The special wolf-girl (voltooid)(herschrijven)

Hoofdstuk 34

POV Lynn
We hadden overnacht in het roedel huis, en nu zaten we in de taxi op weg naar het vliegveld. Nikki was teleurgesteld dat ze haar mate nog niet had gevonden, en ik verzekerde haar dat ze hem wel zou vinden. Voor het vliegveld stapten we uit. We controleerden of we onze bagage bij ons hadden, maar plots werden we omsingeld door een groep jongens en ze keken ons grijnzend aan. Ik kon ruiken dat het mensen waren, geen wolven. Je kan zeggen dat ze ons een soort van ontvoerden. Een van hen greep Nikki in een flits vast en hield een mes tegen haar keel aan gedrukt. Een andere pakte Maaike ij een flits vast en hield ook bij haar een mes tegen haar keel aan gedrukt. 'Loop mee, of jullie vriendinnen gaan er aan'. Dave gromde en trilde van woede,men probeerde zich duidelijk in te houden. Hij had moeite om zijn wolf onder controle te houden. James en Alice hielde hun handen stevig vast en drukten zich tegen elkaar aan. De jongens namen ons mee naar het aangrenzende bos. 'Zitten' siste er een, die duidelijk de leiding had. Nikki hield haar angst onder controle, en haar wolf was duidelijk pissig. Ik kon het aan haar ogen zien. Maaike daar in tegen was duidelijk bang. Dave probeerde haar via de midlink moed in te spreken. 'Allemaal op een rij gaan zitten. Denk er aan, we veranderen níet in wolven, want we kunnen geen geheugen wissen' zei ik. "Eigenlijk kan jij dat wel, Lynn. Jij bent de maangodin. Je kan de geheugens van die engerds wissen, ik kan je helpen daarmee" jaaaaaaaa doen!!!!!! Ik wil die linker in zijn voet bijten!! Riep Kira enthousiast. Oke, dan doen we dat. . 'Oke. Wat is het plan?' Vroeg Nikki. 'We verassen ze. Laten we eerst doen wat ze zeggen. Ik kan geheugens wissen'. Alice, James, Dave en ik gingen zitten, op onze knieën. Dave had steeds meer moeite met zijn wolf beheersen. 'Dave, beheers hem' zei ik waarschuwend hardop. 'Sorry Lynn, maar Alex is niet te houden. Die gast heeft míjn mate vast'. Dat laatste zei hij sissend van woede. 'Dave. Als jij hem niet kan beheersen, zorg ik er persoonlijk voor dat je training krijgt. En dan moeten we die sukkels hier óók nog vermoorden. Dat gaat niet. Ik bedoel, wolven dood bijten, oké, we doen niet anders, maar mensen? Of ik kan hun geheugens wissen... Dat is ook een idee, misschien'. De jongens keken ons verbaasd, aan. Ik keek ze aan 'oh kom op, ga me niet vertellen dat jullie niet weten van ons bestaan? Jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie niet weten dat die stomme onsterfelijke dingen die vampiers heten en weerwolven zoals wij niet bestaan?'. De jongens die overigens met zijn tienen waren keken me aan met zo'n blik van "is die gek ofzo?". Ik zuchtte 'laat ons gaan, of we bijten jullie kapot. En dan wis ik jullie geheugens'. Ze keken me aan 'ja, en nu wil je dat we gillend van angst weg rennen?' 'Nee, dat jullie ons laten gaan. En anders versteend van angst blijven staan'. Ze bleven waar ze waren. 'Nikki, Maaike, haal maar naar ze uit. Kijk wel uit voor die messen'. Zei ik. Nikki aarzelde geen moment, en haalde uit over het gezicht van de jongen die haar vasthield. Daarna pakte ze zijn hand met het mes beet en brak zijn pols waardoor het mes op de grijs viel. 'Auw! Je bent een meisje! Hoe kan jij zo snel zijn?' Vroeg hij verbluft. 'Jij achterbakse klootzak!' Riep ze en ze schopte hem in zijn buik. 'Die was voor Larissa' siste ze. Maaike zat echter nog steeds in de problemen. 'Dave, als je hem niet vermoord en alleen verwond, mag je haar bevrijden. En in een wolf veranderen'. Zei ik na enige aarzeling. Dave veranderde meteen in een wolf en viel de jongen die zijn mate vasthield aan. De jongens keken met grote ogen naar Dave. Daarna zette ze het allemaal op een lopen. Hoe wis ik hun geheugen nu? "Niemand zal ze geloven. Wis alleen het geheugen van die jongen die onder een woedende Dave ligt". Oke. 'Dave, laat hem gaan' zei ik. Hij negeerde me. Dan maar zo. 'DAVE!!! LAAT HEM NU ONMIDDELLIJK LOS!!!' Brulde ik op een soort Alpha toon. Dave dook meteen ineen en liet de jongen verder met rust. Hij keek me angstig aan. 'Je moet luisteren als ik Iers zeg' zei ik streng. Hij knikte. 'Mooi'. Maaike stortte zich huilend op Dave en begroef haar gezicht in zijn vacht. Plots hoorde ik iets ritselen en fluisterende stemmen 'zei je wel dat ze echt bestaan, weerwolven. Kom, we pakken ze. Heb je de kogels?'. Het was niet duidelijk, maar dankzij mijn extra scherpe gehoor kon ik het horen. 'Shit, jongens, we moeten weg hier' zei ik. Ze keken me verbaasd aan. Ik knikte met mijn hoofd in de richting waar het gefluister vandaan kwam. 'Jagers. Mensenkinders. Met kogels. We moeten hier nu weg' zei ik fluisterend, maar wetend dat ze het allemaal konden horen. We begonnen meteen te rennen en even later hoorde ik rennende voetstappen achter ons. Niet veel later suisde er een kogel rakelings langs mijn gezicht. 'Sneller jongens!' Riep ik. We begonnen nog sneller te rennen, maar als mens konden we niet heel veel sneller dan gewone mensen. We houden het veel langer vol, en tuurlijk gaan we wel sneller, maar om nou te zeggen dat onze snelheid veel verschilt met die van mensen op top snelheid? Plots voelde ik een brandende pijn in mijn onderbeen, en ik viel neer. 'Ren snel door! Ik red me wel!' Riep ik naar de rest, die meteen hard door renden. Nikki wierp een blik over haar schouder maar ik knikte ten teken dat jet wel ging. Ik draaide me om en bekeek mijn been. Er zat een kogel in. Gelukkig is het geen zilveren... Er kwamen drie mannen om me heen staan. 'Jij gaat ons veel geld op leveren' zei er een gemeen lachend. 'Henk, pak de zilveren kogels maar'. Nee, shit shit shit, niet zilveren kogels. De man pakte een pistool uit zijn broekzak. 'Vol met echte zilveren kogels' zei hij grijnzend. Hij richtte het pistool op mij, en ik sloot mijn ogen en maakte me klein. Klaar om een kogel op te vangen.