Stay strong (flikken maastricht)

Deel 20

Pov Noah
Het is de dinsdag dus dat betekend mijn eerste schooldag. Gister heb ik nog chemo gehad. Morgen en vrijdag nog een keer en dan alleen nog maar op controle! Toen ik gister het ziekenhuis in kwam liet Dr Reid mij een filmpje zien. Het filmpje ging over de speech die Dr Reid gaf in het restaurant en de reactie van mij en Luuk. Het staat op youtube met al 3 miljoen vieuws. Ook gaat het rond op facebook, echt vet. Maar nu lopen me moeder, wolfs, luuk en ik de school in. Mama gaat met mij mee met het gesprek met de mentor en Wolfs met luuk. Wij lopen mee met meneer pieterse en luuk loopt mee met mevrouw thijssen.

We zitten tegenover meneer pieterse in een lokaal. Hij geeft ons een hand en stelt zich voor als Daan Pieterse. "Ik ben Noah Wolfs" zeg ik. Me moeder stelt zich ook voor. "Wat wil je precies aan de klas gaan vertellen, over je ziekte?" Vraagt Mr pieterse. "uh, weet ik eigenlijk niet zo goed, maar ik ben vorige week beter verklaard en dit is mijn laatste week chemo" zeg ik blij. "Gefeliciteerd!" Zegt ook mr pieterse blij. "ik dacht dat hij verteld, wat hij had, waardoor hij dus kaal is" zegt me moeder. "dat vind ik een goed idee" zegt hij. "ik wil dat ze me behandelen als een normaal kind, en niet het kind dat ziek was" zeg ik. "dat begrijp ik, ik denk dat de jogens daar makkelijk in zijn alleen de meisjes die kunnen dat anders opvatten" zegt hij.

Na een uur gekletst te hebben met mijn mentor, loop ik nu terug naar de aula want daar word het geopent en me moeder loopt terug samen met wolfs die ook net klaar is naar de auto. Luuk en ik gaan naast elkaar zitten. Ik voel me echt aan gekeken, van onze mentoren hadden we een gekleurd strookje gekregen, dat is heel leuk maar ik ben kleurenblind. "Luuk welke kleur heeft mijn strookje" vraag ik. "hij is paars" antwoord hij. "dankje, welke kleur heb jij" vraag ik. "ik heb een groene, het geeft denk ik je klas aan" zegt luuk. Dat kan best ja, als ik er zo over nadenk.

Na een half uur geluisterd te hebben loopt de aula langzaam leeg. "Degene met de paarse strookjes mogen naar het podium komen" zegt de directeur van de school. Luuk is al weg, maar goed dat ik even had gevraagt welke kleur dit was. Ik sta op en voel me meteen aangekeken. Ik loop door zonder op of om te kijken. Me mentor geeft een gerustelende glimlach en richt zich dan weer op de nieuwe kinderen. Als iedereen op het podium staat lopen we met zn alle naar een lokaal, fijn iedereen kent wel iemand in deze klas maar ik niet dus naast wie zou ik gaan zitten. Ik loop sne door naar achter en ga achter in het lokaal zitten ik zie wel wie er naast me komt zitten. De eerste paar kinderen lopen langs me en dan kijken ze me aan alsof ik besmettelijk ben, echt gemeen. "Hoi, ik ben Sam is het goed als ik naast je kom zitten" vraagt hij. "tuurlijk, en ik ben noah" zeg ik. Hij komt naast me zitten en is dan ook echt de enige die normaal doet. Als iedereen zit neemt de mentor het word. Hij stelt zich voor. "Oke, nu heb ik me voorgesteld en dat gaan jullie ook doen, laten we beginnen bij jou noah. Ik ga staan, want dat moest. "Ik ben Noah Wolfs en ik ben 11 jaar. Mijn hobby's zijn basketballen, voetballen en op de computer of tv een serie kijken" zeg ik. "waarom ben je kaal" word er geroepen. "dat wou ik net gaan zeggen" zeg ik in de richting waar het vandaan kwam. "een paar maanden geleden werd mij verteld dat ik leukemie had, ik ben onderbehandeling geweest. Van de chemo word je kaal, daar kan je niks aan doen. Vorige week ben ik beter verklaard dus is dit mijn laatste week chemo, ik ben er de rest van de week dus ook niet" be-eindig ik mijn verhaal. Het is stil dus ga ik maar weer zitten. "wouw, gefeliciteerd dat je beter bent verklaard" zegt sam. "dankje" antwoord ik. Nadat iedereen zich heeft voorgestelt, is het alweer tijd dat iedereen naar huis mag. "Zeg noah, als we mogen kiezen naast wie we willen zitten, zullen wij dan naast elkaar" vraagt sam. "ja graag" antwoord ik. "geef je nummer, dan kunnen we nog what's appe" zegt sam. Ik geef mijn nummer en loop dan naar de ronde banken buiten waar ik met Luuk had afgesproken. Niet veel later komt luuk aanlopen. Hij verteld me dat zijn klas geen domme grappen of zo had gemaakt en dat het een erg gezellige klas is. Mijne weet ik zonet nog niet, ja alleen sam is aardig. Daar komt mama al aanrijden. We lopen naar de auto en stappen in. We rijden naar ons nieuwe huis. Onze kamer zijn echt heel vet geworden. Het hele huis is gaaf. Maar ja we moeten zo weer naar het ziekenhuis, tot zondag en dan kunnen we gaan. Dan zijn we eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis!

"Pakken jullie even je spullen" zegt me vader naar het eten. We knikken en lopen dan naar boven om weer spullen te pakken voor een lange maar laatste keer ziekenhuis.

"Zo heren, hoe was het opschool" vraag dr reid. "Wel leuk" antwoord ik. Luuk zegt het zelfde. We liggen alweer 2 uurtjes hier. onze ouders zijn net gegaan. morgen komen onze ouders niet ik en luuk hebben het ze verboden. We willen niet dat ze er zijn, geen idee waarom. Maar we hadden allebij zoiets van, we willen nog 1 chemo alleen overleven, de laatste van vrijdag mogen ze wel komen.