keserek Cem'e bakarak bağırmaya başladı.

"Neden dün gece değil de sabah haber veriyorsunuz bana? Kardeşiyim ben onun, kardeşi!"

Bakışları tekrar beni buldu.

"Akay, iyi misin?"

Ani değişen ruh hali korkutucu görünsede bunu üzerinde çok durmadım. Üstelik biraz daha bu soruyu duymaya devam edersem Karan gibi çığlık atacaktım.