𝐋𝐢𝐯𝐢𝐧𝐠 𝐈𝐧 𝐇𝐞𝐫 𝐏𝐚𝐫𝐚𝐝𝐨𝐱 [TSS #3]

Chapter 27: Daughter

Niks' POV

I opened my eyes with the throbbing pain in my head.

I saw a familiar place. It's a room. I know I've been here before but I can't remember when. Mariin kong ipinikit ang mata ko.

Memories of what happened flash in my head. A guy standing on my door, claiming that he's my girlfriend's husband. And my girlfriend, giving me the unbelievable answer by saying yes.

Did she really did it? Niloko ba talaga niya ako? Ginawang kabit? Parang ayokong paniwalaan.. pero nanggaling na mismo ss bibig n'ya. That's the saddest part, yung sa kanya mismo nanggaling.

Ano 'yon, kung hindi pa kami susugurin ng asawa n'ya hindi n'ya pa sasabibin? Fuck that.

I slowly opened my eyes. Nakita kong may isang lalaki na ang nakatayo malapit sa pinto ng kwarto.

I clenched my jaw. Nasa mansion ako ng Villagracia. And this room, this was my room when I was a kid. Kaya pamilyar. Dito ako lumaki, at dito rin niya ako kinukulong noon.

Mabilis akong bumangon. Nahilo ako kaya napahawak ako sa headboard ng kama para panatilihin ang balanse ko. Nang ilapag ang paa sa sahig ay nakaramdam ako ng kirot.

My feet have bandages, pati rin ang kamay ko. Hinawakan ko ang ulo ko. May bandage rin.

"We found you unconscious in your condo unit. The place was a mess. Bloods are everywhere." The Governor said in his baritone voice.

Tumingin lang ako sa kanya sandali saka binaling ang tingin sa bedside table. Nandoon ang phone ko.

"Nasaan ang susi ng kotse ko?" Tanong ko sa kanya habang naghahanap ng maisusuot sa cabinet ko pero maliliit na ang mga damit na nandoon. Walang kakasya sa'kin.

Nakasuot ako ng shorts at shirt. I think it's fine. Uuwi rin naman ako. Tumayo na ako. Paika-ika akong naglakad. Tinitiis ang hapdi sa bawat paghakbang.

"Ang wallet ko?" Tanong ko ulit sa kanya. Magcocommute nalang ako kung wala rito ang kotse ko.

"The neighbors heard the screams." He said that made me stop. I looked at him seriously. So they already know what happened?

My heart skipped a beat when I remember it again. May nagbabadyang mga luha sa mata ko pero pilit kong pinipigilan. Hindi na ako kailanman iiyak sa harapan niya. Hindi na ako mahina. Kaya ko 'to nang mag-isa.

"Saan ka pupunta?" Tanong n'ya nang maglakad ulit ako. Malapit na ako sa pintuan, malapit ko na s'yang malagpasan.

"Uuwi." Malamig na sagot ko. I heard him chuckle. Hindi ko nalang pinansin.

I can feel him staring. Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa makalabas ako ng kwarto.

"What are you gonna do? Anong mukhang ihaharap mo sa mga tao?" I can feel the humor on his voice. Nakatalikod ako sa kanya pero alam kong hinuhusgahan niya ako ngayon. Na tangang-tanga s'ya sa akin ngayon.

He's right. Anong mapapala ko kung umalis ako dito ngayon? Honestly speaking, gusto kong maghukay ng sarili kong libingan ngayon. Aside from the pain, I'm so much embarrassed about what happened.

"Stay here. Pag-isipan mo. Susubukan mo lang namang tumakbo ng pagka-konsehal." He said that made me smirked.

Kaya pala nandito ako kasi may kailangan s'ya. Bakit nga naman n'ya gagawin 'to nang walang kapalit hindi ba?

"Anong mapapala ko kung gagawin ko ang gusto mo?" Tanong ko habang nakatalikod parin sa kanya.

"Anything." He said casually.