The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdstuk 24

*** omdat vandaag de vakantie is begonnen, heb ik hier een (kleine) update! En ik weet niet of ik het al gemeld heb, maar dan doe ik het gewoon nog een keer. Mijn boeken "Dierenfluisteraar" en "Uitverkoren" heb ik voltooid :) ! Van allebei heb ik een boek 2 gemaakt, waarvan de eerste delen al online staan. Misschien vinden jullie het wel leuk om die boeken te lezen, en ik vind het leuk om mede te delen dat ik twee boeken voltooid heb, ik bedoel, dat is gewoon leuk :). En nog iets, ik heb een paar keer de vraag gehad waar Zoë is gebleven. In dit hoofdstuk merk je waar ze gebleven ;) ***

POV Ryan
Ik vind het bizar snel hoe Lynn en haar vrienden door Amerika reizen. Ik heb niet bij andere roedels overnacht, waardoor het moeilijker was om Lynn te volgens, maar volgens mijn berekeningen zou ze nu richting de White Diamonds. Mijn wolf zit te zeuren dat hij onze mate mist, dus heb ik hem maar afgesloten. Het begon donker te worden, en ik besloot om maar uit te gaan rusten. Er spookten allerlei vragen door mijn hoofd heen, en ik heb er veel spijt van dat ik mijn mate heb laten gaan. Als ik haar terug heb, laat ik haar nooit meer gaan.

POV Zoë
Het is al even geleden, dat ik mijn vrienden heb gezien. Ze weten wel van mij af, maar die verschrikkelijke vampieren hebben mij uit hun hoofden gehaald op het moment dat we naar het vliegveld gingen enzo. Voor hun ogen werd ik ontvoerd. Door vampieren. Het was al erg dat ik er achter kwam dat ik een half-weerwolf ben. En het was al helemaal erg dat ik er achter kwam dat al mijn vrienden weerwolven zijn. En dan komen die vampieren er ook nog is bij. Nee, helemaal toppie. Ik haat deze wereld, en ik wou dat ik er nooit achter was gekomen. Maar ja, ik kan de tijd nou eenmaal niet terug draaien en dit alles vergeten. Ik zuchtte en keek tussen de tralies door van mijn cel. Ja, inderdaad. Cel. Die lelijke en onvriendelijke vampiers die ik nu heel erg haat hebben me in de kerkers gegooid, in deze vieze cel. Ik krijg een keer in de twee dagen eten en drinken. Net genoeg om me in leven te houden. De tralies zijn bedekt met zilver, maar ik heb het geluk dar ik een half-weerwolf ben. Daardoor heb ik daar veel minder last van. Ik kan ook niet veranderen in een wolf. Ik kan wel goed ruiken, zien en horen, ik heb een hele goede conditie en in kan dus heel hard rennen, en ik ben sterk. Ik zuchtte en ik ging op mijn bed liggen. Dat niet lekker lag, maar na meer dan een maand hier te hebben gezeten, ben ik er wel aan gewend. Het schijnt dus dat ze me hebben gevangen omdat ik speciaal ofzo ben. Althans, dat dachten ze. Vorige week waren ze er achter gekomen dat ik maar een simpele half-weerwolf ben, en nu ben ik nutteloos. Maar toch blijven ze me hier houden, en geven ze me eten en drinken. Ik snap het echt niet. Ik zat nu op een stukje brood te knabbelen. Mijn verjaardagseten. Vandaag was ik 18 geworden. Half-weerwolven kunnen op hun achttiende pas hun mate vinden, volbloed weerwolven kunnen dat op hun zestiende, vandaar. Plots hoorde ik voetstappen door de lange gang met cellen, en ik ging rechtop zitten. Gister hadden ze me nog eten gebracht, dit kon dus niet veel goeds betekenen. Angstig keek ik tussen de tralies door, en er verscheen een vampier. Hij had geen eten of drinken bij zich, maar ook geen andere dingen. Hij had helemaal niks bij zich. Angstig keek ik hem aan. Hij keek terug, en we maakten oogcontact. Toen gebeurde er iets waarvan ik versteld stond. Plots zei een stem in mij 'mate'.