Summertime Sadness (The Lost Souls on Tour: The Third Tour)

Stage 24

Stage 24

Mataman ko siyang tinitigan sa mata sa kabila ng sakit na nadarama sa ulo. Sinubukan ko'ng huwag ngumibit at umaktong walang nararamdaman kahit halos ikamatay ko na ang sakit. I can feel my lips quievering but I bit the lower one to contain the shaking. Nananakit na rin ang aking mata. 

I sighed heavily as I stood up in front of him. Sinubukan ko'ng ituwid ang bawat galaw bago ko siya muling tiningnan. I saw how his lips parted while staring at me in this small distance that we have. 

"Hindi ako si Far..." mahinang paalala ko sa kaniya. "Pero ayos lang ba kung makita ko...siya?" I cleared my throat as I heaved a sigh again. Nanlalabo na ang aking mata pero sinubukan ko pa rin na umayos ng pagkakatayo sa kaniyang harap. "Para naman maintindihan ko kung ano ang pinanggagalingan mo. Kuryoso lang d-din..."

Pumikit ako nang mariin nang maramdaman na naman ang tila parang pagtama ng kung ano sa aking ulo. Nanlalabo na ang mga mata ko sa sakit at nakakaramdam na rin ako ng hilo kaya naman hindi ko na nakayanan ang pagkapit sa upuan. 

Narinig ko ang paghinga niya nang malalim bago niya sinubukang lumakad papalapit sa akin. In my panic, I took a step back and I almost stumbled because of it. 

"Hindi mo kailangang lumapit, Mr." I said with a hint of hostility. 

Tumaas ang tingin ko sa kaniya at kita ko kung paano nanatili ang sakit sa kaniyang mga mata habang nakatingin sa akin nang tuwid. He bit his lower lip as he nodded his head slowly before he tried to smile at me. "Yes. But not now. You're not fine."

Hindi na ako tumanggi roon dahil lumalala na nga ang sakit ng aking ulo. 

"You look so pale..." He whispered lowly. 

Umiwas ako ng tingin. "Not now? Ibig sabihin babalik ka pa?" I don't want to sound offensive but when I realized what I have asked, I know I again offended him. 

He licked his lower lip while nodding his head. "Yes..."

I gritted my teeth. Hindi ko na alam kung ano ang isasagot kaya naman sinubukan ko na lang na maglakad paalis sa kaniyang harapan. Hirap na hirap ako lalo na at mabibigat ang bawat paghakbang ko. Ni hindi ko na nagawa pa'ng makapag paalam dahil pakiramdam ko ay hindi ko na kakayanin pa na magsalita nang tuwid dahil sa sakit. 

I entered the staff room and immediately locked the door after. Pinakawalan ko ang malalim na hininga bago paulit-ulit na umungol sa sakit habang hawak ang ulo. Tears started hovering around my eyes while trying to calm the pain. I sobbed repeatedly while trying to bear the pain but still, it damn hurts. It hurt so much that I could feel my head slowly tearing apart in half. 

Sobrang tagal ko sa loob ng staff room. Hindi agad makalma ang sakit at tila kaunti na lang ay gusto ko nang iuntog ang sarili sa pader. But that will make everything worst. Baka mamatay pa ako kapag ginawa ko iyon. 

After almost hours of calming myself down, the pain finally subsided a bit and that is when I decided to go out of the room. Pagkalabas ko ng staff room, alam ko na magulo ang aking buhok at namamasa pa ang aking mukha dahil sa mga impit na pag-iyak na ginawa ko. Pero kung alam ko lang na nandoon pa rin ang lalaki sa puwestong pinag-iwanan ko sa kaniya, inayos ko man lang ang sarili bago ako nagdesisyon na lumabas. Ngayon mas nakompirma na niya na hindi ako ayos kanina habang kausap ko siya. 

Nakatingin na siya agad sa pintuan bago ko pa binuksan iyon kanina. Kaya naman ay hindi na nakaiwas ang mga mata ko na tagpuin ang kaniya. 

I looked away immediately as I entered the restroom's door. Mabilis ko iyong sinara bago ko hinarap ang sink at saka tinitigan ang sarili. I winced when I saw how messy I look. Ang maikli ko'ng buhok ay tila sinabunutan ng manok habang ang berde ko'ng mga mata ay namumula pa rin dahil sa pag-iyak.