The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdstuk 5

POV Lynn
Ik werd wakker, en meteen herinnerde ik me alles weer. Ik stond op en rekte me uit. Ik keek maast me en zag een ROZE JURK liggen. Mooi niet dat ik die aan ging doen. Ik zocht in de kast die in de kamer stond en vond een spijkerbroek, net iets te groot maar het ging ermee door, en een shirt, dat wel precies paste. Ik had mn ondergoed, en dus ook mijn bh aangehouden vannacht, en dat was maar goed ook want er lag geen bh klaar. Ik deed alles aan en liep de kamer uit, die ze vergeten waren op slot te doen, naar de keuken. Toen ik in de keuken aan kwam zag ik daar Ryan zitten, met een meisje van mijn leeftijd op zijn schoot. Ze zaten te zoenen. Ik keek hem met grote ogen aan. En dat noemt zich mijn mate? 'Echt waar,' zei ik, waardoor Ryan en het meisje opschrikten 'en dat noemt zich mijn mate? Echt, Ryan, ik had wel wat beters verwacht van jou. Je bent Alpha! Je hoort het goede voorbeeld te geven! Maar in plaats daarvan bedrieg je je eigen mate?'. Ik pakte wat eten en drinken en liep weer naar boven. Ik meende het echt wat ik zei, ook al voelde ik niks voor hem. Diep van binnen deed het me toch pijn, want ook al kan ik nog niks voelen, zeg maar, ik kon wel voelen dat hij mijn mate was... Doordat hij dat tegen me zei. En het deed pijn, dat gevoel.

Ryan kwam mijn kamer binnen. 'Over vanmorgen....' 'Ja, wat is daarmee?' 'Ik wil niet dat je iemand verteld dat je mijn mate bent. Ik heb Lisa laten zweren dat ze het niemand vertelt, anders woord het haar dood. Maar jij zegt niks tegen niemand. Begrepen' 'begrepen... Ja. Of ik het ook niet doe... Weet ik nog niet'. Ryan werd boos. 'Oh nee, jij zal mij gehoorzamen, jij kleine deugniet! Anders zal je roedel straf ondergaan... Begrepen' ik slikte. 'Ja' fluisterde ik zachtjes. 'Goed. Dus... Jij blijft hier' 'dat had ik nog niet door' 'laat me uit praten!' 'Nou, sorry hoor, oh machtige Alpha' zei ik spottend. Hij werd nu echt boos en begon te grommen. 'Je doet wat ik zeg. En jij blijft hier op je kamer en trekt dit roze jurkje aan om met mij mee uit eten te gaan'. Hij pakte een roze jurkje uit de kast die op mijn kamer staat en legde hem neer. 'En wat is er mis met mijn spijkerbroek?'. Hij antwoordde niet en liep mijn kamer uit terwijl hij de deur achter me dichtsloeg. Oke, ik ga die roze jurk dus echt niet aan doen. Ik. Haat. Roze. En. Jurkjes. Wat een tegenvaller... zei Kira. Ja, inderdaad. En hij leek zo aardig... nou, mij leek hij niet aardig. Ik gok dat ik gelijk had.

'Waaaaat?!?! Heb jij je nog steeds niet omgekleed?!' 'Nee, dat zie je toch?' 'Jij trekt nu dat jurkje aan!' 'Nee' 'jawel!' 'Nee' 'en waarom dan wel niet?!' 'Ik haat roze, en ik haat jurkjes. En ik haat ROZE JURKJES al helemaal' 'wat? Maar alle meisjes houden van roze jurkjes' zei hij van zijn stuk gebracht. 'Nou, ik dus niet' 'niet zo bijdehand. Luister. Jij gaat binnenkort naar je oude roedel terug en...' 'Mijn roedel, niet mijn oude, het is nog steeds mijn roedel' 'onderbreek me niet! Goed, je gaat binnenkort naar je oude roedel om er voor te zorgen dat je ouders mij niet de oorlog verklaren' 'ja, prima' ik was blij dat ik terug mocht. Maar het sloeg nergens op, dineerden. Hij had zelf al de oorlog aan onze roedel verklaart. Sukkel. Een beetje verbaasd dat ik het goed vond ging hij veder 'er zijn drie jongens mee, die belijden je dan. Je hoort wel wanneer je gaat'. Plotseling kwam zijn hoofd dichterbij de mijne. Hij probeerde me te zoenen! Ik gaf hem een stomp in zijn maag. Hij kromp even ineen. 'Hier ga jij spijt van krijgen...' Siste hij. Toen liep hij boos mijn kamer uit.

