The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdstuk 32

POV Lynn
Zodra ik van Nikki hoorde dat Ryan er was, stoof ik de kamer uit. Kira was dolblij haar mate weer te zien, want ze had wel eens contact gehad met Steve, zijn wolf vertelde me ze net. Shannon daarin tegen was laaiend, ze vond het niet kunnen dat zij, de maangodin, achtervolgd en gestalkt werd. En dan heb je mijn eigen woede nog. Ik rende het roedel huis uit, en Nikki kwam achter me aan, dat hoorde ik aan de voetstappen. 'Lyyyyyyyyyynn!!!!' Riep ze hard. 'LYYYYYYYYNN!! WACHT NOU EVEN!!!!!!!' Dit keer gilde ze. Ik deed alsof ze niet bestond, en ik keek om me heen. Toen zag ik iets bewegen. Ik snoof. Ja, dat was de geur van hém. Ik volgde de geur rennend. Alpha bloed bezitten en maangodin zijn heeft zo zijn positieve dingen, zo kan ik bijvoorbeeld iedereen reuken, ook als weerwolven een geurverdwijner dragen, dan nog kan ik ze reuken en weten dat ze een weerwolf zijn. In het bos stond hij plots voor mijn neus. Hij zag er wat zenuwachtig uit. Zo ken ik hem niet, ik ken alleen een arrogante Ryan... Dat komt, omdat je nooit de moeite nam om naar mij te luisteren jij ziet alleen maar zijn goede kant, dus. 'Het, Lynn' zei hij aarzelend. Wtf? Wat heeft hij. 'Wat doe jij hier? Waarom volg je me? Ik dacht dat ik mijn punt wel duidelijk had gemaakt toen ik weg ging' brieste ik. Het is moeilijk om 1 wolf te bedwingen, maar 2 is al helemaal een onmogelijke opgave. Shannon wilde het overnemen en hem pijn doen, terwijl Kira het wilde overnemen en juist van hem wilde houden. Dit is letterlijk een tweestrijd. Ryan herpakte zichzelf en zette een soort masker op. 'Je ouders vroegen me om je te halen. Ik weet dat je me haat, maar ze dachten dat je misschien naar me zal luisteren. Ik hoef je alleen maar naar huis te brengen. Daarna zie je nooit meer iets van me'. Ik zag aan zijn ogen hoeveel moeite hij had om die woorden te zeggen, en dat zijn wolf het probeerde over te nemen. 'Ik geloof je niet. Hoe weet ik dat je me niet nog een derde keer ontvoerd? Je hebt het helemaal verpest! Ik dacht altijd dat het fijn zou zijn als ik mijn mate had gevonden, maar dit bewijst nou eens dat ik dus geen geluk heb in dit leven! Je mag dan wel Alpha zijn, je hebt geen idee wat het is om opgesloten te worden door je eigen mate!'. Ik weet niet waarom, maar mijn woede en verdriet namen het van me over, maar ik bleef wel sterk genoeg om Kira en Shannon tegen te houden me over te nemen. 'Nee, ik heb geen idee wat het is om opgesloten te worden door mijn mate, maar ik weet wel wat het is als je ouders geen fuck om je geven en je meteen het huis uit zetten, met de woorden "kom maar terug als je en waardig Alpha kan worden"!! Nooit, maar dan ook nooit, is er iemand om wie ik gaf bij me gebleven. Jij trekt alleen maar conclusies aan wat er gebeurd, maar je hebt geen idee waarom de ander dat doet!'. Ik bleef stil. Die zat. Ik had nooit naar zijn kant willen luisteren, ik dacht alleen maar aan vluchten. En daardoor heb ik heel wat in de steek gelaten. Ik ben nu met mijn vrienden opzoek naar een mate voor hen, maar eigenlijk ben ik meegegaan om voor mijn mate te vluchten. 'Weet je, tussen ons gaat het nooit werken. Nooit. Daarvoor heb je me twee keer te vaak opgesloten en gevangen gehouden. Nee, ik heb niet naar jouw kant geluisterd, maar misschien hoef ik dat niet' 'maar je kan het toch wel probéren? Ik ben de halve wereld rond geweest om je te vinden. Niet alleen maar omdat je ouders het vroegen. Maar ook voor mezelf, om alles op een rijtje te krijgen. Ik breng je naar huis,maar je ouders. Daarna verbreek ik de mate band, en ben je van me af. Maar dan moet je wel mee komen'. Wow, het ging van het ene naar het andere onderwerp. Ik kon aan Ryan's ogen zijn dat zijn wolf nu woest op hem was. Ik draaide me om. 'Morgen vertrek ik naar huis. Dat was het plan al. Dat ga ik niet wijzigen. Asjeblieft, vertrek en zeg mijn ouders dat ik er aan kom'. Ryan zei niks, en ik liep weg. Ik zag hem nu eigenlijk van een andere kant, maar dat haalde niet veel uit. Het maakte geen verschil. Hij bleef de slechte mate die me twee keer tegen mijn wil opsloot. Nikki was op een afstand blijven kijken, en samen met haar liep ik terug naar het roedel huis. Nikki kalmeerde me een beetje. 'Goed dat je hem niet bent aangevlogen' zei ze ook. Ik knikte alleen maar. Eenmaal weer binnen stond mij een grote verassing te wachten. Dave stond hand in hand met een meisje die een stralende glimlach op haar gezicht had. Dave keek al net zo blij. 'Wat heb ik gemist?' Vroeg ik. Ik wist wel wat ik had gemist. Het moment dat Dave zijn mate vond.