Stay strong (flikken maastricht)

Deel 19

Pov Noah
We zitten met spanning in onze kamer te wachten op de uitslag van het bloedondezoek. Dr Reid komt binnen lopen met een bigsmile en het mapje van Luuk en mij. Ze gaat voor onze bedden staan. "Het is een wonder maar de kanker is weg" zegt ze. "echt!" Vraag ik. "ja, geen twijfel over mogelijk" zegt ze. Ik spring uit me bed en loop meteen door naar me moeder die met tranen in haar ogen staat. Ik spring in haar armen en zo blijven we nog wel even staan. Ik zie dat Luuk naar zn vader is gerent en het zelfde doet. Nadat ik met me moeder ben uit geknuffeld ren ik naar Dr Reid die met een lach zat toe te kijken. Ik geef haar ook een knuffel en bedank haar wel 100 keer. Ik zit nu weer rustig op me bed net als luuk. "en wat gebeurd er nu" vraag ik. "jullie krijgen nog 1 week chemo, dat is standaard zodat we nog zekerder weten dat het echt weg is, en dan hoeven jullie om de week alleen nog maar op controle te komen, wat na een aantal weken om de maand word" zegt dr reid. "oke" roep ik blij. Ik ben nog nooit ze blij geweest. "maar hou er rekening mee dat je de eerste paar weken nog erg slap bent, dus als je naar school gaat mag ik je pas mee laten gymen wanneer je mijn toestemming hebt" zegt dr reid. "is goed" zeg ik. "en je moet maar even kijken of je hele schooldagen alwel aan kan, anders moet je dat even afspreken met je mentor" zegt ze. "Maar, dus volgende week gaat me haar weer groeien" roep ik blij. "ja dat klopt" zegt ze met een lach. "Meneer en mevrouw Wolfs zouden jullie even mee willen lopen" vraagt dr reid. Me ouders lopen achter dr reid aan naar de gang.

Pov Eva
"Dus ze zijn echt beter verklaard" vraag ik. "ja, helemaal" zegt ze. "maar wat wou u ons vertellen" zegt wolfs. "nou, we dachten aangezien de jongens niet mee naar huis mogen om het te vieren, hebben we voor jullie hier in het ziekenhuisrestaurant een tafel voor 5 gereserveerd op de kosten van het ziekenhuis" zegt dr reid. "ah, wat lief" zeg ik. "Als jullie om 18:30 uur beneden zijn, dan is het goed" zegt dr reid. "echt dank u wel" zeg ik nog een keer. Ze glimlacht en loopt dan weg naar een andere patient. "Jongens, Wolfs kian en ik gaan, naar de ikea, meubels kopen, we zijn vanavond weer terug!" Zegt me moeder. we knikken en dan lopen ze weg.

Pov noah
Ik heb me nog nooit zo goed gevoelt. Ik ben beter, ik hoef nog maar 1 week chemo na deze week en dan hoef ik alleen nog maar om de week te komen voor controle. Mijn dag kan echt niet meer stuk. "Luuk zullen we rondje door ziekenhuis doen" zeg ik. "ja is goed" antwoord hij. we stappen uit bed en lopen de gang op. "waar gaan jullie heen" vraag dr Reid. "we gaan even een rondje lopen door het ziekenhuis" zeg ik. "Ik weet wat beters" zegt ze. "wat dan" vraagt luuk. "Achter het ziekenhuis is een bos, daar is een pad gemaakt speciaal voor mensen in een rolstoel omdat het achter een ziekenhuis zit, dus we kunnen ook naar het bos gaan" zegt ze. "ja!" Roepen luuk en ik in koor. "oke gaan jullie even een jogging broek aan trekken want in een basketbalbroekje krijg je het een beetje koud denk ik en even een jas aan." zegt ze. "Oke, en dan" vraag ik. "dan ga ik kijken of er een collega mee kan zodat 1 van jullie zich niet hoeft in te spannen" zegt ze. "oke" antwoord ik. We lopen terug naar onze kamer en pakken een joggingbroek. Dan gaan we in onze rolstoelen zitten en wachten we totdat Dr Reid terug komt. Als we ze zien aankomen trekken we vast onze jas aan. Dr Bell is erbij zie ik. "Zo, zijn jullie klaar jongens" zegt Dr bell blij. "ja" zegn ik vrolijk. Ik ben al zolang niet in het bos geweest, de laatste keer was een paar maanden voordat ik hoorde dat ik ziek was.

Ik word geduwd door Dr Reid en Luuk door Dr Bell. Het is best gezellig en ook weer heerlijk om even in het bos te zijn. We rijden al half uur door het bos. Het is super lekker weer, maar dat mag ook wel aangezien het zomervakantie is.

We liggen weer in onze bedden. Maar nu wachten we op onze ouders. "zo jongens gaan jullie mee naar beneden, naar het restaurant" vraagt me moeder als ze binnen komt lopen. "ja, gaan we daar eten" vraag ik. "ja" zegt ze. Ik bedenk me dat ik weer stukken moet gaan lopen. Als ik weer naar school wil kunnen. Ik wil niet op school in een rolstoel zitten dus io besluit om nu te gaan lopen. Ik zie dat luuk ook aan het denken is en het zelfde doet als mij. We lopen achter onze ouders aan naar beneden. Als we beneden in de hal aankomen lopen we naar het restaurant. Er is 1 tafel met slingers. We worden door Dr Reid naar die tafel gebracht. Ik vraag me af wat ze hier beneden doet. We gaan zitten en dan begint Dr Reid te praten. "Ik wil even zeggen, dat ik heel trots op jullie ben. Noah, Ik zag je de eerste keer volgends mij een dag na dat je te horen had gekregen dat je leukemie had, je was wel eens verdrietig of echt boos, maar je had meer goede dagen dat je rond liep met een big smile, je was in het begin elke nacht zo ziek en we wisten maar niet waarvan totdat we er achter kwamen dat je glutenallergie had. Daar ben je goed mee om gegaan. Toen begon je met rappen en het klonk erg goed! Ga daar mee door je word een grote. En Luuk. Kwam hier aan en zat er echt doorheen, Dr Miller vertelde me dat je er na een tijdje weer boven op zat. Je hebt veel mee gemaakt en ik ben blij dat je je vader hebt gevonden. Nu zijn jullie beter verklaard, nog een weekje extra chemo en dan alleen nog maar op controle. Ik ben trots op jullie en ben blij dat ik jullie leuke kinderen heb mogen behandelen" zegt Dr Reid. Ik weet niet wat me over kwam. Het hele restaurant is dood stil. "dank u wel" zegt Luuk. Iedereen in het restaurant begint te klappen. Ik bedenk me geen moment en sta op en loop naar Dr Reid toe. Ik geef haar een dikke knuffel. Ik krijg een kus op mijn voorhoofd en dan ga ik weer aan tafel zitten. Dr reid loopt weer naar de afdeling en wij gaan lekker eten.