+18
"Komutan, geri döneceğinize söz verdin. Unutma."
Cevap olarak asker selamı dışında bir şey alamamıştı.
Meriç, çok sevdiği gözyüzüne benzetirdi onu; uzakta olsa da sevdiği ve koruduğu gökyüzüne..
Yağız, çok sevdiği vatanına benzetirdi onu; koruma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorum yapmayı ve vote vermeyi unutmayın iyi okumalar ✨️
Bölğm şarkısı : Sana Çıkıyor Yollar
Yağız
2002/Aydın
Daha altı yaşında bir çocuğun üzüleceği en büyük şey ona alınmayan oyuncak için olması gerekiyordu. Bana ise oyuncağı alacak kişinin yokluğu için üzülmek düşmüştü.
Önümde yürüyen polis amcalar ve onların omuzlarında babam. Kalabalığın önünde annem, abim ve ben. Annemin feryatları kalabalıktaki uğultuyu sustururken abim ve ben öylece duruyorduk.
Çünkü şehitlerin arkasından ağlanmazdı.
Babam bize böyle öğretmişti. Ne kadar onu bir daha göremeyecek olmanın acısını hissetsen de ağlamazdın. Ölülerin arkasından ağlanırdı. Şehitler ölmezdi ki. Benim babam ölmemişti. Şehit olmuştu. Bu yüzden ağlamıyordum.
Gözümün önünde vurulduğunda attığım çığlık ve akıttığım göz yaşlarım orada kalmıştı. Bugünden sonra artık büyümüştüm. Sonuçta beni kucağına alıp uçuracak bir babam yoktu artık.
Mezarlığa girdiğimizde etrafımda başlarında bayrak olan mezarlara baktım. Acaba kaç çocuğun babası vardı burada diye düşünmeden edemedim. Benim gibi abim gibi kaç çocuğun babası onları uzaktan izliyordu acaba?
Büyükler mezarın başında dua okuyup toprağı kazarken bende bir mezarın mermerine oturup öylece onları izledim. Babamın artık yatacağı yerin soğuk bir toprak olması tuhaf geliyordu. Yanımda hissettiğim birinin varlığı ile soluma döndüm. Benim yaşlarımda kumral bir çocuktu. Daha önce görmediğime emin olduğum çocuğa bakarken niye yanıma oturduğunu sorguluyordum.
"Kimsin sen?"
"Şehit olan polisin arkadaşıymış babam. Şehit olduğunu duyunca çok üzüldü. Onun yanında durmak için geldim."
"Şu an niye benim yanımdasın?"
"Babam kadar üzgün duruyordun. Babama sordum yanında durayım mı, diye. Dur dedi."
"İstemem. Yalnız olmaya alışmam lazım."
"Hayır lazım değil. Belki şimdi değil ama ilerleyen bir zamanda hiç yalnız olmayacaksın."
"Nereden biliyorsun?"
"Bilmiyorum. Öyle hissediyorum."
Ellerini boynuna atıp ucunda uçak olan kolyesini çıkardı. Elimi tutarak kolyeyi avucumun içine koydu.
"Niye verdin bunu?"
"Benim babam pilot. Bu kolyeyi bana uçuşa her çıktığında onunlaymışım gibi hissetmem için vermişti. Şimdi sen al bunu. Bu sende olduğu sürece baban hep seninleymiş gibi olacak çünkü.."
