The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdstuk 36

*** ik had superveel inspiratie, dus hier is alvast het volgende hoofdstuk :), en nog iets: ik zag net dat dit boek #10 staat in weerwolf! Omg ik ben zo blij! :) :) veel leesplezier ***

POV Lynn
Ik hoorde op een gegeven moment wat gekreun wat betekende dat Ryan veranderd was en nu probeerde zich aan te kleden. 'Lynn.. Ik ben aangekleed' mompelde hij. Ik draaide me om, en ik zag hem staan met een broek aan. Geen shirt. Er zat een grote wond in zijn zij, geen wonder. Maar doorboor was zijn sixpack wel zichtbaar. Ik lette er niet op, en rende naar hem toe, om hem vervolgens een stevige knuffel te geven. 'Lynn... Niet doen, dat doet pijn...' Zei hij zacht. Ik liet hem los. 'Het spijt me, Ryan' mompelde ik. 'Ik had je een tweede kans moeten geven. Dan was dit niet gebeurd' 'ik verdien geen tweede kans, Lynn, dat begrijp ik wel' zei hij zacht. Hij had duidelijk pijn. Hij wilde een stap zetten, maar hij ging meteen door zijn been. O ja, andere kogel. Net als ik. 'Ik help je wel, we moeten snel een pack dokter vinden die ons kan opereren' zei ik. Ik sloeg een van Ryan's armen over mijn schouder en hielp hem lopen. 'Jongens, ik heb een pack dokter nodig. Ik heb een kogel in mijn been en er is nog iemand met een kogel in zijn been, en hij heeft een zilveren kogel in zijn zij gehad, kunnen jullie dat regelen? Ik volg jullie geurspoor wel' zei ik via de midlink. 'Oh my gosh Lynn!!!! Natuurlijk ga ik een pack dokter halen!' Riep Nikki, en ze verbrak meteen de verbinding. 'We komen er aan, oke?' Zei Dave via de link. 'Oke, volg jullie geurspoor maar gewoon terug want dat volg ik nu'. Ik kreeg geen antwoord, dus ik denk dat ze aan het lopen zijn en zo bij me zijn. Ik keek naar Ryan. Kira heeft echt gelijk, hij is een stuk. Ik heb er nooit op gelet, maar hij is echt knap. Zeg je ook knap als het om een jongen gaat? Ha! Zie je! Ik heb gewoon altijd gelijk! En dat is best een goeie vraag... Dat gaan we uitzoeken als we thuis zijn! Zei Kira enthousiast. Ik grinnikte in mezelf. Ryan en ik liepen langzaam, nou ja, Ryan strompelde en ik zat dicht tegen strompelen aan. Voor ons zag ik de anderen verschijnen. Die zijn dan ook snel. Ja, of ze zijn niet zo ver doorgelopen ja, dat kan ook nog. Toen ze dichterbij kwamen zag ik verbaasde gezichten. Toen ze voor me stonden, keken James en Dave me raar aan. 'Wat doe je met Ryan?' Vroegen ze verbaasd. 'Hij heeft me gered en daardoor zelf een zilveren kogel in zijn zij gehad, en een gewone kogel in zijn been net als ik. Waar is Nikki?' 'Die ging opzoek naar een ziekenhuis of een roedel voor een dokter' zei James. Ik knikte 'oké, dan gaan we terug naar waar jullie vandaan komen en dan volgen we Nikki's geurspoor'. We begonnen terug te lopen naar het punt waar Nikki opzoek ging naar een dokter.

POV Nikki
Zodra ik hoorde dat Lynn een kogel in haar been had, ben ik op zoek gegaan naar een dokter. Ik kwam op het idee om naar een ziekenhuis te gaan. Soms worden weerwolven zo ziek of is er iets wat de pack dokters niet kunnen verhelpen, en dan gaan ze naar het ziekenhuis. Altijd is er dan een weerwolf dokter die voor die weerwolven zorgt. In de verte doemde het ziekenhuis al op, en toen ik er was liep ik meteen naar binnen. Oke, ze is neergeschoten, dus ik denk een chirurg. Ik volgde de bordjes "chirurgie" en ik kwam uiteindelijk op de afdeling uit. Ik safe een boordje "alleen personeel" dus ik opende de deur. Zo te zien de ruimte waar alle chirurgen eten en zo. Er zaten er best veel en ik rook de geur van een weerwolf. Mooi. 'Ik heb hulp nodig!' Riep ik hard, en iedereen keek op. 'Er is een Luna neergeschoten!!' Iedereen keek me aan alsof ik gek was. Nou ja, boeie. Er stond een chirurg op, en liep naar me toe, de weerwolf kon ik ruiken. 'Ik begeleid haar wel weg' zei ze 'ik ben zo weer terug'. Ze nam me mee en vroeg me wat er aan de hand was. 'Nou, mijn bff en binnenkort een Luna is neergeschoten en heeft een kogel in haar been. Ze zei ook iets over iemand anders dienochtend een kogel in zijn been had en een zilveren,ogen in zijn zij. U moet helpen' smeekte ik. 'Wijs me de weg' zei ze. Ik racete het ziekenhuis door, terug naar het bos. Ik volgde mijn eigen geurspoor, en de chirurg racete achter me aan. Ze had onderweg een tas met spullen met zich mee gegraaid want toen ik even achterom keek had ze een tas bij zich. Ik bleef rennend mijn geurspoor terug volgen, tot ik in de verte mijn vrienden en Lynn zag. Mijn ogen werden groot toen ik degene zag die ze ondersteunde: Ryan Black.