Stay strong (flikken maastricht)

Deel 29

Pov Noah
Me moeder had vanochtend meteen het ziekenhuis gebeld. We moesten ook meteen daar heen voor controle. Nu wacht ik in de wachtkamer op een arts. Niet veel later komt Dr. Bell aangelopen. "Noah, het was niet de bedoeling om jou hier ooit nog terug te zien" zegt ze. "Ja, helaas" zeg ik met een lach. Me moeder is heel gespannen en kan ook echt helemaal niks hebben. Ze heeft me wel eens vaag iets verteld over haar moeder dat ze overleden is aan nierkanker maar dat gaat bij mij niet gebeuren. Ik zit in de kamer van Dr Bell. waar ik toen ook een nacht had geslapen. We wachten op dr Lin die bij mij het onderzoek gaat doen omdat dr Reid er helaas niet is. Ik had net al de opdracht gekregen om in een potje te plassen dus dat heb ik net al gedaan. Kian zit nu alleen thuis met luuk. Ik hoop dat luuk een beetje aardig doet en anders hoop ik dat wolfs snel thuis is.

Dr lin heeft net bloed afgenomen en dat samen met mijn plas weg gebracht voor onderzoek. Nu zit ik in de wachtkamer te wachten op de uitslag die er binnen 2 uur zou zijn. We hadden ook naar huis kunnen gaan, maar me moeder wou nog even met dr bell praten.

Pov Eva
Ik klop aan op de deur van het kantoor van Dr Bell. Ze gebaart dat ik binnen mag komen. Ik open de deur en ga op de bank zitten. Ze komt naast me zitten en vraagt wat er is. Ik vertel het verhaal van me moeder dat ze overleden is aan nierkanker. Dr Bell schrikt ervan. Ze verteld me ook vast dat de uitslag erg tegen kan vallen. Ze denkt dat Noah nierkanker heeft, ik kan het aan haar zien. Ze heeft het niet gezegt omdat ze me geen valse hoop wil geven maar ik voeld het gewoon al.

Pov Noah
We worden door dr Bell geroepen voor de uitslag na 2 en een half uur wachten. Ze hadden iets langer de tijd nodig. Ik loop samen met mijn moeder het kantoor van Dr Bell in. Ik denk even terug aan net toen we in de wachtkamer aan het wachten waren en er een paar kinderen naar me toen kwamen of ze met mij op de foto mochten en of ze een handtekeneing mochten. Dat is wel heel erg wennen. Hier in Maastricht weet iedereen wie je bent. Ik denk wel meer aangezien die auditie van ons op youtube en facebook helemaal rond ging. "noah, we hebben geen goed nieuws" valt dr bell meteen met de deur in huis. "oh" weet ik uit te brengen. "je hebt nierkanker" zegt ze. De vorige keer dat ik de uitslag van de leukemie kreegn wist ik niet hoe ik moet reageren en wat ik kon verwachten. Nu weer ik wat ik kan verwachten en dat het weer een hel word. "oh, daar is je moeder toch aan overleden mam?" Vraag ik meer voor zekerheid aan me moeder. "ja" antwoord ze zacht. "we kunnen het nog behandelen, je hebt geluk de tumor is nog niet zo groot, dus met chemo moeten het goed komen" zegt dr bell. Ik knik. "en aangezien je al eerder ziek bent geweest, is mijn vraag of je dezelfde artsen wilt, of dat je andere wilt" zegt ze. "Ik wil 100% dezelfde artsen en ik wil sowieso 300% dr Reid" zeg ik vast besloten. Ze grinnikt omdat ze dat al verwacht had. "we willen maandag met de chemo beginnen, dus dan kun je morgen nog even uit rusten en iets met school regelen" zegt ze. We praten nog wat en niet veel later stappen we weer de auto in naar huis.

Pov Wolfs
Ik zie Noah en Eva allebei helemaal van slag binnen komen lopen. Noah met zn ziel onder zn arm en eva gewoon echt verdrietig. "ik heb nierkanker" zegt noah zacht. Ik loop meteen naar hem toe en geef hem een dikke knuffel en fluister lieve wordjes in zn oren, van dat hij wel beter word enzo. Daarna loop ik naar eva en doe ik bij haar eigenlijk precies hetzelfde. Luuk komt naar beneden gelopen, ik hoop dat ze even geen ruzie maken nu. "Wat is er" vraagt hij dan ook. "niks" zegt noah snel. Waarna hij door naar boven loopt, en ik denk naar zn kamer gaat. "waar is kian" vraag ik, om het maar even op een ander onderwerp te brengen. "die is op zn kamer op de ipad een spelletje aan het doen ofzo" zegt luuk. Luuk draait om en wil weer naar boven lopen. "luuk, laat noah maar even met rust" zeg ik. Hij knikt en loopt dan door.

Pov noah
Mijn deur gaat open en niet veel later ligt kian dicht tegen mij aan op mn bed. "Waarom moet je huilen" vraagt hij. "kian, wat ik je nu ga vertellen mag je nog even aan niemand anders vertellen, ook niet aan luuk" zeg ik. Hij knikt. "en aan mama en wolfs" vraagt hij. "die weten het al" zeg ik. "maar wat is er nou" vraagt hij. "weet je nog dat ik ziek was en veel in het ziekenhuis was en dat ik kaal werd en snel moe was en veel medicijnen moest nemen" zeg ik. Hij knikt. "nu ben ik weer ziek, maar nu moet ik misschien nog wel meer naar het ziekenhuis"zeg ik. "waarom meer" vraagt hij. "omdat ze nog niet weten of ik de medicijnen goed op pak en ik kan slecht tegen de chemo" zeg ik. Hij knikt. Hij geeft me een knuffel en vraagt of hij vanacht bij mij mag blijven slapen. Natuuijk mag hij dat, het is het liefste broertje dat ik heb en dat ik ooit zal hebben.