Nerde kırılır dünya, insan nerde başkalaşır?...
⏳⏳
Asansör istediğim katta durunca kapısının açılmasını bekledim ve çıktım. Endişem bir an olsun dinmemişti. Yüzünü görüp iyi olduğuna kanaat getirdikten sonra rahatlayacaktım, buna emindim.
Parmağımı uzatarak zili çaldım. Üstümde okul formalarım, sırtımda ise çantam vardı hâlâ. Umursamadım.
Açılan kapının ardından annem görününce ufak bir tebessüm gönderdi bana. "Hoşgeldin canım."
Aceleyle girerek ayakkabılarımı çıkardım. Çantamı da yere bıraktım. "Abim nerede?"
İlk defa geliyordum eve. Önceki evinden daha farklıydı burası. "Düz ilerle, oturma odasında. "
Hızlı adımlarla ilerledim. Geniş antrenin bir yanında mutfak bulunuyordu. Daha ilerisinde de kapısı açık oturma odası.
Kapıya ulaştığımda ise abimin yatan bedenini gördüm. Kaşında bant ve kolunda askılık vardı. Yüzünde de birkaç morluk...
Giremedim içeri. Elim ağzımı ses çıkarmasın diye kapatırken giremediğim kapıdan çıkarak duvara yaslandım. Kötüydü, sandığımdan daha kötüydü hemde.
Annem sessizce beni izlerken dolan gözlerini kırpıştırarak yanıma geldi. Eli yanağıma akıp giden damlayı sildikten sonra; "O iyi olacak merak etme. Sadece seni yanında görmeyi çok istedi." deyince kafamı sallayabildim.
"Ne zaman oldu bu olay?"
"Dün akşam. Hastaneden sabah çıktı."
Pişmanlık damarlarımda kol gibi gezerken başımı duvara yasladım. Ayaklarım taşıyamıyordu bedenimi. Ben nasıl bu kadar nankör ve bencil olabilmiştim?
Dün yine benimle konuşmak için bizim eve gelmişti ama ben kapımı kilitlemiştim. Demek ki kendi evine geçerken olmuştu.
Hissettiğim yoğun suçlulukla gözlerimden yaşlar hızla boşalırken abimin kısık sesi geldi. "Anne?"
Annem alnıma bir öpücük bırakıp içeri girdi. Bende elimi yüzüme götürerek yaşları silmeye çalıştım beceriksizce. "Efendim canım? "
"Elfida gelmedi mi hâlâ? "
Bu halde bile beni düşünüyordu. Dudaklarımı ısırdım hıçkırmamak için. Hâlâ içeriye girememiştim. Annemin cevap vermesini beklemeden son kez gözlerimi sildim ve içeriye doğru adım attım.
Geniş koltukta sırtını yastığa yaslamış, yanına oturan annemden cevap almak istercesine yüzüne bakıyordu. Sonra annemden çekildi gözleri ve bedenime tutundu.
Çatık kaşları düzeldi.
"Abim?"
Hızlı adımlarım yanına ulaştı. Koluna dikkat ederek boynuna yasladım kafamı. Bu sırada tutamadığım hıçkırığım aramıza girince abim sıkıca sarıldı belime.
"Güzelim neden ağlıyorsun? "
Daha sıkı sarıldım. O güçlüydü, burada bu halde görmeyi ona hiç yakıştıramamıştım. "Elfida, bana bakar mısın abiciğim?"
Bedenim geriye çekildi. Yüzümü temizlemeye çalıştım yine. Ağladıklarımı görmelerinden memnun değildim. Abim parmaklarımı tutarak yüzümden uzaklaştırdı elimi. Sonra o silmeye başladı gözyaşlarımı yüzümü izleyerek.
Kafamı başka yöne çevirdim gözlerimi kaçırarak. Annem sessizce kalkmış, mutfağa geçmişti. Demek ki yalnız bırakmak istiyordu bizi.
"İyi misin?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kırık Serçe (Aile Serisi-1)
ChickLit"Hiç mi görmüyorsun ya, hiç mi anlamıyorsun beni Elfida?" diye bağırdı sinirle. Kaşlarım bilinmezlikle çatıldı. Neyi anlamıyordum? Yüz ifadem iyice çıldırmasına sebebiyet verirken yüksek sesi tonunu hiç kaybetmeden devam etti. Elleri gergince dağın...
