အဓိကဇာတ္ေကာင္Shouအျဖစ္မွ ၾကမ္းရမ္းတဲ့Gongဘဝသို႔ : Myanmar Translation (Zawgyi)

Part - {42}

သစ္႐ြက္ေႂကြေတြက ပန္းပြင့္ခ်ပ္ေတြလို ေလထဲမွာ လြင့္ေမွ်ာေနၾကတယ္။ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ေနရတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ အီဗန္ကို ဒီေနရာကို ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာဖူးတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ မွတ္ဉာဏ္ေတြ ရွိေနတဲ့ လမ္းမႀကီးက အျခားခံစားခ်က္ တစ္မ်ိဳး ထပ္ျဖစ္ေပၚလာေစတယ္။ ဒီခံစားခ်က္ေတြက ပိတ္ကားေပၚမွာ ေဆးစက္ေတြ ပ်ံ့ေနသလို ပ်ံ့ေနတယ္။

ငါ ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူး။ ထူးဆန္းတဲ့ အိပ္မက္ေၾကာင့္နဲ႕ အခုလို အရမ္း ဆတ္ဆတ္ထိမခံ မတုံ႕ျပန္သင့္ဘူး။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဦးႏွောက္ထဲ ရိုက္သြင္းေနသလိုမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ခါတလဲလဲ ႐ြတ္ေနလိုက္တယ္။ ေဟးလ္ရဲ႕ လက္သည္းေတြက လက္ဖဝါးထဲထိ ေဖာက္ဝင္သြားၿပီး လက္ဖဝါးေတြကေန ေသြးေတြပါ ထြက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို နာက်င္မႈမ်ိဳးက စိတ္ေထြျပားမႈကို မကုစားနိုင္ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ အီဗန္ကို ေတြးမိလိုက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ခံစားရတာတစ္ခုရွိတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာမ်ိဳးက ႏွစ္သက္ျမတ္နိုးမႈထက္ ပိုနက္ရွိုင္းၿပီး၊ ပိုႏြေးေထြးၿပီး ခ်ိဳၿမိန္တယ္ဆိုရင္၊ ေက်ာရိုးထဲထိ စိမ့္တက္လာတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးက...။

ကြၽန္ေတာ္ သြားၾကည့္လိုက္ရမလား? အီဗန္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ေပမဲ့ လိုလိုမယ္မယ္ မသိနိုင္ဘူးေလ။

ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက ေလးကန္ေနၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ေ႐ြ႕လ်ားနိုင္တယ္။ အေစာပိုင္းက ဒီလမ္းေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလ်င္အျမန္ ေျပးလႊားေနခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ အဲ့ဒီ့အလ်င္ရဲ႕ တစ္ဝက္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ တြားသြားတဲ့ လိပ္ကေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္အခု လမ္းေလွ်ာက္ေနတာထက္ ပိုျမန္လိမ့္မယ္။ ေခြၽးေတြနစ္ေနတဲ့ အကၤ်ီကလည္း အရမ္းေလးလံလြန္းတယ္။

ေျမျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ကို တက္နင္းမိလိုက္ေတာ့ က်ိဳးသြားတယ္။ အဲ့ဒီ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္က်ိဳးတဲ့ ‘ေခ်ာက္’ဆိုတဲ့ အသံကေတာင္မွ ေဟးလ္ကို ေၾကာက္လန့္တုန္ယင္သြားေစနိုင္တယ္။ လမ္းမီးတိုင္ေတြကလည္း ထိန္လင္းေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေဆာင္ျပန္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕နဲ႕လည္း ေတြ႕ေသးတယ္။ ျဖတ္သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ အေတာ္ေလးကို သာမန္ျဖစ္တဲ့ အၿပဳံးေတြ ရွိေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားေနပါေစ၊ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းစြန္းေတြကို လုံးဝ မျမႇင့္နိုင္ဘူး။