ASLAN BEY

BÖLÜM 2: SEVDİĞİM

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

"SEVDİĞİM"

Birkaç gün sonra arabasından dağınık bir şekilde indiğinde, günün bütün yorgunluğunu çökmüş omuzlarında hissetmişti. İyi bir uyku, sessizlik dolu birkaç saat ilaç gibi gelecekti. Koluna astığı ceketiyle eve ilerlediğinde, bahçede yankılanan bir bebek sesi işitti. Adımları duraklarken, bebek sesinin nereden geldiğini anlamaya çabalıyordu. Sesin gelme yönünü tahmin ederken, adımlarını o yöne doğru çevirdi. Bebek öylesine yüksek sesle ağlıyordu ki, anlaşılan büyük bir sıkıntısı vardı.

Saniyeler sonra müştemilatın kenarında ağaçlara bağlanarak yapılmış salıncakta ağlayan bebeğe ulaştı. Etrafına baktığında, bebeğin annesi Nurcan'ı göremedi. Bebeği burada içi çıkana kadar ağlarken, o nerelerdeydi?

Bebeğe yaklaşıp kenarda duran emziği eline aldı ve acemi bir tavırla bebeğin ağzına koymaya çabaladı ama bebek o kadar çok ağlamıştı ki, emziği tutmuyordu. Bu Aslan'ın yeşermeye başlayan öfkesini, daha da yükseltti. Sakin kalmaya gayret ederek bebeği pışpışladı ve ağlamasını az da olsa dindirince tekrar emziği ağzına bıraktı. Bu kez başarmıştı. Nemli gözlerle ona bakan bebeğe, kısa bir an bakıp gülümsedi.

Bebeklerin masumiyeti onu hep derinden etkilerdi. Hayattaki en masum ve temiz varlıklardı. İhanet düşünmez, yalandan sevgi duymazlardı. Sevmedikleri ya da yabancı buldukları kişinin kucağında bir an dahi durmamaları buna en büyük delildi. Büyükler gibi rol kesmiyorlardı. Seviyor gibi görünüp arkalarını döner dönmez ihanete sarılmıyorlardı.

Bebeği ardında bırakıp eve döndü. Kapı eşiğinden geçer geçmez, yönünü mutfağa doğru çevirdi. Tüm derdi Nurcan'a bundan sonra daha az çalışması ve bebeğiyle ilgilenmesini öğütlemekti ancak gördüğü sahne karşısında öfkesi iyice kızıştı. Nurcan, bebeği orada canı çıkarcasına ağlarken, önüne aldığı kahveyle hiç alakası olmayan biri hakkında dedikodu yapıyordu. Aslan, bunun üzerine bir kez daha emin oldu; kadınların çoğu bencildi. Kendi keyfi bozulmasın diye çocuğunu dahi umursamazlardı ve bu onun için kabul edilir bir şey değildi.

"Beyim..." diye söze giren Gülseren, gördüğü beyiyle hızla ayaklanıp toparlandı. Ancak Aslan, onu duymazdan gelip bebeğin annesi Nurcan'a yaklaştı.

"Bebeğin nerede?" Nurcan, gelen soru üzerine önce bir afalladı. Sonrasında ise toparlanıp yanıt verdi. "Uyuyor."

Aslan, gözlerini kıstı ve sert bir üslupla konuşmaya başladı.

"Ya da sen uyuyor olduğunu düşünmek istiyorsun. Çünkü senin bebeğin bahçede canı çıkana kadar ağlarken, sen burada üstüne vazife olmayan konular ve kişiler hakkında atıp tutmakla meşgulsün! Bana bak Nurcan, bir daha o bebeği ağlarken duymayacağım!"

"Rahatsız ettiği için kusura bakma, Beyim. Bir daha ağlamaması için her şeyi yaparım." Aslan, sert üslubunu sürdürdü. "Beni rahatsız eden bebeğin ağlama sesi değil, senin onun annesi olarak yanında olmaman! Bebeğin orada çaresizce sana seslenirken, sen onu duymayacak kadar kötü bir annesin!"