Kırık Serçe (Aile Serisi-1)

K.S.20

"Zaman herşeyin ilacıysa, fazlası intihara girmez mi?.."

⏳⏳

Küçükken ailemin olmadığından mıdır bilinmez ama çok sessizdim. Aklımın erip müdüre anneden yediğim azarlarda, düşüp de bir yerimi kanattığımda ve yahutta günün normal saatlerinde...

Her daim sessizdim.

Sonra bir adamla kadın çıkageldi. Yine, bahçenin köşesinde duran ağacın dibinde oturduğum bir günde göz göze geldik onlarla. Az çok hatırladığım kadarıyla benimle konuşmaya çalışmışlardı. Ama dedim ya, suskunluğum gözlerime dahi sirayet ettiğinden ürküp kaçmıştım ikisinden de.

Ne de olsa o zaman daha ağzı süt kokan küçücük bir çocuktum...

Gel zaman git zaman alıştırdılar beni kendilerine. Hediyeler aldılar, benimle oynadılar fakat en önemlisi de sevgilerini verdiler.

Öğrendim ki evlat edinmek istiyorlarmış beni. Belki çoğu şeyi unutmuş olsam da bana söyledikleri günü dün gibi hatırlıyordum.

"Elfida, bizim kızımız olmak ister misin güzelim?"

İlk birkaç dakika anlamamış sadece yüzlerine bakmıştım. Sonra kısık sesle 'nasıl yani?' demiştim. Onlar da uzun uzun anlatmıştı.

Artık bizim evimizde kalacaksın. Bana anne, Serkan'a da baba diyeceksin. Ağladığında bize sarılacaksın, geceleri bizimle uyuyacaksın...

Ve daha nicesi.

Ondan sonra ki süreç pek yoktu hafızamda. Bir sürenin ardından yeni bir eve taşınmış, bambaşka bir hayata başlamıştım.

Ha birde söylediklerine göre abim varmış. Yani ona abi demem gerekmiş. Benden yaklaşık on bir yaş  büyük biri.

Yıllar geçti, ben büyüdüm, fikirlerim değişti, olgunlaştım...

Geçen bu süre de değişmeyen tek şey vardı ki o da annemle babamın bana olan şevkati, abimin ise hissettirdiği sonsuz sevgisi.

Düşünüyordum bazen. Acaba onlar beni evlat edinmeselerdi ne olurdu şuan diye. Muhtemelen başka bir aile alırdı beni ya da on sekiz yaşına kadar orada kalır, sonra da kendi ayaklarımın üzerinde durmaya çabalardım. Çok ezilirdim, çok yorulurdum ama pes etmezdim. Bundan emindim.

Ama iyikiydi.

İyiki beni evlat edinmişler ve abimden ayırmamışlar da ben böyle güzel bir hayat geçirmişim onlarla. Şüphesiz ki en büyük şükür sebeplerimdi onlar benim.

Şuan ise karşımda kızıyla arasında hiçbir bağı kalmadığını iddia eden adamı, yayıldığım abimin göğsünde boş gözlerle dinliyordum.

"Ondan ne istediğinizi hâlâ anlamadım Ali Rahmi bey. Kızınızla aranızdaki ilişki kesilmiş olabilir fakat bu bizi ilgilendirmez. Amacınızı içten içe sorguluyorum."

Dakikalar öncesinde yaşlı kurtun sözleri beynimde zelzele etkisi oluştururken şok olmuş durumdaydım. Neyse ki üzerinden çok zaman geçmemişti ki benim için endişelenmiş olan babamın parka gelmesiyle ikisi karşılaşmışlardı.

Aslında babam hayatta eve davet etmezdi onlardan birini fakat Ali Rahmi Peker durumun ciddiliğinden ve kendisinin beni aileye döndürmeye çabalamadığından bahsedince babam eve davet etmişti.

An itibariyle de oturmuş salonda konuşuyorlardı. Bense eve geldiğimde beni bekleyen abime yaslanmış, sanki konunun tüm odak noktası ben değilmişim gibi gözlerimi dinlendiriyordum.