Oke. Ik ben het zat. Ik zat nu al vier dagen opgesloten in mijn kamer, en Ryan liet niks van zich zien. Ik werd behandelt als een echte gevangene. Ryan kwam gisteren langs. Ging niet goed. Hij kon zijn wolf niet in bedwang houden en probeerde me te zoenen, alweer. Ik duwde hem weer weg, maar daar werd hij alleen mar boos om. Toen deed hij iets ergers: hij probeerde me te markeren. Ik duwde hem weg en veranderde in mij Wolf. Hij ook maar ik was net iets groter en ik gooide hem de gang op. Toen deed ik de deur dicht en op slot. Ik ga die gast dit echt nooit vergeven.

Ik moest van meneer de stomme Alpha naar mijn roedel toe... Om een oorlog te voorkomen, zei hij. Dus zat ik nu in de auto, achterin, tussen twee jongens in waarvan ik geen idee heb hoe ze heten op weg naar mijn roedel. Ik noem ze nummer 1 en nummer 2. De jongen achter het stuur heet nummer 3. Het zijn aardige gasten, jammer dat ik ze zo in elkaar moet slaan.... 'We zijn er' zei nummer 3 en ik stapte de auto uit, en ik vloog meteen het dorp binnen, recht naar mijn huis, waar ik de deur open gooide en recht im mijn moeder armen viel. Ze keek verschrikt, maar zodra ze doorhad dat ik het was begon ze te huilen van blijdschap. Ik huilde niet, maar wel bijna 'waar ben je al die tijd geweest? Bij de Black Engels? Arm kind. Hebben ze je pijn gedaan? Hoe gaat het met je? Ben je ontsnapt? Of hebben ze je laten gaan? Blijf je hier? Oh lieverd, ik ben zo blij je weer te zien. Papa was al bezig een aanval voor te bereiden en...' 'Rustig mam,' onderbrak ik haar 'ik zal eerst je vragen beantwoorden. Ik zat al die tijd gevangen, ja ik was bij de Black Engels, nee ze hebben me geen pijn gedaan, het gaat prima met me, ik ben niet ontsnapt, ze hebben me ook niet laten gaan, en ik blijf niet hier'. 'Hoe bedoel je, je bent niet ontsnapt, maar ze hebben je ook niet laten gaan?' 'Er zijn drie jongens mee, van die rot roedel, en die nemen me weer mee vanavond. Voor het donker word moet ik weer terug daar zijn'. 'Oh, arme meid. Waarom hebben ze je dan laten komen?' 'Ik moet een aanval op hen voorkomen' 'dat meen je niet! En jij vind dat ook?' 'Eigenlijk.... Ja. Weet je, ik heb mijn mate gevonden daar.... Althans, ik ben zijn mate volgens hem, hij is al achttien. Maar hij is dus mijn mate. Er is alleen een klein probleempje...' 'Wat is dat dan?' 'Hij is de Alpha van de Black Engels'. Mijn moeder keek me met grote ogen aan 'nee....dat kan niet....een Alpha van de ene roedel en een Luna van een andere roedel? Dat gebeurt haast nooit......' 'Ik weet het, maar toch is het zo. Ik ben zo blij dat ik nog geen zeventien ben, anders had ik hem niets kunnen doen. Nu kan ik hem een klap of schop geven zonder dat ik er ook maar iets van een schuldgevoel van over hou. En hij mag dan wel mijn mate zijn, ik haat hem echt enorm. Hij heeft mij ontvoerd'. 'Je bent dus geen spat verandert in de tussentijd' 'mam, ik was maar een week weg' 'nou en? Dat is ook lang'.  Ik lachte naar haar, en samen liepen we naar mijn vader toe, terwijl die drie jongens me volgden op een afstand van zo'n tien meter ofzo.

