Hoofdstuk 26

3.1K 192 8
                                    

POV Alice
Ik had Lynn al een paar keer in wolfvorm gezien, maar ze bleef verbazingwekkend groot en sterk. Ze gooide een wolf tegen een boom aan toen hij te dichtbij kwam, en haar ogen schoten vuur. Ik snap haar wel, het is niet leuk om voor een jongen te worden aangezien. De anderen wolven waren in de meerderheid, maar wij hadden Lynn, goed getrainde jongens die sterk waren, Nikki, die kleiner was maar soepel en lenig als een kat. En ik, die iets sterker was dan het gemiddelde vrouwtje omdat ik Alfabloed heb. 'Jongens, we maken ze af!' Deelde Lynn boos mee via de midlink. 'Oke, maar we verwonden ze alleen maar. We doden ze niet, begrepen Lynn' zei Dave. Lynn knikte met haar kop, en beet een wolf in zijn poot toen hij naar haar uit wilde halen. Er vloog een wolf op mij af, aar ik stapte simpelweg opzij waardoor hij op de grond viel. Ik ging boven op hem staan en beet hard in zijn twee voorpoten waardoor hij moeite had met lopen en dus niet snel weg zou komen. De anderen wolven wilden hun maar bevrijden, maar zo makkelijk pak je een prijs of een speeltje niet af van een wolf, mij in het bijzonder. En bovendien: James beschermde me aardig goed, en gaf elke wolf die bij mij in de buurt wilde komen een flinke mep of schram. Nikki stond vrolijk heen en weer te springen en blaft in het rond. Ze ontweek alle uithalen en had nog geen schrammetje op haar vacht. De drie wolven die tegen haar vochten hadden echter wel schrammen, sneeën en ondiepe wonden van Nikki's klauwen. De jongens vochten op de jongens manier, zeg maar. Gewoon ontwijken, uithalen, afwachten, ontwijken, beuken, ontwijken uithalen en dat soort dingen in die volgorde. 'Oke, jongens. We moeten langzaam achteruit lopen tot we van het terrein van deze mislukkelingen af zijn, begrepen?' 'Begrepen' zei ik, en de rest knikte. We vormden een soort cirkel en liepen in de richting waar we vandaan kwamen, en gek genoeg werkte het plan van Lynn: op een gegeven moment stopten de wolven met ons aanvallen en en bleven ze staan. Ze stonden grommend te kijken terwijl wij snel weg renden. Toen we een heel stuk verderop hijgend stopten, begon Lynn iedereen te inspecteren op wonden. Ze begon bij mij, maar ik had alleen wat schrammetjes, doordat James me steeds verdedigde. Na mij ging ze door naar Nikki. Nikkie echter had wel wat diepere wonden, en Lynn likte die schoon, waarna ze verbazingwekkend snel heelden, zelfs voor een weerwolf. Verbaasd keek ik er naar. Mijn eigen schrammen begonnen ook weer langzaam te helen. Na Nikki ging ze langs de anderen, en de diepe wonden likte ze schoon, waarna ze bij iedereen bijna meteen heelden. Ik stond verbaasd toe te kijken. Lynn zag het, en ze grijnsde naar me, wat er grappig uitzag, maar aan haar ogen zag ik dat het een grijns was die zei van: "eh, ik kan het uitleggen?" Ik keek haar aan met een nieuwsgierige blik aan, maar tegelijkertijd ook met zo'n blik die zei "jij gaat me vertellen wat er aan de hand is en hoe dat kan". Ze wenkte met haar kop. 'Kom mee' zei ze via de midlink tegen mij, en ik volgde haar.

*** ik weet het, het is een wat kleiner hoofdstuk, maar hopelijk niet erg. En verder, ik hoop dat ik snel weer een wat langer hoofdstuk publiceer, omdat dit zo'n kort hoofdstuk is. En zijn jullie al benieuwd naar het volgende hoofdstuk? Zal Lynn Alice vertellen dat ze de maangodin is, of verzint ze iets anders? Wat denken jullie? ***

The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu