Kırık Serçe (Aile Serisi-1)

K.S.16

"Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta kemiren yaralar..."

⏳⏳

"Nasıl olmuşum? "

İki kişiden aynı anda gelen soruyla elimdeki eteği askısına geri bırakarak arkamı döndüm. Utku ve Ecem kabinden aynı anda çıktıkları yetmezmiş gibi sorularını bile beraber soruyorlardı.

İkisi birbirini süzerken ben ikisini birden süzmeye başladım. Ecem aslan yelesi saçlarına oldukça yakışan diz üstü yeşil bir elbise giymişti. Utku'da Ecem'e uyarak yeşil salaş bir gömlek ve siyah pantolon giymişti.

"Ee Elfida, sence de çok uyumlu olmamış mıyız Tutku'cuğumla?"

Şu kızın aşko kuşko sözlerinden dolayı ağır bir travma geçirecektim bir gün.

Bunu yüz ifademe yansıtmadan baş parmağımı olmuş dercesine kaldırdım. "Güzel ama sevgili gibi görünüyorsunuz. "

Onları ilk tanıdığımda sevgili gibi duruyorlardı gerçekten.

Sözlerimle birlikte ikisi de birbirine cin çarpmış gibi baktıktan sonra aynı anda yanaklarını yapıştırdılar. "Biz kardeş gibiyiz bir kere."

Gözlerimi devirdim. "İyi o zaman kardeş kardeş giyinin. Ben kendime birşeyler bakıyorum."

Arkamdan bağırmalarını umursamayarak yan reyonlara geçtim. Birkaç etek ve ceket alsam güzel olabilirdi aslında.

Koluma birkaç askı kıyafet asarken çalan telefonumla kısa bir duraksama yaşadım. Oyalanmayarak küçük sırt çantamı önüme getirdim ve zorlanarakta olsa içinden çıkardım. Arayan babamdı.

"Küçük hanım?"

Tebessüm ettim. "Efendim baba?"

"Ne yapıyormuş benim güzelim?"

Beni görebilecekmiş gibi omzumu silktim. Bir yandan da arkamda kalan Ecem ve Utku'ya bakıyordum. Görmemişler gibi ayna pozu veriyorlardı bir saattir.

"Arkadaşlarımla dolaşmaya çıkmıştık. Şimdi de alışveriş yapıyorum babacığım. Sen?"

Derince bir nefesi içine çekti. "İyiyim güzelim. Yeni davadan çıktım, arayayım dedim. Buraya gelsene, baba özledi seni."

Dudaklarımı ısırdım gülümsememek için. Abim iki gündür eve salmıyordu beni ve haliyle ne annem ne de babamla görüşememiştim. Özlemiş olmaları çok normaldi.

"Olur geleyim." dedim huzurlu bir sesle. Onunla konuşurken içim sonsuz güven ve huzurla doluyordu sanki.

"Tamamdır küçük hanım. Konumunu Yasin abine at, istediğin zaman alsın seni. Arkadaşlarını da bırakır."

İnce düşünceli babam. "Çok güzel olur. Görüşürüz o zaman baba."

"Görüşelim birtanem."

Telefonu kapatıp çantama gerisin geri koydum. Seçtiğim kıyafetlerle birlikte Ecemler'e ilerlemeye başladım. "Ben kasaya geçiyorum. Eğer geldiğimde hâlâ fotoğraf çekiyor olursanız beklemeden gideceğim ona göre."

Bıkkın sözlerim ikisini de harekete geçirirken Ecem'in çemkirmesi gecikmedi. "Nasıl bir ruhsuzsun anlamıyorum! Ne olur sanki gelsen de hep beraber best friends pozu versek?!"

Utku Ecem'in ağzını kapatarak kabine ilerletmeye başladı. "Sen ona bakma Elfidacığım. Biz hemen geliyoruz."

Gerçekten onları beklemeden gideceğimi biliyordu. Kafamı iki yana sallayarak kasaya geçtim ve ödemesini yaptım. Hâlâ ortalıkta görünmeyen Ecem ve Utku sebebiyle de onları dışarıda beklemek için mağazanın dışına çıktım.