ASLAN BEY

BÖLÜM 17: ASAF

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

"ASAF"

"Geleceğini haber vermedin."

Asaf, Aslan'ın sorusu üzerine çatalını tabağına bıraktı ve arkasına yaslandı. Bakışlarını abisine çevirdiğinde, sorudan ne derece rahatsız olduğu belli oluyordu.

"Sana geleceğimi söylemiştim, gelmese miydim?" Aslan, umursamaz tavrıyla suyunu içti ve kardeşine bakmadan yanıtladı. "Söylemiştin ama bugün geleceğini söylememiştin. Bilseydik, hazırlık yapardık."

"Hazırlık ne için? Kendi evimde misafir gibi mi ağırlanacaktım?" Aslan'da sandalyesinde geriye yaslandı ve bilmiş bir ifadeyle söylendi. "İki gün sonra gideceksin, ne bekliyorsun?"

"Daha evime gireli bir saat bile olmamışken gidişimi konuşmak, biraz kırıcı oluyor. Bu arada gitmeye niyetim yok, en azından uzun bir süre..."

"Bu uzun süreyi neye borçluyuz?" Asaf, tebessüm etti. "Özel işlerim var."

Aslan, elinde tuttuğu çatalını sıktığını fark etmiyordu bile. Bunun sebebi, Asaf'ın çocukluktan beri Dilşah'a olan ilgisiydi. İkisinin arasındaki samimiyet, ilk kez bu kadar gözüne batıyor ve rahatsız ediyordu. Ve Asaf'ın özel işinin Dilşah olmadığını düşünmek isteyerek sordu.

"Neymiş o özel iş?" Asaf, abisine şaşkın şekilde baktı. "Sen eskiden bu kadar meraklı değildin, hayırdır? Nerden çıktı bu ilgi alaka?"

"Sana düzgün bir soru sordum, adam gibi cevap ver!"

"Özel işim seni ilgilendirmez. Adı üstünde; özel!"

"Artık şu muhabbeti sonlandırabilir miyiz?" diye araya giren Halide Hanım, iki yeğeni arasında esen soğuk rüzgârların farkındaydı. Hep öylelerdi. "Bakın ne güzel yıllar sonra yine bir aradayız, bunun keyfini çıkaralım bence."

Asaf, Halide Hanım'a döndü ve gülümsemeye çalışarak yanıtladı.

"Birilerinin burada oluşuma sevinmesi güzel..." Halide Hanım, yeğenine tebessüm etti. "Saçmalama, tabii ki burada olduğun için çok mutluyuz. Hele Dilşah senin döndüğünü duyduğunda havalara uçacak."

O her zaman soğuk görünen Asaf'ın, ilk defa yüzü gerçek anlamda güldü. Dilşah'ın onun yanında çok farklı bir yeri vardı. Dostu, sırdaşı, her şeyiydi.

"Çok özledim! Ne yapıyor benim gözlüklü şirinem?"

"Hastanede asistan doktor. Bir görsen, doktor olmak ona o kadar yakışıyor ki!"

"Yakışır benim meleğime."

Aslan, onların arasındaki bu muhabbete artık tahammül edemeyerek masadan kalktı. İkisi de onun neye bu kadar öfkelendiğini anlamadı ama Aslan, Asaf'ın Dilşah'tan bu kadar özenle bahsetmesine dayanamamıştı. Aslında ilk değildi. Daha önceleri de böyle muhabbetleri olmuştu ama bu durum, Aslan'ın gözüne ilk defa bu kadar batar hâle gelmişti. Soluğu bahçede aldığında, cebindeki telefonu çıkardı ve Dilşah'ı aradı. Uzun bekleyişten sonra açılan telefonla, özlediği sese kavuştu.