Over tien minuten zou ik weer de auto in moeten stappen, terug naar Black Rot roedel, zo als ik hem nu noem. Maar ik ben slim, en ik heb net mijn spullen ingepakt. Ik ga zo ontsnappen, en Kira is helemaal enthousiast over het plan. Onderweg ik de auto sla ik eerst de jongens op de achter bang bewusteloos, en daarna degene die achter het stuur zit. Eigenlijk mocht ik ze wel, die jongens, maar ja. Ik moet wel iets over hebben voor vrijheid. 'Lynn, kom je?' Riep een van de jongens, nummer 3. 'Ja ja, ik kom al'. Ik liep naar beneden en sleurde mijn tas mee. 'En waarom heb je een tas mee?' 'Ik neem kleren mee, want van jullie krijg ik alleen maar rokken, jurken en alles is ROZE!' 'En wat is daar mis mee? Alle meiden houden van roze' 'ik dus NIET'. Ik zette de tas in de auto en ging er naast zitten 'doei mam, doei pap!' Riep ik, en de jongens stapten ook in, en we reden weg. Na 5 minuten viel de eerste in slaap. Ik zag mijn kans schoon, en sloeg de ander die op de achterbank zat met een klap bewusteloos, daarna sloeg ik hem die voorin zat op zijn slaap en zag hij ook sterretjes. De ander sliep gewoon door, maar voor de zekerheid sloeg ik hem ook knock-out. Ik pakte mijn tas, stapte uit de auto en veranderde. Ik pakte mijn tas ik mijn bek en ik rende het bos in. 'Je moet zo snel mogelijk naar de Wood Wolves en de Black Woods toe, die hebben een enorme ruzie, en meer dan de helft van de roedelleden van beide roedels is al gestorven' zei Shannon plots. Daar was ze dus gebleven. Ik had haar al een tijdje niet gehoord. Ik rende ergens heen, en ik wist niet eens waarnaartoe, maar mijn poten rende als vanzelf. Plots stopten ze, en rook ik bloed, veel bloed. Ik dacht aan Shannon en ik veranderde in een mega grote witte wolf. Ik volgde de geur van bloed. Plotseling viel me iets op, dat had ik niet gezien toen ik voor het eerst transformeerde. Ik had zilver-grijze haren in sierlijke tekens over mijn poten lopen. Zou ik die ook bij mijn ogen hebben? 'Ja, die zitten bij al je poten en bij je ogen. Je ziet er precies zo uit als de maangodin zelf, want je bent de maangodin. Hoe vaak moet ik dat nog tegen je gaan zeggen?' Niet zo vaak meer, denk ik. Ik liep een open plek op en ik zag allemaal vechtende wolven. 'Oke, loop nu gewoon naar het midden van dit slagveld. Doe gewoon precies wat ik doe. Oja, en nog een ding: je kan als de maangodin hardop praten en je klinkt ook als de maangodin'. Ik snap het. Ik liep naar het midden van het slagveld toe, en ondanks dat ik door plassen bloed heen liep, bleven mijn poten spierwit. Op het moment dat ik langs vechtende wolven liep, en ze kregen me in de gaten, stopten ze meteen. Ze liepen achter me aan met hangende oren en staarten, en een gebogen kop. Toen ik in het midden was, schraapte ik mijn keel. "Gegroet, wolven". Ik zei alleen dat, luid en duidelijk, en iedereen die me nog niet had opgemerkt kwam naar voren. Ik klonk inderdaad anders, maar wat ik zei...ik was me er niet eens van bewust. 'Klopt, ik neem het merendeels van je over' zei Shannon. Ik vond het prima. "Verander allemaal". Niemand deed wat. "Nu". Een wolf keek me aarzelend aan, maar veranderde toen. Ze keek verbaasd toen ze zag dat ze haar kleding nog aan had, en de andere wolven veranderde ook langzaam en aarzelend. Alleen ik bleef in wolf vorm. "Wat is de reden voor deze oorlog" vroeg ik, maar het klonk meer als een bevel om antwoord te geven. Er stapte een man naar voren "hij," zei hij terwijl hij een andere man aanwees "wilde mijn territorium inpikken". "Is dat zo" zei ik tegen de andere man. "Nee. Hij wilde mijn territorium inpikken". Ik zuchtte van binnen. "Laat me dat stuk territorium zien". Ze transformeerden en renden voor me uit. Ik rende achter ze aan, al vond ik het maar sloom gaan. Op een gegeven moment stopten ze, en veranderde ze weer. "Dit, is mijn territorium, tot en met die rivier daar achter" zei de eerste man, terwijl hij naar een riviertje in de verte wees. De andere man zei "dat is niet waar! Dat is allemaal mijn territorium, toten met deze kleine helling hier!". "Oke. Dit stuk territorium is van niemand, oke?. Het stuk waar jullie ruzie over hebben gebruiken jullie als verzamel plaats, als vechtplaats tegen andere roedels. Vanaf nu werken jullie samen. Dit stuk zal van allebei de roedels zijn. Er mag gejaagd worden door allebei de roedels, maar niemand mag over de grenzen heen van de andere roedel. Is dat duidelijk?". Ze bogen allebei hun hoofd. "Ja, maangodin" "ja, maangodin". Ik knikte, en rende met een super mega vette snelheid, echt heel hard, weg. Naar een stukje niemands territorium. Ik veranderde. Wow, Shannon. Dat was geweldig! 'Ik weet het. Ik hoop alleen dat je niet te veel in mij hoeft te veranderen....' ja... Hoe wist je waar je heen moest? 'Dat is gewoon iets dat elke maangodin heeft. Als je zeventien bent, kan jij dat ook, alles aanvoelen enzo. Dan kan je behalve met kleding in een mens veranderen ook onzichtbaar worden en iemand zijn gedachtes lezen'. Wow, vet. Maar wat gaan we nu doen? Ik bedoel, ik heb geen idee waar we heen kunnen. Ik kan toch niet zomaar een territorium instappen en dan zeggen : he, hallo. Ik zoek een slaapplaats voor vannacht? Jawel, dat kan prima zei Kira. Oke.... Ga gewoon het territorium hier zo links van je in. Blijf wel op de weg. En verander niet. Oke, als jij het zegt... Aarzelend begon ik via de weg het territorium van een onbekende roedel in te lopen.