Gecenin bir yarası bir kabus gördüğüm için ter içinde uyandım.
Gözlerimi etrafta gezdirdim ama karanlık ve yalnızlıkla bir kez daha karşı karşıya geldim.
Işıklar dışarıdan açıldığı için ve uyku saati geldiği için ışıkları açtırmam imkansızdı.
Ayağa kalktım. Önümü, yatağımın yanındaki pencereden ufak da olsa kendini gösteren ay ışığı sayesinde görebiliyordum ancak bu kadardı.
Kapıya kadar yürüdüm. Yumruğumu kaldırdım ve hafifçe kapıya tıklattım.
Bir kaç dakika sessizlik devam etti ama yavaşça kapıma doğru gelen adım sesleriyle birlikte, kapı deliğine koyulan anahtarla bu sessizlik de bozuldu.
Kapı açılınca yine aynı adamla karşılaştım.
Onu uykusundan uyandırmış olmalıydım çünkü bana bile bakmadan gözlerini avuşturuyor, kendine gelmeye çalışıyordu.
"Ne istiyorsun," dedi sıkılgan bir sesle.
İşte dedim. Kimse burada kibar değildi bize karşı.
Sessizlik devam etti sonra konuşmadığımı hatırlamış olacakki elini gözlerinden çekerek bana baktı.
Koyu kahvelere bakınca yutkunma isteğim geldi. "Söylesene," dedi.
Ardından gözlerini devirerek arka tarafı işaret etti.
"Lavabo mu?" Diye sordu.
Bir süre gözlerinin içine baktıktan sonra tek seferde başımı sallayarak onu onayladım.
Kolumdan tutarak beni yönlendirdi. Konuşsaydım kolumu tutmasına gerek olmadığını ona söylerdim ama onun yerine susmayı tercih ettim.
Sessizce koridorda ilerlerken ortak lavobonun önünde durduk.
"Acele etsen iyi olur,"
Ona cevap vermeden lavaboya girdim.
En azından lavabo ve banyo temiz oluyordu.
İşimi hiç acele etmeden, normalde iki dakika da bile bitirebilirken elimden geldiğince uzattım.
Bilerek kendimi oyalıyordum.
Çıktığım sırada ayakta uyukladığını görünce içimden gülmek gelse de gülmeyip sadece onun gözlerini açmasını bekledim.
Sonuna gözlerini açıp karşısında beni bulunca ilk bir kaç saniye öylece kaldı ve önce kim olduğumu sonra da nerede olduğunu sorgular gibi baktı. Daha sonra hatırladı ve kolumdan tekrar tutarak beni odama doğru yürütmeye başladı.
Odama doğru yürüdüğüm sırada bana birden çelme takmasıyla ileri doğru savrulmam bir oldu.
Ağzının içinde bir şeyler geveledikten sonra güldüğünü işittim.
"Affedersin,"
Eğer koridorda değilde benim odamda olsaydık ona yumruğumu geçirirdim. Burada kamera vardı ve hücreye kapatılmak istemiyordum.
Yumruklarımı sessizce sıkarken kolumdan tekrar tutup beni kaldırmasına izin verdim.
...
İşsizim
