Summertime Sadness (The Lost Souls on Tour: The Third Tour)

Stage 10

Stage 10 

My eyes widened as I immediately tried to get away from him. Kahit nakahiwalay na ako sa kaniya, ramdam ko pa rin ang init ng kaniyang labi sa akin. 

He just...kissed me. He damn kissed me!

Umiwas ako ng tingin at saka naglakad palayo sa kaniya. He is making me confused again. Hindi ko na talaga alam kung alin pa ba ang paniniwalaan. Hindi ko na alam kung alin pa ba ang pakikinggan. 

My mind keeps on screaming that he is fooling me. That he is trying to play with my feelings because he damn knows that I like him. Na hindi dapat ako magpadala sa lakas ng hangin ng kaniyang mga salita. But my heart says that...I should give in. That he is genuine. That maybe he likes me, too. 

Hindi ko na alam ang paniniwalaan, hindi ko na alam ang pakikinggan. Both of them have rational reasons yet it feels more right to listen to my mind. But my whole system is screaming for my heart. 

"'Y-Yong p-pagkain m-mo..." utal ko'ng ani nang makita ang porridge sa lamesa at maalala ang tunay na pakay ko rito. I clicked my tongue in annoyance. Nakalimutan ko na dapat pakainin siya, mukha tuloy malamig na iyon...

Kinuha ko iyon at saka hinawakan ang gilid ng mangkok, medyo mainit pa naman kaya siguro puwede na ito. 

I refused to meet his eyes while I bring the porridge to his bed. Inabot ko iyon sa kaniya. 

"K-Kumain ka na..."

He sighed heavily. "I can't eat. Masama ang pakiramdam ko."

My eyebrows met. "K-Kailangan mo'ng kumain. W-Wala ka pa raw kinakain na kahit ano ngayong m-maghapon..."

His brows furrowed. "Inaway mo 'ko kahapon, paano ako makakakain?" he mumbled lowly. "Hindi mo pa ako pinapakinggan ngayon, sa tingin mo kakainin ko 'yan?"

Naestatwa ako sa kaniyang sinabi. I looked at him and saw his snobbish eyes glaring at me. 

"P-Paano naging dahilan 'yon?" I asked as I looked away. 

"What do you mean? Of course, it's enough reason for me. You making me frustrated."

Napalunok ako sa kaniyang sinabi at saka umiwas ng tingin. Naramdaman ko ang pag-ahon niya mula sa pagkakahiga at saka hinawakan ang aking baba upang iharap ang mukha ko sa kaniya. He looked deeply into my eyes making my heart beat more wildly. 

As if it wasn't beating wildly enough.

"What did I do, Far? Why did you get mad at me? Ano'ng ginawa ko?"

I tried to avert my face from his touch but he held my chin firmly. 

"Answer me," matigas niyang ani. 

I bit my lower lip. "W-Wala."

"Huh?" nanunuya niyang tanong. "Who are you trying to fool here?"

"W-Wala nga!" inis ko'ng sagot at saka itinaas ang mangkok. "Kumain ka. Nag-effort si Mommy na iluto 'to para sa 'yo kaya kainin mo!"

Dahil sa sinabi ko'ng 'yon, wala'ng nagawa si Suriel kung 'di isubo ang kutsa nang itinapat ko iyon sa kaniyang bibig. His eyes remained on me as I feed him like a kid. 

Nagulat ako nang hinawakan ni Suriel ang pulso ng aking kamay na nakahawak sa kutsara at saka ipinasok ang kutsara sa kaniyang bibig nang mas maayos. 

"You're shaking..." he commented. 

Napalunok naman ako at saka iniwas ang kamay mula sa kaniyang pagkakahawak. 

Pagkatapos ko siyang pakainin, uminom siya ng gamot at saka nahiga muli. Hindi ko na pinilit pa na ipaubos sa kaniya ang pagkain. I tried to check his temperature. Medyo mataas nga ang kaniyang temperature at 38.8 celsius iyon. Thus, I immediately asked someone from downstairs for a water and towel.