The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdstuk 4

POV Lynn
Ik gooide de zoveelste wolf weg, en ik was niet eens zo erg gewond, ik had alleen een paar schrammetjes. Plotseling zag ik Mathilda zitten, in haar wolfvorm, voor haar twee kinderen van 7 en 9. Ik rende naar haar toe "ik neem ze mee, naar een veilige plek" zei ik tegen haar via de link. "Wil je mee?" Ze knikte opgelucht toen ze zag dat ik het was, en ze gebaarde haar kinderen op onze ruggen te gaan zitten. Ik leidde haar langs het strijdveld heen, naar mijn plekje waar je moeilijk kon komen. Ik liet haar achter bij haar kinderen terwijl ik tegen haar zei "ik ga opzoek naar de andere kinderen, zou jij op de kinderen willen letten die ik naar je toe breng?" "Ja, is prima, ga maar gauw, bedankt, Lynn" ik knikte naar haar en racete terug naar het strijdgewoel. Ik zag twee kleine kinderen, die van Finn zo te zien, die angstig tegen een muur stonden gedrukt terwijl ze omringd waren door drie wolven. Ik rende op ze af, beukte er een opzij, beet de ander in zijn poot en slingerde de laatste naar de andere kant van het dorp. Ik gebaarde de kinderen op mijn rug te gaan zitten "pak me goed beet" zei ik tegen ze via de link, en dat deden ze. Ik vloog met ze op mijn rug door het bos, en bracht ze bij Mathilda. Daarna rende ik terug naar het dorp, waar ik Liz en Mees redde, de kinderen van onze reserve Beta. Ik bracht ze ook naar Mathilda, en rende weer terug. Zo ging het een aantal keer, en in totaal had ik al 13 kinderen gered, plus die van Mathilda. Maar ja, 13 is een ongeluksgetal, dus toen ik weer terug rende werd ik getackeld, een soort van knock-out geslagen en voor dat ik iets kon doen voelde ik een prik en werd alles zwart.

Ik werd wakker op een vreemd bed, in een vreemde kamer met vreemde geuren. Ik lag nog in wolfvorm, en er lagen kleren op een stoel naast het bed. Ik keek er naar, neeeeeeeee, een jurk. En het was ook nog is roze! Als er iets is wat ik haat zijn dat: jurken, rokken en de kleur roze! Ik zuchtte, sprong van het bed af, en liep naar het raam. Gelukkig was mijn wolfvorm groot, ik kon nu door het raam kijken. Ik was op vreemd grondgebied.... Wacht eens, ik weet het weer! Ik werd getackeld, toen een soort van knock-out geslagen en toen kwam die prik en was alles zwart! Ik ben ontvoerd. Neeeeee!!!! Flut flut en nog eens flut. Ik rende naar de deur en pakte de deurklink beet met mijn bek, duwde hem naar beneden, maar de deur ging niet open. Dan maar zo: ik liep naar de verste hoek van de kamer en rende in volle vaart op de deur af, om hem open te beuken. Precies toen kwam er natuurlijk iemand de kamer binnen en die beukte ik dus de gang in, en landde boven op hem. Ik krabbelde overeind maar voor ik het wist zat ik alweer in de kamer. Met twee jongens van ongeveer... 18 jaar denk ik? Ze ruiken naar Alpha en Beta. Jippie. Plotseling veranderde de oogkleur van de Alpha, en duwde de Beta hem de kamer uit. Daarna deed hij de deur op slot. Oke......

Waar the hell zijn we? Hey, Kira, geen flauw idee. 'Sorry, de Alpha... Heeft het een beetje moeilijk. Goed ik ben Simon, de Beta van de Red Wolves Pack' jippie, we zijn bij onze vijand. Kan het nog beter? 'We hebben je gevangen genomen, en je Alpha zal geld moeten gaan betalen om je vrij te krijgen, en dat wil hij wel, gezien jij zijn beste krijger bent, als we kijken naar hoeveel schade je hebt aangericht bij onze krijgers, makker'. Ho, wacht. Makker? Denkt hij dat ik een jongen ben? Vanwaar dan die afgrijselijke roze jurk? 'Je denkt zeker waarom ligt die roze jurk daar dan? Nou, onze vorige gevangene was een meisje. Voor jou komen er zo kleren. Weet je, toen je bezig was, leek je veel groter, maar nu.... Je bent wel heel klein... Ik denk dat die stommelingen de verkeerde te pakken hebben' zei hij. Hij. Noemt. Ons. Klein. Ja. Inderdaad. Lynn. Leer. Hem. Maar. Een. Lesje. Kira was duidelijk heel boos, net als ik. Grommend kom ik overeind, en hij kijkt met geschrokken grote ogen naar me "Okay... never mind, je bent we de goede' zei hij snel. Ik knikte tevreden en stopte met grommen. Ik ging weer liggen en de Beta was van zijn "schrik" bekomen. 'Goed, ik ga kleren voor je halen makker'. Hij liep de deur uit, en ik luisterde af wat hij vertelde aan de Alpha. 'Hij is inderdaad de goede, hij is heel groot'. Hij?!?! Hij?!?! Ik ben een meisje hoor!! En mooi niet dat ik ga veranderen voor die sukkels die het verschil niet kunnen zien tussen een meisje en een jongen. En ik hoef ook geen kleren, ik verander gewoon met mijn kleren aan... 'Lynn, geen enkele wolf kan dat. Als je dat doet, weten ze bijna meteen wie je bent. Ik help je dus niet deze keer, en je zult dan naakt terug veranderen. Oke?' Zei Shannon. Oke.