ASLAN BEY

BÖLÜM 11: ANNE

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

"ANNE"

Aslan, hastane koridorlarında uzun adımlarla ilerledi. İçini saran karamsarlık, ruhunu gittikçe ele geçiriyordu. Bazı zamanlar vardı, Aslan için nefes alması bile ağır gelen... İşte tam o zamanların içinden birindeydi. Kaçacak çok yol arıyordu ancak bulamıyordu. Geçmişin tüm anıları gözlerinin önüne hayali bir şekilde yerleşirken, çocukluğunun en büyük yarası yine kalbinde kanamıştı. Onun da diğer çocuklar gibi mutlu olması ve sıradan bir şekilde büyümesi gerekmiyor muydu? Ama olmamıştı. O hayatının en büyük acısını daha sekiz yaşında bir çocukken yaşamıştı. Hem annesini hem de babasını aynı anda kaybetmişti. O günden sonra zihni hastalanmış ve bir daha iyileşememişti!

Merdivenleri dalgın bir şekilde çıkarken, yanındaki hemşirenin seslenişini yeni fark etti.

"Aslan Bey, telefonunuz çalıyor." Aslan, hızla cebindeki telefonu çıkarıp arayana baktı ve gördüğü isimle duraksayıp hemşireye döndü. "Siz gereken hazırlıklara başlayın, ben hemen geliyorum."

"Peki..." diyen hemşire Aslan'ın yanından ayrılınca, Aslan telefonunu açtı ve şaşkın bir tavırla söylendi. "Asaf... İyi misin?"

"Bana niye söylemedin?" diyen kardeşiyle, kalakaldı. Aklı oldukça karışmış bir vaziyetteydi. "Neyi?"

"Onu bulduğunu!"

Aslan, hastane duvarına yaslandı ve ne cevap vereceğini düşündü. Bu konuları konuşmaktan nefret ediyordu. Asaf ise oluşan sessizlikle devam etti.

"Onu affettin mi?"

"Hayır..."

"O zaman niye buldun onu?"

"Ben bulmadım, onlar beni buldu."

"Onlar?"

"O ve kızı..."

"Kızı vardı ve sen bana söylemedin! Ben kimim, abi? Bunları benim de bilmem gerekmiyor mu?"

"Asaf, sonra konuşalım."

"Oraya geliyorum."

"Ne?"

"Duydun, işleri toparlayıp dönüyorum. Kaçmayacağım artık!"

Aslan bir şey diyemeden, Asaf telefonu kapattı. Ne düşüneceğini şaşırmıştı. Asaf, soğuk tutmaya çabaladığı maskesinin altında duygusal bir çocuk büyütmüştü ve o kadını gördüğü anda, tüm direncinin kırılacağını biliyordu. Hatta buraya geliş amacının dahi, o kadını görmek olduğunu gayet iyi biliyordu. Ama engellemeyecekti. Kardeşinin kendi kararını vermesine izin verecekti. O ömür boyu o kadını affetmeyecekti ama Asaf'tan aynı şeyi bekleyemezdi. Onun hislerine karışacak değildi. Affetmek istiyorsa, affedebilirdi. Aslan, sadece bir düşküne yardım ediyordu, hepsi bu kadar!

Duraksattığı adımları tekrar hareketlendi ve kalan merdivenleri hızla çıktı. Gideceği odanın koridoruna yetiştiğinde ise odanın önünde ağlayan kızı gördüğü gibi yavaşladı. O sırada odadan çıkarılan yatağın üzerindeki kadını gördü. Kalbi, sekiz yaşındaki hâli gibi buz tuttu. Öylece bakıyor ama ne düşüneceğini ne yapacağını bilemiyordu.