Stay strong (flikken maastricht)

Deel 38

Pov noah
Ik word wakker, als ik op mijn wekker kijk zie ik dat het pas 03:00 uur is. Ik hoef niet te spugen ofzo dus geen idee waarom ik opeens wakker ben. Ik stap uit bed, maar wat ik nog wist,is dat er een alarm op mijn bed zit die af gaat wanneer is in de nacht uit bed stap, dus al snel staat dr Harris naast mij. "waar ga je heen vriend" zegt hij. "weet ik niet, ik kan niet slapen" zeg ik moe. "je hebt je haar eraf gehaald" zegt hij. "ja, het gaat er toch een keer af, kan ik het beter nu doen dan dat ik plukjes in mijn hadden heb als ik door mijn haar wrijf, of in de ochtend op mijn kussen allemaal haar vind" zeg ik. "daar heb je gelijk in" zegt hij. In de avond hebben we alleen nog maar een slangetje met infuus aan ons voor vocht. Best wel vervelend zo'n slangetje aan je als je probeert te slapen moet je wel weer zorgen dat je niet op dat slangetje gaat liggen.

Dit keer word ik wakker van Melle die moet overgeven. Ik zie dat dr lin en dr goran hem te hulp schieten. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het 8:00 uur is. Kian heeft nu zijn testjes.

Pov Kian
Me moeder en ik zitten al een tijdje in de wachtkamer als eindelijk dr reid komt die ons mee neemt. Ze leggen ons van alles en bog wat uit en dan loopt ze weer weg. Nu zitten we tegenover een gespecialiseerde arts in beenmerg enzo. Ik vind het allemaal best wel eng maarja, ik doe dit voor noah. Ik moet me uitkleden alleen mijn onderbroek mag ik aan houden. Ik moet zo'n lelijke groen achtige jurk aantrekken. Er zitten allemaal knoopjes op de rug, zodat ze die open kunnen maken op de plaats waar ze moeten zijn. Samen met me moeder lopen we achter de artsen aan naar de behandel kamer. Ik moet op een soort tafel gaan liggen. Ze openen de knoopjes terhoogte van mijn onder rug. Me moeder komt naast mij zitten en pakt mijn hand stevig vast. Dat heb ik nu echt even nodig. Ik denk aan morgen, morgen ben ik jarig. Ik wil het vieren bij Noah, dus ik hoop dat hij zich goed voelt. Ik voel langzaam een naald in mijn onder rug gaan,het doet pijn! Heel veel pijn! Ik krijg tranen in mijn ogen. een verdwaalde traan loopt over mijn wang. Ik voel alles en het is absoluut geen fijn gevoel. Ik voel dat ze langzaam de naald er weer uit halen. Het lucht op.

Pov Noah
Ze komen net mijn ontbijt brengen op het moment dat me moeder en kian binnen lopen. Kian springt meteen bij mij op bed en me moeder neemt plaats op de stoel naast ons. Eigenlijk mogen ze er nu noet zijn maar vanwege de situatie is het toch goed gekeurt. "ik heb geen trek" zeg ik als ik zie dat dr reid het op mijn tafeltje zet. "je moet iets eten" zegt ze. "ik kom over een uur terug en dan is het op" zegt ze. "Prima" zeg ik. Ik weet toch al dat het niet gaat lukken en dat ze weer gaan dreigen met sonde voeding. Maar I don't care, ze doen dat toch niet. Ik ben misschien te licht voor mijn leedtijdsgroep, maar ik ben ook ziek en he absoluut geen sonde nodig. Als ze dat gaan doen, ga ik wel naar een ander ziekenhuis. "Mam ik heb nog geen kado voor kian" zeg ik op het moment dat kian net even naar de wc is. "ik koop wel iets en geef het morgen aan jou dan geef jij het aan hem, oke" zegt ze. "wil je namens mij een nieuw skateboard voor hem kopen, zo een als ik heb" vraag ik. "tuurlijk schat" zegt ze. "maar wanneer heb jij besloten dat je nu al je haar eraf wilt" zegt ze meer verbaast. "gister avond, Melle en ik hebben het er toen samen afgehaalt. Deze week heb ik chemo, volgende week moet ik hier blijven, in die week krijg ik een beenmerg transplantatie en daarna heb ik gewoon weer chemo dus ik kom sowieso dit ziekehuis nket hit voor 3 weken ofzo" zeg ik. Ze begrijpt het, en neemt morgen een petje en zo mee.

We zijn alweer een uur verder. Me moeder en kian zijn net weg gegaan. Ik kijk naar mijn ontbijt maar ik heb echt geen trek, dus er komt ook echt niks in. Melle heeft zijn eten ook niet op zie ik. De chemo is ook gewoon echt kut je word er zo ziek van. "Zo, nog steeds eigenwijs" zegt dr reid. "ik kan nu gewoon echt niks eten" zeg ik. "we gaan je nu wegen en als je onder de 25 kilo zit krijg je sonde voeding" zegt ze streng. "maar..." probeer ik er nog tegen in te gaan. "nee, geen gemaar, we hebben je genoeg kansen gegeven" zegt ze. Ik voel me zo zwak dat dr reid me tijdens het lopen echt goed moet vast houden. Als we in de ruimte komen met de weegschaal begin ik het toch wel erg warm te krijgen, het zou zo maar kunnen dat ik onder de 25 kilo weeg. Ik ga erop staan en focus me op de getallen. Na een paar seconde gaat hij niet meer op en neer en is het getal 27,3 kilo. Het is heel weinig, maar boven de 25 kilo. "heb je geluk vriend" zegt ze. Ik lach en loop weer met hulp naar mijn eigen kamer. Als ik in bed ligt begint dr reid weer tegen me te praten. "noah je begrijpt toch wel dat je nu wat moet en zal gaan eten als je boven die 25 kilo wilt blijven" zegt ze. Ik knik. Ik weet dat ik echt iets moet eten maar het komt er gewoon niet in. Ik kijk afkeurend naar mijn ontbijt die daarna ook weer meegenomen word. Ik begin in de middag had ik dr reid nog even medegedeeld.