အဓိကဇာတ္ေကာင္Shouအျဖစ္မွ ၾကမ္းရမ္းတဲ့Gongဘဝသို႔ : Myanmar Translation (Zawgyi)

Part - {100}

သင့္ေတာ္တဲ့ အကြာအေဝးဆိုတာက မူရင္းဝတၳဳ မၿပီးေသးခင္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ အေမွ်ာ္လင့္ဆုံး ဆက္ဆံေရးတစ္ခုပဲ။ အခုလက္ရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ အကြာအေဝးေပါ့။ ဒီစည္းကို ေျခတစ္လွမ္းေလာက္ ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တာနဲ႕ ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ လူတိုင္းထက္ ပိုသိတယ္။ အီဗန္ရဲ႕ ေအးစက္မႈကို ျပန္ျမင္ရတာ ေၾကာက္႐ြံ႕မိေပမဲ့လည္း ဒီ မျမင္ရတဲ့ စည္းကို ကြၽန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။

အဲဒီ့လို ျဖစ္လာတာ အခ်ိန္တစ္ခုေတာင္ ၾကာလာၿပီ။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္…။

သူ႕ဆီကေန အၾကည့္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္ ေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။ မကူးေျပာင္းလာခင္က အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဳံခဲ့ရဖူးတဲ့ ေဆာင္းဦးက အခုေတာ့ ထူးျခားတဲ့ အေရာင္အေသြးနဲ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျခယ္မႈန္းထားတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာရဲ႕ စာဖတ္ျပသံေတြသာ ၾကားရတယ္။

“အခ်စ္ဆိုတဲ့ စာလုံးကို ေရးသားၿပီးသည့္ေနာက္၊ အျခား ဘယ္စာလုံးကိုမွ မေရးသားနိုင္ေတာ့ပါ။”

ကြၽန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ စာေၾကာင္းကို နားလည္ေအာင္ ေတြးေနရင္း ခုံေပၚ ေမွာက္အိပ္လိုက္တယ္။ အီဗန္ရွိရာကို တိတ္တိတ္ေလး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲက လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ကို ၾကားသြားတဲ့ ပုံပဲ။ ေရဒီယို အသံလိုမ်ိဳး သင္ခန္းစာခ်ိန္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဒီအတိုင္း ေမွာက္သာ အိပ္ေနလိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္မွတ္စုစာအုပ္ရဲ႕ ေထာင့္နားေလးမွာ အီဗန္ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ခ်ေရးလိုက္တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာကိုမွ မေရးနိုင္ေတာ့ဘူး။

အီဗန္ အခု ဘာမ်ား ေတြးေနမလဲ? ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနရင္း စာအုပ္က စာမ်က္ႏွာေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္ေနတဲ့ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွလုံးက တစ္ခ်က္ ခုန္သြားတယ္။ အီဗန္နဲ႕ ျပန္ေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ခါးသက္ေနရတုန္းပဲ။

သင္ခန္းစာခ်ိန္က ပေရာ္ဖက္ဆာရဲ႕ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္စကားနဲ႕ အဆုံးသတ္သြားတယ္။ စာသင္ခန္းက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆူညံလာတာကို ျမင္ရတာ တကယ္ပဲ အံ့ဩဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အီဗန္က စာအုပ္ပိတ္လိုက္ၿပီး တစ္ေနရာရာကို ထြက္သြားတယ္။ သူ ဘယ္သြားမလို႔လဲဆိုတာ ေမးခ်င္ေပမဲ့ သည္းခံထားလိုက္ရတယ္။ အီဗန္ကလည္း ဘာမွ မေျပာဘူး။