Part - {91}

93 12 2
                                    

အဲဒီ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ကြၽန္ေတာ့္အပိုင္ မဟုတ္ေတာ့သလို ခံစားရတယ္။ အရာအားလုံးကို အရႈံးေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ လက္တစ္ဖက္စာေလာက္သာ ရွိတဲ့ အရႈံးမေပးလိုစိတ္ေတြက ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြၽန္ေတာ္ အီဗန္ေၾကာင့္ပဲ ဒီလိုျဖစ္လာရတာလားလို႔ ေတြးမိေပမဲ့ အဲဒီ့အေတြးကိုလည္း ဖယ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ အဲဒါလည္း အလကားပဲ။

“ေဟးလ္။ ငါဝင္လာၿပီေနာ္။”

တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရတာနဲ႕ ျပဳစားခံလိုက္ရတဲ့ လူလို ထထိုင္မိသြားတယ္။ မူရင္းအတိုင္းပဲ သြားေတာ့မယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုံးျဖတ္ထားပါေစ၊ အီဗန္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႕ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေနာက္ဆုတ္မိတုန္းပဲ၊ တစ္ခါခံရဖူးရင္ တစ္သက္လုံး မေမ့ေတာ့သလိုေပါ့။ စားစရာေတြ အျပည့္နဲ႕ အီဗန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လာတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ အျမန္ပဲ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။

“ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါ နည္းနည္း လန႔္သြားလို႔…”

ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကို အေရွ႕တိုးသြားလိုက္တယ္။ ေလးလံလြန္းေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က အီဗန္နား ကပ္သြားတယ္။ ေဝးကြာသြားၾကသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးေၾကာင့္ အီဗန္က စိတ္ေက်နပ္ပါ့မလား မသိနိုင္တာမို႔ အိပ္ရာရဲ႕ အစြန္းနားအထိ တိုးသြားလိုက္တယ္။

“ေဟးလ္ ငါ့ကို အဲဒီ့လိုမ်ိဳး မၾကည့္ရဘူးေလ”

“မၾကည့္ေတာ့ဘူး! မင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာလား? ေတာင္းပန္ပါတယ္။”

“… ေဟးလ္ သက္သာသလိုပဲ ေနပါ။”

ကြၽန္ေတာ္ တုံ႕ဆိုင္းတုံ႕ဆိုင္းနဲ႕ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ‘ကြၽန္ေတာ္ သက္သာသလို’ဆိုတာ ဘယ္လိုေနရမလဲ ကြၽန္ေတာ္ မသိတာမို႔ ႀကံရာမရ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး သူေျပာသလို နာခံေပမဲ့ အီဗန္က ေပ်ာ္ေနဖို႔ ေနေနသာသာ အေတာ္ေလး ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လက္ေတြကို ဒီလို ခ်ထားလိုက္ရင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား? ေျခေထာက္ေတြကေကာ ဒီလို ထားတာ မွန္ရဲ႕လား?
(T/N : ေဟးလ္က သူ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနေၾကာင္း ျပခ်င္တာ။)

အဓိကဇာတ္ေကာင္Shouအျဖစ္မွ ၾကမ္းရမ္းတဲ့Gongဘဝသို႔ : Myanmar Translation (Zawgyi)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora