Stay strong (flikken maastricht)

Deel 36

Pov eva
Het is alweer maandag, vandaag gaat noah weer naar school. Deze hele week hoeft hij niet naar het ziekenhuis, volgende week pas weer. Hij is wel heel snel moe maar hij gaat het gewoon proberen. Ze lachen hem nu niet meer uit ofzo aangezien hij best bekend is hier in maastricht. Sam en hij willen misschien nog meer liedjes maken, maar ze lopen een beetje vast dus wachten ze tot ze weer inspiratie hebben voor nieuwe liedjes.

Ik heb net noah en kian afgezet bij hun eigen school. Nu loop ik de kantoortuin in, waar we meteen worden geroepen door mechels. "Ene aron Torenbos is weg gelopen uit het weeshuis waar hij nog niet zo lang in is geplaats" zegt mechels. "oke, we gaan hem zoeken en laten een foto rond gaan voor als mensen hem zien" zeg ik. Wat een moeilijke jongen is die aron. Hij heeft nog steeds zijn pols in het gips dus veel kan hij niet met die arm en zijn ribben zijn ook nog niet helemaal genezen. Eerst rijden wolfs en ik naar het weeshuis om even te praten met de mensen die de kinderen verzorgen en daarna gaan we kijken of we hem kunnen vinden.

Pov noah
Ik zit in de klas naast Sam, op de zelfde plek waar we altijd zitten. We hebben biologie. Ik ben gewoon rustig aan het werl als ik zie dat er bloed om mijn schrift zit, meteen voel ik aan mijn neus. Ik heb een bloedneus. Ik moet meteen aan vanmorgen denken, mijn tandvlees bloedde Met het tandenpoetsen, dat zijn verschijnselen van leukemie, dat het weer terug is. Ik sta op en loop de klas uit naar de toiletten. Ik probeer mijn bloedneus te stoppen wat aardig goed lukt. Ik zeg het uit school wel even tegen me moeder, misschien moet ik wel weet metee naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek. Maarja dat is dan niet anders. Dr reis vertelde dat als ik weer leukemie zou krijgen ik een beenmerg transplantatie moet krijgen van een geschikte match. Broertjes of zusjes hebben de beste kans op een goede match dus hopen dat kian mij kan helpen. Ik loop weer terug de klas in waar niemand meer zit. Ik denk dat ik de bel gemist heb. De docent heeft alles al in mijn tas gedaan en die op mijn tafel gelegd, ik pak mijn spullen en kijk op mijn telefoon welk vak ik nu heb en waar ik zit. Ik heb mentor les in lokaal 031. Ik loop naar het goede lokaal en loop naar binnen. "sorry ik had een bloedneus" zeg ik meteen. mijn mentor knikt, en zegt dat ik op mijn plaats kan gaan zitten.

Eindelijk klaar met school voor vandaag. We hebben geen huiswerk op gekregen dus kan ik lekker gaan zwemmen in de tuin. We hebben een in gegraven zwembad. En aangezien het 36 graden is, duik ik er zo in. Ik loop naar boven en pak mijn zwembroek. Als ik hem aantrek kijk ik nog even in de spiegel of ik ergens een blauwe plek heb. En ja hoor, een grote blauwe plek op me rug. Ik weet nu bijna zeker dat het terug is. Fijn, heb ik dus nierkanker en leukemie. Ik kijk in de spiegel en bedenk dat ik helemaal niet mag zwemmen, omdat de portocat niet nat mag worden. Ook dat nog wat heb ik hier een hekel aan. Misschien is het wel beter als ik er gewoon niet meer ben, geen last meer van ziekenhuizen, geen gezeik met wat ik wel en wat ik niet mag. Wow waarom denk ik hier aan. Dat is echt het idiootste wat je kunt doen, denken aan zelfmoord. Dan ben je niet goed bij je hoofd. Ik zou het nooit doen, ik kan me moeder wolfs en kian toch niet in de steek laten en ze het verschrikkelijke gevoel geven dat haar zoon, broertje of stiefzoon gewoon zelfmoord pleegt. Ik ga deze k*t kanker overleven, al moet het met maanden in het ziekenhuis liggen!

Pov eva
Wolfs en ik zijn niet veel wijzer veworden van wat de verzorgers te vertellen hadden, ze wisten gewoon nog helemaal niks van Aron. Nu rijden we naar het park, waar mensen hem hebben zien lopen. Ze herkende hem van de foto en hebben ons gewaarschuwd. "Stop, ik zie hem" zeg ik. Hij zit helemaal alleen op een bankje. "Wolfs, ik ga wel alleen" zeg ik. Hij vind het oke, dus stap ik de auto uit en loop naar het bankje waar hij op zit. Ik ga naast hem zitten en al snel herkent hij me. "ga weg" is het eerste wat hij zegt. "ik wil je helpen" zeg ik. "waarmee" vraagt hij bot. "met een geschikte familie, voor beter omstandigheden in het weeshuis en zo kan ik nog een paar dingen opnoemen" zeg ik.

Pov Aron
"Ik heb helemaal geen hulp nodig, ik was op weg naar het ziekenhuis, maar verdwaalde en belande hier" zeg ik. "waarom naar het ziekenhuis" vraagt eva. "omdat mijn gips eraf mag, en niemand me van het weeshuis even wou brengen" zeg ik boos. Ze begrijpt mij, als een van de weinige. Ik loop achter eva aan naar de auto waar wolfs nog zit te wachten. "hoi" zeg ik als ik de auto in stap. Hij begroet me terug en dan rijden we meteen door naar het ziekenhuis.