The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdstuk 35

POV Zoë
Ik was een half weerwolf. En ik had als mate een vampier. Die blijkbaar de neef van de koning van de vampieren was. Jeej. Het leven is hier voor mij echt verschrikkelijk. Die stomme bloedzuiger had me gemarkeerd, tegen mijn zin in, en dat hij me gemarkeerd heeft betekent dat hij me overal op kan sporen... Hoeveel ik ook zeur, ik mag maar niet naar mijn vrienden toe. Het leven hier is een hel. Een complete hel. Het punt is, doordat ik een half weerwolf ben, voel ik wel tintelingen als hij me aan raakt, mijn mate, maar ik voel me niet schuldig als ik iets voor hem achter houd of zo. Mijn stomme rot mate heet Ralf. Wat ik zelf dus geen naam vind voor een vampier. Maar ja, wat doe je er aan he? Ik zuchtte en stond op van de bank waar ik op zat. Meteen stond meneer bloedzuiger mate voor mijn neus 'waar ga je naartoe?' Vroeg hij achterdochtig. 'Ík, ga nu naar de keuken, om een reep chocola te halen, dan eet ik hem daar op, en o, schrik niet hoor, dan gooi ik de wikkel van de reep weg in de prullenbak. En dan ga ik terug naar hier, op de bank zitten, en ga ik verder met tv kijken'. Daarna duwde ik hem opzij en en liep naar de keuken. Om mijn reep chocola te halen. Op weg naar de keuken hoorde ik stemmen uit de bijkeuken komen, en ik besloot om te blijven staan en te luisteren. 'Ja... Ze gaat met.... Mee... naar weerwolvenroedel...... weten we..... Niet..... ze moet hier weg.... hij word boos als..... dat gebied niet...'. Ik begreep er niets van, en liep maar weer door naar de keuken. Ik pakte mijn reep chocola, en at hem op. Plots zag ik dat er een groot raam open stond, dat naar het bos stond (oke, dat klinkt raar). Als ik daaruit zou klimmen, zou niemand me zien... Misschien weet iemand we, hoe je van een markering afkomt? En als ik buiten zijn bereik ben,mdan kan hij me nog niet vinden volgens mij. Ik pakte verschillende dingen zoals een paar müsli repen en twee flesjes water. Ik deed ze in een rugzakje dat ij de keuken stond, en ik at mijn chocolade reel op. Ik gooide hem weg, en klom snel met het rugzakje door het raam. Hij wilde niet dat ik weg ging, maar ja, dan had hij maar niet een rugzakje in de keuken moeten zetten en het raam open moeten doen. Eigen schuld. Ik zetten het op een lopen, en ik racete het bos in. Ik bleef maar door rennen, en ik stopte pas toen ik echt helemaal uitgeput was. Ik nam snel wat te drinken en keek om me heen. Ik besloot om maar rechtdoor te blijven lopen, en ik begon te joggen. Doordat ik half weerwolf was had ik wel het reuk, zien en hoor vermogen van normale weerwolven. Dus zou ik het horen als er iemand achter me aan kwam, en ik wist inmiddels hoe ik moest luisteren om een vampier te horen, want tja, als een vampier je mate is... Ik was zo blij. Eindelijk was ik vrij, en kon ik mijn vrienden weer gaan zoeken. Op een gegeven moment zag ik een beekje, en ik sprong er overheen. Zodra ik op de grond lande, voelde ik een vreselijke pijn in mijn nek, op de plek waar mijn markering zit. Dit moet dus de grens ongeveer zijn. Ik had het idee dat ik bijna flauw zou vallen, zoveel pijn deed het, maar ik begon toch door te lopen. Dit betekende dat Ralf door had dat ik weg was, als hij het nu nog niet door had. En dat betekent ook dat als hij me vind, ik een mega groot probleem heb...

