The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdstuk 22

POV Sylvia
Zwaard deelde ons in groepjes op, en we spraken af om om twaalf uur bij het restaurantje van het park te verzamelen. Het was nu half 10, dus we hadden twee en een half uur. Ik zat in een groepje met Katleen, Vera, Mika en Sander. Sander zat ook in mijn pack en was dus ook weerwolf, maar de rest niet. Sander wist ook dat mijn opa hier was, dat wist iedereen van mijn roedel. Katleen nam meteen de leiding 'ik ben hier een keer eerder geweest. Iemand anders ook?' Ik knikte 'ja, een stuk of tien keer'. Sander knikte ook 'twee keer'. Vera en Mika waren er nog nooit geweest. Katleen gaf mij de plattegrond 'dan kan jij ons vast rondleiden hier'. Ik grinnikte en pakte de kaart aan 'goed, zullen we beginnen met de wolven in kooien, nou ja, verblijven, en daarna naar het stuk bos gaan waar ze los rondlopen?'. Iedereen was het er mee eens. Nou ja, iedereen, behalve Vera, maar die wilde hier niet eens zijn want ze haatte wolven. We kwamen verschillende verblijven, en in elk verblijf zaten wolven van een andere soort. Op een gegeven moment konden we rechtdoor, of links afslaan. 'Zullen we eerst naar de grote wolven toe? Je weet wel, het grootste ras dat er is, die ze Reuze Wolven noemen?'. Ik schudde mijn hoofd 'nee, we gaan eerst naar het kleine bis waar wolven los rondlopen, daarna gaan we terug naar dat restaurantje en doen we de andere kant van het park, en als laatste doen we de grote wolven, oke?'. Ik liep door, en even later kwamen we bij een groot omheind gebied aan. Er was een hek waar een bordje stond met de tekst:
"Pas op! Rondlopende wolven! Betreden op eigen risico!
Verboden te voeren of uit te lokken!"
Ik duwde het hek open en we liepen naar binnen. Katleen keek blij rond, en toen ze een groepje van drie wolven ontdekte, sloop ze er op af. 'Wat ga jij doen?' Vroeg ik scherp. 'Shht, ik ga ze proberen te aaien' fluisterde ze, en ze sloop verder. Voor zover je het sluipen kan noemen. Je hoorde takjes kraken onder haar voeten en ze zette haar voeten lomp neer. 'Katleen, zo sluip je niet stil. Ze horen je gewoon, kijk maar naar hun oren'. Mokkend liep ze terug. 'Doe jij her dan maar voor' zei Mika spottend. Ik knikte 'best'. Ik ging in sluip-model staan en sloop op de wolven af. Bij mij hoorde je geen enkel takje kraken, en je hoorde me ook niet lopen. Toen ik bijna bij de wolven was, stopte ik en ging ik zitten. Een van de wolven keek op, en keek me recht in de ogen aan. Ik staarde terug. Ik herkende haar al, het was Rebecca. Elke keer als ik hier kwam, speelde ik even met haar. Ze kwam meteen naar me toe en ging voor me liggen ik begon haar te aaien, en ze genoot duidelijk. 'Luister Rebecca, ik kom later vandaag terug, dat beloof ik, maar nu moet ik echt weg' zei ik tegen haar. Ze knikte begrijpend mat haar kop, en ik stond op. Ik liep terug naar mijn klasgenoten die me met  open mond aankeken. Behalve Sander, maar die keek me aan met vuurspuwende ogen die wilde zeggen "ben je gek geworden?!". 'Ehm, goed... Laten we terug gaan, het is half twaalf geweest' zei ik, en ik liep terug naar het hek.

We hadden geluncht met zijn allen we gingen nu met een groep kinderen die de grote wolven wilden zien naar de grote wolven toe. Iedereen bleef al staan bij het eerste verblijf, maar toen ik zag dat niemand op me lette rende ik snel naar het achterste verblijf. Daar lag een eenzame grijze wolf languit in de zo'n. 'Opa!' Riep ik uit, en meteen kwam de wolf in beweging. Hij liep maar het hek toe. Ik keek of er iemand was, en stapte toen over het hekje heen naar het grote hek van zijn kooi. Ik begon hem te aaien, en ging zitten. Hij kwam tegen het hek aan liggen en keek me aan met verdrietige ogen. Oma... Ben je al op haar graf geweest en heb je haar de groeten van mij gedaan? Vroeg opa. Ik knikte 'ja. Volgens mij mist ze jou net zo erg als jij haar' 'mooi. Waarschijnlijk ga ik me binnenkort bij haar voegen, Sylvia. Ik heb niet lang meer te leven'. 'Opa, u kunt niet dood gaan. Bij wie kan ik anders uithuilen, wie begrijpt me dan? U bent de enige die mij begrijpt, zoals ik ben!' 'Luister, lieverd. Je weet ongetwijfeld al van de Lynn, haar tweede wolf. Je moet weten, de dag dat Lynn geboren werd, was de dag dat oma stierf. Oma was de maangodin toen, en ik herken veel van haar in jou. Je zus zal een prima maangodin zijn. Maar weet, als ze sterft zonder kinderen te hebben gekregen, zal jij de volgende worden. Totdat de echte maangodin een nieuwe opvolger heeft gevonden'. Ik knikte leunde tegen het hek aan. Plots hoorde ik een stem fluisteren 'kijk, zij daar, die tegen het hek. Ze is een wolvenfluisteraar of zoiets, want ze kan heel goed met ze omgaan'. Flut, flut, flut. 'Het spijt me, maar ik moet gaan' zei ik snel tegen opa. Hij knikte, en ik stond snel op. Ik sprong over het hekje heen en racete weg. Ik herkende de stem van Mika. Ik heb hem nooit gemogen... Precies, hij is een verwende, arrogante, stomme, eh... Sukkel? Ja, precies, een verwende, arrogante, stomme sukkel ik schudde lachend mijn hoofd. Al snel was ik weer bij de rest van de groep. Nu maar hopen dat Mika en die vrouw tegen wie hij fluisterde, want dat was volgens mij een vrouw, me maar niet achterna waren gekomen. Het was niet zo'n goed idee, hier naar toe gaan, vrees ik...