The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdsruk 39

POV Lynn
Via de midlink riepen Sylvia en Nyls me, en ik rende meteen naar buiten. Ik zag twee sneeuwwitte wolven mijn kant op rennen. Shannon had me al vertelt over hen. Ik rende naar ze toe en ze vertelden me dat mijn vader op sterven lag door een gevecht, en dat de roedel werd aangevallen. Ik had Ryan een soort bevel, veranderde toen in Kira en racete weg. Nyls en Sylvia kwamen me achterna. Ik rende zo snel ik kon naar mijn territorium en daar aangekomen rook ik de geur van bloed en vreemde wolven. Rouge's schoot er door mijn hoofd. Mijn roedel zag dat ik was aangekomen ze begonnen feller te vechten. Natuurlijk, ik ben hun Luna en de sterkste wolf die ze hebben. Ik gooide mezelf meteen in de strijd en haalde en beet uit naar elke wolf die me aan wilde vallen. Nyls en Sylvia hadden zich ook weer in de strijd gemengd. Ik baande me een weg naar mijn huis, waar ik mijn moeder vond, die over mijn vader heen gebogen zat. Ze keek met betraande ogen op toen ik binnenkwam. Ik keek naar mijn vader en zag het meteen. Hij was dood. Hij was weg. Ik voelde een groot verdriet opkomen. En toen realiseerde ik me iets. Een gewone Rouge zal nooit een Alpha zo erg kunnen verwonden. Mijn verdriet maakte plaats voor grote woede toen ik aan de persoon dacht die dat wel zou kunnen. De verbannen Alpha die zijn eigen roedel ruilde voor meer macht. De aartsvijand van mijn vader. Ik stormde naar buiten, opzoek naar de geur van de verschrikkelijkste man op aarde. Al snel pikte ik zijn geur op, en toen zag ik hem. Hij stond trots om zich heen te kijken, naar alle doden wolven van mijn roedel. Ik gromde luid en stormde op hem af. Ik maakte me klein tijdens het rennen in de hoop dat hij me zou onderschatten. Toen hij me door had keek hij me vuil grijnzend aan. 'Zo zo zo, daar hebben we onze nieuwe Luna. Het spijt me zo van je vader, maar hij liep gewoon een beetje in de weg. Nu hoef ik alleen nog maar jou te vermoorden, en dan ben ik de Alpha van je roedel. Je moeder zou het nooit aankunnen en je beta versla ik met gemak' ik kon alleen nog maar de ken aan wraak, maar probeerde me in te houden. 'Jij denkt dat je alles weet. Maar toevallig heb ik een mate. Je kent hem vast wel. Ryan Black, Alpha van de Black Engels. Dus na mij moet je hem nog vermoorden. En ik heb gehoord dat Alpha's nogal... Boos worden als hun mate dood gaat. Als ze word vermoord nog erger'. Ik zag even de grijns weg gaan, maar al snel kwam hij weer terug 'tuurlijk, jij denkt dat ik dat geloof? Kom maar op, kleinte. Wat zal je vader zich hebben geschaamd voor zo'n kleine wolf dochter'. Oke, dat was de druppel. Ik ging rechtop staan en maakte me zo groot mogelijk. 'Wat zei je nou? Dat ik klein was?' Siste ik boos. Ik was nu bijna een kop groter dan hem, en hij keek me verbaasd aan. Meteen haalde ik uit. Ik krabbelde hem in zijn zij, en verwonde hem zodra ik de kans kreeg. Hij deed hetzelfde bij mij. En toen was ik het zat. Ik was het allemaal zo zat. Ik gromde boos en haal de naar hem uit. In plaats van hem te verwonden sloeg ik hem weg. Hij knalde tegen een boom aan. Ik rende naar hem toe, en sprong op hem. Meteen brak ik zonder twijfel zijn nek, en ik liet zijn leven,onze lichaam los. Ik keek naar hem. Eigen schuld. Moet je me maar niet boos maken. Ik liep naar het midden van het gevecht en begon hard te huilen waardoor alle wolven naar mij keken. Ik richte mijn blik op het levenloze lichaam van de verbannen Alpha, en bijna meteen zette alle rouge's het op een lopen. Bijna meteen kwam er een zwarte wolf op me afgerend. Ryan! Ik had niet eens door dat hij er ook was met zijn Jagers! Hij gaf me een troostende blik, en gaf me een kopje. En begroef mijn kop dankbaar in zijn vacht. Toen ik me terug trok, keken we elkaar aan. Bij a tegelijkertijd begonnen we te huilen, naar de zon die elk moment onder zou kunnen gaan. Voor het verlies van elke wolf. En het verlies van mijn vader. Voor het winnen van deze strijd. Voor alles. Alle wolven van onze roedel gingen zitten en begonnen mee te huilen. En langzaam tijdens het huilen, gebeurde er iets wonderbaarlijks met mij. Mijn vacht kleurde wit. Ik hield mijn ogen gesloten en zag alle wolven in een beeld voor me huilen. Allemaal. En ik kleurde langzaam wit. Toen ik uitgehuild was, liet ik mijn kop hangen, en opende ik mijn ogen. Tot mijn grote verbazing zag ik witte poten. Ik draaide en zag een witte staart. Toen drong het tot me door. Ik was wit geworden. Kira was wit geworden.