To End the Anguish (Career Series 2) | ✓

Chapter 20

Lorelei POV

Constantino, Josef V.
BA Film
Summa Cumlaude
(Batch Valedictorian)

Del Rosario, Lorelei Nikki F.
BA in Animation
Cumlaude

“Ahhh, congratulations, my baby!” tuwang-tuwa sabi ko kay Josef at hinalik-halikan siya sa pisngi niya.

Ipinulupot niya ang braso niya sa may bewang ko at abot langit ang ngiti. “May speech ka na?” tanong ko sa kaniya habang ang mga braso ko ay nakapulupot sa kaniyang leeg.

“Wala pa. Puro ikaw lang naman ang laman no’n.”

Natawa at umirap sa sinabi niyang ‘yon. “Weh? Eh, mamaya na nga ang graduation.”

Hinalikan niya ang noo ko. “Yeah, congratulations too, babe. Pakasalan mo na ako,” aniya.

“Baliw ka na,” pang-aasar ko sa kaniya.

“Josef, kailangan ka na yata sa likod,” sabi ng isa sa mga kaklase niya.

Ang totoo niyan ay nasa venue na kami ngayon at kailangan na naming pumila. Pero dahil Valedictorian si Josef ay kailangan niyang pumunta sa may likod ng stage para sa ilang paghahanda.

Alam ko namang may speech na ‘yan dahil kailangan pang i-check ang mga sasabihin niya ng President ng university.

“Sige na, babe. See you later,” sabi niya sa akin at humalik sa labi ko.

“Bye. I love you.”

He winked at me. “I love you more.”

Matapos ang ilang minuto ay nagsimula na rin ang pagmamartsa. Si papa ang kasama ko dahil isa siya sa nagsumikap na matapos ako sa pag-aaral. Kapag may gastos, ibibigay niya kaagad. Mukhang maganda nga ang trabaho niya ngayon dahil mukhang may kalakihan ang kaniyang sweldo.

Napangiti ako habang nakikita ko ang mga kapwa ko estyudante na naglalakad sa aisle. After 4 years of struggling in college, we’re here and accepting a certificate from the University. Hindi ko rin naman talagang pinangarap na magkaroon ng latin honors but I want Josef and my papa’s makes proud. I want them to celebrate my small win.

Sa pagtanggap ko ng certificate, may bagong bukas na pintuan para sa akin. Kapag pinasok mo, mas mahirap, mas kakaharapin mo talaga ang mas malaki pang problema.

The real world...

Iyon ang madalas kong naririnig sa mga fresh graduate at totoo nga kapag nando’n ka na. Kapag nakalagpas ka na sa kolehiyo.

“Please give an applause to our former USSG President, President lister, Best in Thesis, and our Batch Valedictorian, Mr. Josef V. Constantino for his speech.”

Nagpalakpakan kaming lahat nang pumunta na si Josef sa may podium. Ngumiti siya at kumaway pa. Tumingin siya sa akin at lalong ngumiti nang malawak.

Ang layo-layo ko na sa kaniya ay nakikita niya pa rin ako!

“I am pleasure to stand in front of you, everyone. I’m nervous too because this is the first time that I will speak in front of thousands of students. You knew me as a former USSG President, and we had a campaign, right?” Nagtanguan kaming mga tagapakinig. “But yeah, it’s not like this… Because today, we don’t have just students but also… Professors, parents and other guests…” He smiled. “I am welcoming all of you today to this special event that we’ve been waiting for 4 years. Have you imagined yourself accepting the important paper after 4 years? Yes you should, because every sweat, cry and sleepless night, we deserved to be here. Give an applause for yourself…” Nagpalakpakan muli ang lahat. “I entered my college life without any idea how my life will be. Enrolling without a pen and need to borrow from others. Attending the interview for a chance to get in, and at that moment I realized my purpose…” Tumingin siya sa akin. “And that’s to impress for this specific girl that I saw outside of their faculty and achieve my goal.”