I hate you but...|| Pablo Gavi

~22~

Livia Pov

Obudziłam się około godziny jedenastej.
Nie miałam na dzisiaj żadnych planów,więc nie śpieszyło mi się zbytnio aby wstać.

Przeglądałam social media aż do znudzenia,wtedy postanowiłam wkońcu podnieść się z miękkiego materaca.

Pierwsze co zrobiłam to poszłam do łazienki, w związku ze swoją potrzebą fizjologiczną.
Gdy już się załatwiłam chciałam poprostu umyć ręce,ale zauważyłam,że z pod umywalki cieknie woda.

-Tylko nie to.-Powiedziałam sama do siebie.

Tak jak się spodziewałam.Rura pękła.

Natychmiast postanowiłam iść poinformować Vivi o tym.

-Vivienne mamy problem!-Krzyknęłam otwierając drzwi do jej pokoju.

No tak,nie ma jej.Jak zwykle.

Wkurwiało mnie już to.Mojej przyjaciółk praktycznie nigdy nie było w domu.Już nawet przyzwyczaiłam się do bycia samej w mieszkaniu.

W pewnym momencie usłyszałam dzwonek mojego telefonu.

Kogo znowu niesie!?-Pomyślałam.

-Halo!?-Zapytałam wkurzona.

-Tobie co?-Zapytał Luis.

-Nie wkurzaj mnie nawet.-Odezwałam się do hiszpana.
-Rura w umywalce pękła.

-Oj.

-Weź,gdzie ja w weekend znajdę hydraulika?-Jęknęłam.

-Ja mogę pomóc.-Uśmiechnął się do kamery.

-Matko dziękuję.

Pożegnaliśmy się i już trochę spokojniejsza usiadłam na kanapie.

~~~

Luis właśnie naprawiał usterkę,a ja obserwowałam gdy oboje usłyszeliśmy otwieranie drzwi wejściowych.Poszłam zobaczyć kto przyszedł.W drzwiach ujrzałam przyjaciółkę.

-Kto to raczył wrócić do domu.-Powiedziałam zakładając ręce na piersi.

-O co ci chodzi?-Zapytała zdezoriętowana.

-O co mi chodzi?! Ciąglę wychodzisz z Pedrim i nie wracasz na noc!-Uniosłam głos.

-Jestem dorosła.Mogę robić co chcę i nie powinno cię to interesować!-Krzyknęła.

Racja Vivi była dorosła.Jej urodziny przypadały trzydziestego marca,a dzisiaj mamy siódmego października,więc były to odległe daty,lecz to nie zmieniało faktu,że powinna wracać.

-Jestem twoją przyjaciółką i jak najbardziej powinno mnie to interesować!-Również krzyknęłam.

Vivienne już nic nie powiedziała tylko poszła do swojego pokoju.
Ja stałam w przedpokoju bez ruchu,czułam jak łzy powoli lecą po moich polikach.

-Liv, wszystko dobrze?-Zapytał czarnowłosy wychodząc z łazienki.

Gdy tylko zobaczył łzy na mojej twarzy, przytulił mnie.

-Powinnaś jej dać trochę swobody-Powiedział kiedy się uspokoiłam.

-Luis,a czy ją ograniczam?-Odezwałam się poddenerwowana.
-Może wychodzic z kim chcę i gdzie chcę,ale to też ma swoje granice.
Nie pamiętam dnia,kiedy była cały czas w domu.