POV Lynn
Plots hoorde ik woest gegrom, en ik keek op. Ik zag een pik zwarte wolf verschijnen, en hij viel meteen de man aan die het pistool op mij had gericht. De andere twee mannen probeerde meteen de wolf van hun vriend af te halen, maar het lukte natuurlijk niet. De zwarte wolf viel ook hen aan, en ik kroop naar achteren, de pijn in mijn been negerend. Een van de mannen probeerde de wolf met een stok op zijn kop te slaan, maar de wolf pakte woest de tak af en smeet de man vervolgens tegen een boom aan. Hij vidl neer. Dood, kon ik zien. De man zonder pistool pakte een geweer en schoot de wolf in zijn achterpoot, waarna de man zelf ook dood ging doordat hij werd dood gebeten. De man met het pistool was zwaar gewond en kon amper ademen, dus liet de zwarte wolf hem maar liggen. De wolf keek me aan, en ik keek hem recht in de ogen aan. 'Ryan?' Vroeg ik verbaasd. De wolf knikte. Dus zo ziet Ryan er uit... Hij liep naar me toe, maar plots hoorde ik het geluid van een afvurende kogel, en Ryan viel neer. 'Ryan!' Riep ik verschrikt. De mannen het pistool met de zilveren kogels keek me grijnzend aan, waarna zijn ogen dicht vielen. Hij bezweek aan zijn verwondingen. 'Ryan! Nee!' Riep ik hard. Ik probeerde overeind te krabbelen en kroop naar Ryan toe. Ik merkte dat de mate band het won van elke andere emotie, nu. Mijn been deed gigantisch veel pijn, maar Ryan moet veer meer pijn hebben. Toen ik bij hem was, pakte ik zijn kop beet en legde ik deze op mijn schoot neer. 'Dankje...' Fluisterde ik. 'Het slijt me zo, ik had je een kans moeten geven... Iedereen verdient een tweede kans...' Ryan bewoog niet, maar ademde zwakjes. Ik wist zeker dat hij me wel hoorde. Ik begon hem te aaien, en ik voelde Kira helemaal opbloeien. De pijn in mijn been werd al minder. Zometeen zou mijn been helen, maar zit de kogel er nog in... Maar het kon me niet schelen. Ik zag een zilveren kogel zitten, in Ryan's flank. De kogel zat niet diep, maar hij was van zilver, wat betekent dat hij Ryan kan doden. Ik pakte een stokje die op de grond lag en probeerde de kogel langzaam en voorzichtig uit zijn flank te krijgen. Na wat pielen lukte het me, en ik duwde de kogel van Ryan af, op de grond (dat klinkt echt raar). Ik probeerde zonder de kogel aan te raken, de kogel zover mogelijk van Ryan vandaan te gooien, wat niet echt lukte. Ik begon Ryan weer over zijn kop te aaien 'je bent een mooie zwarte wolf, weet je...' Mompelde ik. 'Een hele mooie zwarte wolf... Kira had gelijk over dat Sven er knap uit zag'. Ryan begin steeds zwaarder te ademen. "Lynn, je kan hem redden. Als maangodin heb je geneeskrachten". Hoe gebruik ik ze? "Je moet wel in mij veranderen" dan doe ik dat. 'Ryan, het komt goed met je, dat beloof ik je' fluisterde ik. Ik verlegde zijn hoofd, zodat hij goed kon ademen, en ik op kon staan. Ik liep een eindje van hem vandaan, en ik veranderde in Shannon. En nu? "Laat mij maar" oke. Ik liep naar Ryan toe, en ik voelde hoe Shannon her overnam. Ik legde mijn neus op zijn wond, en ik sloot mijn ogen. Ik voelde een soort gloed over mijn hele lichaam glijden, en ik opende mijn ogen, en ik hield mijn neus weg. De wond verdween langzaam een beetje, e Ryan begon makkelijker te ademen. Ik had de controle terug, en ik begon vrolijk heen en weer te springen, tot ik door had dat als Ryan me zou zien het raar was om de maangodin zo te zien. Ik veranderde snel terug en ik rende terug naar Ryan. 'Lynn... Mijn kleren' mompelde hij via de midlink. Ik stond op, en liep naar de plek waar ik hem zag verschijnen. Ik keek achter een struik, en ik zag zijn kleren daar ,ogen. Ik raapte ze op, en liep terug naar Ryan. Ik legde zijn kleding naast hem neer, en ik draaide me om zodat hij zich kon veranderen.