+18
"Komutan, geri döneceğinize söz verdin. Unutma."
Cevap olarak asker selamı dışında bir şey alamamıştı.
Meriç, çok sevdiği gözyüzüne benzetirdi onu; uzakta olsa da sevdiği ve koruduğu gökyüzüne..
Yağız, çok sevdiği vatanına benzetirdi onu; koruma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorum yapmayı ve vote vermeyi unutmayın iyi okumalar ✨️
Meriç
Babama telefonda kısaca olanları anlattığımda Çanakkale'ye gelmeyip direkt Aydın'a gitmemizi ve oraya geleceğini söylemişti.
Bizde dört kişilik dev kadromuzla Aydın havaalanındaydık. Kiraladığımız arabaya doğru giderken Yağız etrafına bakındı.
"Memleketi özlemiş misin?"
"Annemin bizi nasıl karşılayacağını düşünüyorum."
"Bize geldiğinde gayet iyiydi. Boşuna korkuyorsun."
"Hayatım, annem ben asker olduğum sürece bir şeylerden şikayet edecek. O gün sizi ilk defa gördüğü için öyleydi büyük ihtimalle."
"Sizi değil, beni."
"Doğru."
Güldüğünde çoktan arabanın önüne geldiğimizi fark ettim. Kaya eşyaları bagaja koyarken Yağız da şöfor koltuğuna geçmişti.
Herkes yerlerine geçtikten sonra Yağız arabayı çalıştırdı.
"Eve mi gidiyoruz önce?"
"Bilmem babama sorayım."
Ben telefonumu elime alıp babama mesaj atarken Mert arkadan kafasını öne doğru uzatmıştı.
"Komutanım, sizin için sorun olmayacaksa bizi Kaya komutanımla merkezde bir yerde bırakabilir misiniz?"
"Ya Allah aşkına Mert bana komutanım deme artık."
Mert arkadan gelen Kaya'nın sesiyle ona doğru döndü.
"Ne yapayım? Yağız yüzbaşının yanındayız."
"Tamam da biliyorlar bizi. Meriç, Yağız'dan hoşlandığını fark ettiği ilk an komutan demeyi kesti."
Kaya'nın söylediği ile bu sefer bütün gözler bana dönmüştü.
"Ne bakıyorsunuz? Sevdiğim adamın benden üst rütbe olması beni ilgilendirmiyor o onun sorunu."
Yağız tek kaşı kaldırark saniyelik bir şekilde bana bakınca omuz silktim.
"Mert ben varım diye Kaya'ya komutanım demek zorunda değilsin. Ayrıca nerede isterseniz bırakabilirim. Ben de soracaktım zaten. Bizim aile meselelerimizle sıkılmayın."
Kaya, Mert'i nazikçe kenarıya ittirip onun gibi kafasını uzattı.
"Yalnız komutanım, Göksel ailesi benim de ailem. Bir nevi biz akrabayız."
Kafamı ona çevirerek gülümdedim. Bizimkiler için benden bir farkı yoktu Kaya'nın. Onu ilk tanıdıkları günden beri böyleydi bu.
"Ama yine de bizi bir yerde bırakın. Ben sevgilimle baş başa gezmek istiyorum."
