One Night Mistake(Montefalco Series #2:) Completed

Chapter 19

Hindi umalis si Valerie sa tabi ko. Panay parin ang paghagod niya sa likod ko at wala ring tigil ang pagpatak ng luha ko. Gusto kong sabunutan ang sarili ko. Ako lang din naman ang nagpapahirap sa sarili ko tapos ngayon iiyak. Pinunasan ko ang mga luha ko bago humarap kay Valerie.

“May kilala ka bang nag sa-salvage? Ipa-salvage ko boss mo,” sumisinghot na saad ko.

"Ako sana. . . kaso baka ako ang una niyang makatay kapag ginawa ko yun,” patagilid siyang sumandal sa pader, nakaharap sa akin. “Intindihin mo na lang, “aniya. “Baliw yun. Nawawala sa sarili kapag ikaw ang kasama.”

Sumimangot ako. BaLiw nga siya. Sino ba ang matinong tao na handang i-risk ang sitwasyon para lang sa isang mababang babae? Hindi niya iniingat ang image niya as a CEO, as a young successful business man, a rich. . . syempre gwapo at hot din.

Napabuga ako ng hangin. “Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko para tuluyan na niya akong layuan. Kahit anong iwas ko, kahit anong pagtago ko sa kanya. . . kung sa iisang lugar lang kami wala ring patutunguhan ang ginagawa ko.”

“Bakit kailangan mong lumayo? Bakit kailangan mong magtago? Bakit hindi mo nalang siya harapin ay huwag iwasan? Kasi sa ginagawa mo lalo ka lang niyang hahabulin,” napayuko ako sa sinabi niya. Hindi niya kasi naintindihan ang sitwasyon ko. “Hindi ko alam kung ano ang nagyari sa past niyo, kung bakit ganito kayo ngayon pero, Lil, hindi sa lahat ng oras, hindi sa lahat ng pagkakataon, ang lumayo sa kanya ang rason para matakasan mo siya.”

Takot akong sumugal lalo na at alam kong sa huli talo ako. Pinaglaruan niya lang ako. Pinapaikot sa palad niya hanggang sa ma bitag niya ako at makuha niya ang gusto niya sa akin. Hiyang-hiya na ako sa sarili ko sa ginawa ko noon, ayaw ko na iyon dagdagan pa alo na’t sa kanya parin ang bagsak ko.

Ang sabi ko sa sarili ko noon, magsumikap ako, mag ipon ng pera para kapag nagkita ulit kaming dalawa mabayaran ko na iyong pera na ibinigay niya para kay nanay. Para wala akong utang na loob sa kanya. Pero ano ang buhay ko ngayon? Isa paring mahirap, kumakayod parin para may makain. Hanggang ngayon, wala parin akong narating sa buhay na pwedeng ipagmayabang sa kanya.

Ngumiti ako ng pilit. “Ayaw ko muna iyan isipin, Val. Sa ngayon, kailangan ko parin na umiwas sa kanya. Ayaw ko na ulit mangyari ang nakita mo kanina.”

“Fine, hindi kita tutuksuhin,” aniya ng samaan ko siya ng tingin.

Sabay kami na bumalik sa canteen. May 15 minutes nalang bago mag in kaya nag ayos ako ng sarili. Nasa bag ko na ang baunan ko. Malinis na iyon at wala na ring kalat sa lamesa. Umusog ako ng tumabi sa akin si Valerie.

“Yung ginamit ni boss na kutsara at tinidor hindi ko tinapon, nasa loob ng bag mo. Baka gusto mong gawin na souvenir-aray ko,” natatawa na daing niya ng kurutin ko siya sa tagiliran.

“Kulamin ko yun, eh.”

Hanggang sa bumaba na kami panay parin ang panunukso sa akin ni Valerie. Napatingin tuloy sa amin ang ibang empleyado nang banggitin niya ang ‘boss”. Lalo niya lang ako inaasar kapag sinusuway ko siya kaya ang ending kinurot ko siya ng malakas at pinagbantaan.

“Isang asar mo pa hindi na ako makipagkaibigan sayo,” pagbabanta ko. Ngingiti-ngiti lang ang sagot niya sa akin at umangkla sa braso ko. “Doon ang opisina mo, ‘bat nakasunod ka parin sa akin?” saad ko ng hindi siya humiwalay sa akin.

“Mag shift na ako bilang housekeeping. Ayaw ko na maging secretary ng isang baliw-,”

“Valerie.”

Isang malalim at malamig pa sa yelo na boses ang nagpatigil sa amin sa paghakbang. It was Ethan. Nasa likuran namin siya. Si Valerie nakabusangot at ayaw lingunin ang tumawag sa kanya. Wala sa itsura nito ang takot o kaba kung narinig ba ni Ethan ang sinabi niya kanina.